Vorige week schreef een lezer dat hij mijn stukjes
en dus mijn imago te zuur vond worden.
Ik dacht: ik ga er iets aan doen.
Waaruit bestaat eigenlijk mijn persoonlijkheid?
Ben ik een collectie van herinneringen? Een som
van gedeelde ervaringen? En als die allemaal zijn weg-gevallen, wat blijft er
dan over? Is er zoiets als je onverwoestbare ‘ware’ zelf?
Mijn contacten met andere mensen maken mij tot wie
ik ben: mijn ervaringen, ruzies, liefdes, herinneringen – ze vormen het weefsel
van mijn leven.
Amen....
Dus voor de zoveelste keer ga ik me proberen aan
te passen aan de huidige camperrijders en tijd.
Weg met dat verleden. Dus voor die paar vrienden van vroeger die nu nog leven.... Ik
ga geen oude verhalen meer plaatsen.
Wie zou ze nog
begrijpen? En helemaal uit lezen?
Internet is snel geworden, en tevens de leestijd die mensen ergens aan
spenderen is kort.
De meeste lezers zijn simpele geesten die hun
eigen gelijk altijd het belangrijkste
vinden, zei laatst een internet influencer tegen mij.
Dus voor mij geld nu ook Weg met het
socialistische juk en je camper parkeren zonder rekening te houden met anderen.
Gezeik allemaal.
Je zoekt je eigen plekje maar.
Sommigen camperaars hebben het niet zo goed
begrepen.
Gaan met hun deur tegenover de buurman zijn deur
staan, die zullen het wel leuk vinden om bij de buren naar binnen te kijken.
Op dit moment van schrijven staan er twee Franse
campers naast mij op de plek waar die voor 1 ontworpen is…. hun excuus toen ik
er wat van zei.. ja ja was maar voor één nacht ze staan namelijk zo strak naast
mij dat mijn raam niet open kan. Ja
voorlopig zijn dat alweer twee nachten.
Detail….. Er was nog een plaats vrij aan de andere
kant van mijn Camper.
Daar wilde hij niet staan. “Je zou eens en stukje
van je vrienden af moeten parkeren oh oh wat ramp zou dat zijn.”
Een stukje verder staan twee gepensioneerde in
Nederlanders.
Die hebben het in ieder geval anders aangepakt links en rechts van hun kan gewoon niemand staan daar hebben ze parasols en stoelen neergezet die laten ze ook 's nachts staan.
Het aparte aan die twee is dat ze bij mij kwamen klagen over iemand anders die hetzelfde een geflikt had.
Sjonge jonge wat vonden ze dat een asociale vent hahaha.
Het zal altijd wel zo blijven.