Ik probeer wel eens herinneringen op te halen van, en over de reizen die we gemaakt hebben.

Ik hoop dat ze dan nog kloppen.

Het geheugen is een verraderlijk orgaan, soms zelfs de onzichtbare auteur van biografische fictie.

Ik mijmer dan over de bijzondere mensen die we ontmoet hebben.

Over de korte vriendschappen die er tijdens het 'samen staan' ontstonden

Bijvoorbeeld toen we in Arizona USA waren over

Tessy en en haar man Henry die altijd "Well I be damned" zei als stopwoord.

We ontmoetten hun op een best wel spectaculaire manier.

Op de free camping place waar we stonden, vlakbij Tucson, kwam opeens een kleine zand tornado op hun camper af.

Ik rende naar hun Camper en pakte de rand van de uitstaande luifel stevig vast.

Ik stond zodoende naast Henry en Tessy die de luifel ook al vast hadden.

De kleine tornado raasde net langs hun camper door de camping , en gooide alles in het rond wat hij op zijn route tegenkwam.

Dit natuurverschijnsel was net zo snel afgelopen als dat het begonnen was.

De stoelen en tafels die door

het kleine monster weggeslingerd waren hadden gelukkig geen schade aan de geparkeerde Campers opgeleverd.

"Well I be damned" zei Henry, en Tessy was gelijk enthousiast dat ze opeens nieuwe vrienden uit Holland had.

Niet uit Holland - Michigan nee echt uit Europa, waar dat dan ook lag in de wereld ;)

Toch hadden ze wel van Holland gehoord door het verhaal van het redden van ons land door een jongetje die zijn vinger in een dijk stak zodat de dijk niet brak.

Dat we allemaal op klompen liepen en we veel tulpen en windmolens hadden.

We werden gelijk uitgenodigd om mee te eten van de BBQ.

T-bone steaks in overvloed. (Amerikanen zijn vaak bijzonder gastvrij)

Ze bleken een pistaches kwekerij (boomgaarden) te hebben in de buurt van Dragoon AZ.

We werden gelijk uitgenodigd om hun thuis een bezoek te brengen.

"We hebben een paar plekken voor gasten met Campers" zeiden ze, "met hook ups voor Water en Toilet."

"Kijk je rijdt naar Dragoon daar zie je een afslag (dirt road) met 7 postbussen.

Rij daar in , een 10 Miles verder, aan het einde, zie je ons vliegtuigje (voor de boodschappen te doen)"

Haha... Die konden we nog niet.

Aldus, een paar dagen later, gedaan en ja hoor.

Er bleek niets overdreven en we werden als wonderen van de wereld ontvangen.

Ik vroeg aan Henry wat nou eigenlijk zijn terrein was, waarop hij antwoordde " alles wat je kan zien tot aan de bergen "

Toen we in de ochtend aankwamen werd er gelijk weer een BBQ georganiseerd voor in de late middag.

De dokter , een goede vriend, werd uitgenodigd die sprak Frans omdat hij in Parijs gestudeerd had.

Dat ik ook Frans sprak en ook nog eens Spaans was voor hun onbegrijpelijk.

Mijn Amerikaans vonden ze Engels klinken, en als ik Duits wilde spreken moest ik naar Ohio gaan. Daar waren veel afstammelingen van vroegere Duitse immigranten.

De dokter vond de BBQ ook gezellig en kon zijn woorden kennis Frans weer wat ophalen.

Die Amerikanen zijn vaak net grote kinderen.

Het werd een interessant verblijf daar en we werden ingewijd in de geheimen van het Pistache kweken.

Ik heb op een machine gezeten om de pistacheboom te schudden zodat de volgroeide pistachenoten op een zeil vielen dat op de grond lag.

We moesten ook mee om hun fabriek te zien waar ze de nootjes roosteren en selecteerden.

Na het branden passeren de nootjes een grote rol met duizenden naalden waar de nootjes die open zijn aan blijven hangen, en aan de andere kant er weer afgeborsteld werden.

Degene die niet open waren werden zo gescheiden van de anderen.

Dit om een eventuele schadeclaim,van een klant, een gebroken tand/gebit op een gesloten nootje te voorkomen. Typisch Amerikaans.

De niet geopende pistaches gingen naar fabrieken die ze verder verwerkten in ijs enzovoort.

Ze hadden daar (illegale?) Mexicanen werken en boden mij gelijk een baan aan als toezichthouder , omdat ik Spaans met hun sprak.

Toevallig waren de weergoden anders dan normaal bezig en het bleek dat s nachts grote windmolens aan moesten zodat de pistachenoten niet bevroren.

Die molens draaiden op diesel motoren.

Leuk om allemaal eens mee te maken.

Bij ons afscheid werden we overladen met kilo's ?...ja tuurlijk pistaches!

Dit was één van de vele dingen die we meegemaakt hebben in ons leven.

Leuk dat u de moeite nam om het verhaal uit te lezen.

Groet Abram

Terug naar het Prikbord.