Het is lang geleden dat ik door kinderogen naar de wereld keek.
Daarom lijkt het mij beter om, zonder in allerlei details te treden over mijn achtergrond,
in een paar zinnen duidelijk te maken hoe ik getekend ben door de tijd waarin ik heb geleefd.
Geboren in 1950.
Vanaf pakweg begin 60er jaren bewust geweest van wat er in, en met, mijn leven gebeurde.
En nu aangekomen in de Pandemie tijd.
De tijden veranderen en wij met hen. Al onze paradijsillusies aan gruzelementen.
In minder dan tien jaar is de kameraadschap onder de camperaars verziekt.
Ik mis dat.
Het spontane leven is ons ontnomen door de corona, maar onder de camperrijders is al langere tijd 'kameraadschap' met een lantaarntje te zoeken.
Ja de campervrienden van 20 30 40 jaar geleden ,voor zover ze nog leven, houden nog wel de kameraadschap onder elkaar levend,
maar dat is wel de uitzondering op de huidige manier van het camperleven.
We leren bijna geen nieuwe mensen meer kennen, we mogen niet meer in alle prilheid aan hun persoonlijkheden snuffelen.
Bijna iedereen van pakweg 60 jaar en ouder, leeft in zijn eigen camperwereld bubbel.
Er is nog wel contact, als er toevallig op Facebook blijkt dat ze op de zelfde camperplaats staan.
Hoe kon het zover komen?
Dit is niet alleen maar de schuld van covid.
Dit was al jaren als onkruid aan het groeien.
Nog zoiets;
Camper eigenaren die zich normaliter keurig uitspreken tegen xenofobie klampen zich opeens vast
aan de schijnveiligheid van nationale grenzen en geven af op andere campers die toch naar andere landen reizen.
De overheid jaagt haar burgers angst aan voor het buitenland, terwijl de besmettingen vooral in de eigen achtertuin oplopen worden.
Veiligheid wordt steeds meer boven vrijheid verkozen.
Maximale
risico reductie.
Maar kies je voor veel veiligheid dan verlies je de democratie.
Ongelofelijk hoe mensen andere mensen keihard veroordelen als ze het toch wagen, om tegen het advies van de regering,
met hun camper naar een ander land te reizen, zoals ondergetekende.
Ik heb er genoeg van dat ik voor anderen meer dan alles, een potentiële virusverspreider ben.
Ik wil ook niet meer bang zijn voor de vreemdeling, voor familie en voor de weinige kameraden die ik nog heb.
We zijn als verstoten melaatsen.
Wij zelf leven nu ,door onze burgerlijke ongehoorzaamheid, wel lekker in Valencia in de zon.
Door het lage besmettingsgevaar, zijn alle winkels en de horeca open.
Natuurlijk wel met corona voorschriften, maar dan toch !
Er is één nadeel en dat is dat we hier dalijk in Januari als het vaccineren begint,
we moeten wachten op de prik(ken) tot we weer thuis zijn.
U merkt het al. Ik ben voor vaccinatie.
Maar dat wordt weer en andere discussie met velen van jullie.
Groet Bram