Opgelegde of ongeschreven Camper regels
Iedereen die over opgelegde of ongeschreven Camper regels
klaagt, heeft een dikke laag boter op het hoofd zeggen veel mensen.
Tja daar verschil ik wel eens van mening over met de meeste camperaars.
Ik kan hier moeiteloos alinea’s vullen met fijne dingen die ik met anderen meegemaakt heb en ook met,
foeteren en uiting geven aan de frustratie, en verontwaardiging over zaken die ik meemaak met andere Camperrijders tijdens het onderweg zijn.
Een waarheid waar niemand omheen kan, is dat er ontzettend veel ouderen in luxe campers op de weg zijn, en er ook steeds meer mensen zijn, die wonen in campers.
Sommigen uit pure noodzaak omdat er simpelweg geen huis te krijgen is, anderen die denken dat ze alsnog kunnen ontsnappen aan de dagelijkse sleur van hun tot nu toe geleefde leven.
De meeste camper bezitters die ik ontmoet zijn in het derde deel van hun leven en dit is te vergelijken met het laatste ritje naar de uitgang.
Het is zo jammer dat we vaak de dood nodig hebben om de essentie van het leven te snappen.
Gelukkig denken de meeste dat ze 100 jaar worden en alleen anderen vroeg overlijden, dus wordt er nog flink geďnvesteerd in het plezierige leven, waar jarenlang voor gespaard en gewerkt is en naar toe geleefd is.
Iedereen doet dit op zijn of haar eigen manier.
Ik ben tijdens ‘het laatste ritje’ in een moeilijke fase van mijn leven belandt.
Ik kijk namelijk weer anders tegen sommige zaken aan na het overlijden van mijn levens maatje.
Veel oudere mensen hebben een familie gesticht kinderen gekregen, groot gebracht, en financieel alles geregeld, ofwel goed voor hun oude dag gezorgd.
Ja dat is bij ons allemaal wat anders gegaan.
Wij hebben geďnvesteerd in het vrije onbezorgde leven. Reizen en genieten. Werken om te leven, en geen leven gehad, om te werken.
Geen jalousie over de bezittingen van anderen. Fijn voor ze. Wij hoefden niet te showen met zaken bij anderen. Wij hadden het fijn, naar ons zin.
Dat wordt nu afgestraft in de laatste jaren van mijn aardse bestaan.
Geen kinderen. Geen hechte familie relatie. Camper vrienden zijn bijna allemaal tijdelijke vrienden eigenlijk vallen 80 % onder de noemer korte termijn kennissen.
Ik gebruik zelfs een notitie app om al die korte ontmoetingen te kunnen onthouden.
Ik ben namelijk erg slecht in namen onthouden. Best vervelend maar ja.
Ik heb in mijn leven nogal veel sociale alcohol gedronken en dat is nou niet echt bevorderlijk voor je werking van je hersenen, zeggen mensen die het menen te weten.
( Maar wel gezellig)
Dus als ik de rekening opmaak dan heb ik 65 jaar best fijn en naar mijn zin geleefd. In mijn prille jeugd wat pech met afwezigheid van Moederliefde.
En nu dan een paar jaar minder leuk door de ziekte van mijn geliefde en haar uiteindelijke overlijden, maar dat ‘minder leuke’ zal statistisch gezien niet zoveel jaar meer duren.
Volgens de naakte koele feiten worden mannen 80 jaar. Daar staat dan de gezondheids toestand die ze hadden op hun overlijdens datum niet bij.
Trouwens 1 op de 4 mensen haalt de 65 jaar nog geen eens. Kassa voor de pensioenfondsen.
De reden dat ik dit schrijf is dat ik hoop dat er mensen zijn die dit lezen die overwegen om in een camper te gaan wonen.
Die zich fit genoeg vinden om alle schepen achter zich te verbranden.
Deze beseffen vaak nog niet dat als je ouder wordt je leven veranderd.
Misschien maar goed ook.
Je leest het in ieder geval nooit op social media.
Daar staan alleen maar juich berichten over het wonen in een camper.
Je leest zelden over de irritatie om elke keer weer een andere betaalbare plek te zoeken voor de nacht.
Over de best wel eenzame belevenis om alleen, of met zijn tweeën in de regen naar menselijke sociale contacten zitten te verlangen in je droom op wielen.
Het is echt allemaal geen zonneschijn wat heel veel mensen denken als ze besluiten een camper te kopen.
Na de zonneschijn kan het gaan regenen of bewolkt worden en na de bewolking kan het ook zomaar weer gaan regenen, maar dat hoor je heel weinig.
Het is ook niet zo leuk om mee te maken.
Daarom stoppen er ook weer mensen met deze manier van leven.
Vanmiddag sprak ik een oude vriendin.
Die vertelde dat zij en haar man ook een camperwens hadden, maar na een paar keer op een camperplaats gekeken te hebben zijn ze er snel van genezen.
“Veel geld uitgeven om in een rijtje staan en dan een metertje om je stoeltje neer te zetten, mij niet gezien "zei ze.
"Een maand of 3 met de auto weg. B&B of goedkope hotels onderweg nemen, vinden ze leuker" vertelde ze.
En.... Ik geef ze wel gelijk.
Als ik anders geleefd had en ik zou nu — in huidige tijd — hard twijfelen over wat te doen met de laatste jaren van mijn leven, en waarschijnlijk geen Camper meer kopen.
Maar ik heb die keuze 40 jaar geleden al gemaakt en toen heerste er een andere tijdgeest als nu.
Dat ik die keuze gemaakt heb is terug kijkende een goede geweest.
Ik heb alles uit mijn leven gehaald wat ik eruit wilde halen.
Nu nog beslissen. ”Hoe ga ik de komende jaren invulling geven aan mijn bestaan?”
De wereld van het Camperen is voor mij persoonlijk, veel veranderd. Daar wringt de schoen.
Als je nu bij me naar binnen kijkt zie je een wat ontheemde man die misschien wel op de grond staat, maar....
Nu profiteer ik nog van dat doorleefde gevoel en lukt het me om niet mee te doen in jachtig Nederland, waar je moet oppassen dat je blijft leven en niet geleefd wordt.
Ik denk het beter is om het roer om te gooien en in het land van mańana te gaan wonen.
Nog even uitzoeken hoe ik dit kan realiseren.
Dus voorlopig lijkt het nog even of ik een klein steentje in mijn schoen heb tijdens een wandeling.
Alles zit nog niet helemaal lekker.
Groet Abram
Terug naar het Prikbord om meer te lezen