De
wil ,de wens, het verlangen aan de ene kant om in een camper te wonen stuit
vaak op de werkelijkheid aan de andere kant.
Wettelijke
regels en verzekeraars maken het niet zo makkelijk dit te realiseren.
Veel
vergeten of nooit over nagedacht is er ook nog het punt van persoonlijke
sociale contacten.
Vriendschappen
verwateren snel als je uit het zicht ben.
Ook
de vrienden uit je vroegere "thuis" leven verdwijnen vaak.
Ben
je geen kanjer in het zelf opnieuw persoonlijk kennismaken met anderen die in
hun eigen bubbel reizen/leven dan wordt je vaak best eenzaam.
De
ontstane eenzaamheid veroorzaakt daardoor vaak de drang om dan maar je nieuwe
ervaringen en je informatie daarover te delen op het internet.
Het
is vaak een belangrijke factor om er gevoelsmatig toch ergens bij te horen.
Nog
een doem senario;
Als
je ziek of een ernstige aandoening oploopt, dan wordt je vaak afhankelijk van
een partner omdat je zelfgekozen heb voor het camperleven, en je meestal geen
back-up vrienden (meer)heb om op terug te vallen. Mocht je dan alleen zijn heb
je zeer zeker een probleem.
En
dan komt het volgende hoofdstuk van je camperleven.
,,We
hebben zelden een duidelijk beeld van wat we onder normaal verstaan in een
Camper.
We
hebben allemaal onze eigen hebbelijkheden en eigenaardigheden die ons zo eigen,
zo speciaal maken.''
Niets
kan iemand zijn wereldbeeld zo veranderen als zijn eigen ontdekkingen en
ervaring.
Vaak
beseffen mensen pas door hun eigen ervaringen hoe de realiteit in elkaar
steekt.
Soms
kom je er misschien pas later achter dat je eigenlijk niet zonodig op een
camperplaats wil staan.
Kom
je erachter dat je steeds minder tegen dat valse gevoel van saamhorigheid en
dat gevoel dat we iets gemeenschappelijks hebben kan.
Terwijl
je, je allang gerealiseerd heb dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer ziet, en
dat je die anderen mensen soms helemaal niet zo leuk of interessant vind.
Want
ze zijn er in alle soorten hoor.
Variërend
van Rechtse Kakkers en ultra kapitalistische klootzakken tot Linkse Woke
zijkerds.
Allemaal
in een rijtje #genieten
Van
dure Glampers tot en met oude verbouwde busjes of personen wagens.
Van
leden van de NKC en de mensen die zich niet aan een Club willen verbinden.
Ik
wil hier wel waarschuwen voor een nooit gehoord punt.
,,Wie
vertegenwoordigt eigenlijk de mensen zonder eigen organisatie? Die géén lid
zijn van een camperclub?
Deze
groep is veel groter dan de georganiseerde.
De
mensen die net een Camper kunnen betalen.
De
mensen die geen zin hebben om lid te worden van een gebreide sokken club van
oude van dagen.
Van
een club als de solo's , of mee willen doen met georganiseerd reizen.
Als
die worden genegeerd,(lijkt er op) vertegenwoordigen de Camperclubs niet meer
het hele Nederlandse
Campervolk
maar alleen deelbelangen.
''Bovendien
is wat de Camperclubs als normaal beschouwen, en eventueel als adviezen naar
buiten brengen,
gebaseerd op de gedachten van een minderheids
groep van de gekozen bestuursleden.
Precies
zoals deze mannen/vrouwen dat altijd hebben gedaan in de geschiedenis.
Maar
we hebben allemaal een andere achtergrond en een ander perspectief.
Het
ligt voor de hand om het antwoord op de vraag wat normaal of gewenst is, te
baseren op onze eigen ervaringen.
In
het Camperleven , leven we vaak naast elkaar in plaats van met elkaar.
We
troosten ons zelf dat de problemen van anderen ons eigenlijk niet aangaan.
We
rijden naar een andere plaats en zijn blij dat we gespaard zijn gebleven, van
iets wat anderen overkomen is.
Toch
is er bij mij hoop dat er wat Kakkers in Glampers wat meer levenservaring en
empathie krijgen.
Door
echt te gaan reizen (niet naar Spanje gaan, en 6 maanden op 1 plek blijven)
verlies je vaak je vooroordelen, onverdraagzaamheid en bekrompenheid.
Veel
mensen hebben het daarom hard nodig.
“Brede,
gezonde, liefdadige kijk op mensen en dingen kan niet verkregen worden door je
hele leven in een klein hoekje van de aarde te vegeteren”, is een uitspraak van
Mark Twain.
Daar
moet u het vandaag maar mee doen.
Groet
Abram