Het
overlijden van mijn maatje Marianne vandaag precies een jaar geleden, was dat
het einde van een tijdperk en tegelijkertijd een nieuw begin.
Het besef
dat ik toen aan een nieuwe levensfase ben begonnen en daarmee een plek opschoof
in de maatschappij heeft een grote
verandering gemaakt.
Het
bracht me in retrospectie, waarbij alle
hoogte- en dieptepunten van de jarenlange gemaakte reizen de revue passeerde.
Heb ik alles
uit mijn leven gehaald wat ik eruit wilde halen? Heb ik spijt van kansen die ik
niet hebt gegrepen?
Hoe ga ik de komende jaren invulling geven aan mijn bestaan?
De wereld van het Camperen (ons leven samen en het
reizen in alle vrijheid) is zo veranderd.
Wie boeit het nog wat voor prijzen er gevraagd worden
op camperplaatsen?
Er zijn zoveel caravan bezitters geswitcht van
caravan naar camper.
Die
vinden een camperplaats van 20€ of meer voor een nacht parkeren niet duur.
Vroeger betaalde ze meer op de camping is hun
gedachte.
En ik nu?
Nee ik doe
niks meer.
Ik ben gestopt met ageren tegen hoge prijzen
en de naar mijns inziens het veranderen van het Camper gebeuren tov. dat
van vroeger.
Ook op de
vraag of het vroeger beter was weet ik geen antwoord.
Ik
persoonlijk vond het gezelliger meer persoonlijke contacten.
Meer tolerantie onder soort genoten dan
tegenwoordig.
Er zijn
namelijk nu meer soort genoten dan de pioniers van vroeger die jong waren en
allen een manier van financieel
overleven moesten verzinnen,
terwijl ze
hun reizen maakten.
Nu heeft 90%
van de Campers een dikke bankrekening ter beschikking. Of ze gelukkiger zijn
dan wij vroeger?
Ik weet het
niet.
In zekere zin heb ik "alles gezien".
Mijn generatie geboren in 1950 heeft
meer verandering meegemaakt dan welke andere ook.
Ik ben van de generatie die zich aanpaste aan
*verandering*.
En nu zit ik in mijn anale fase.
Omdat ik mezelf niet als oud beschouw was ik erg
verrast door het feit dat de dood sowieso opeens vlak bij me was.
Ik ben er wel blij mee dat ik mijn leven zo
geleefd heb als dat ik wilde zonder het financiële aspect (het hebben van luxe
en geld) het belangrijkste te vinden, wat schijnbaar het probleem is van veel
mensen.
Financieel,
Rijk Rijker het Rijkste zijn heeft mij eigenlijk nooit geïnteresseerd.
Plezier hebben en doen wat we wilden wel.
En als je alle klusjes wil doen die zich aanbieden
onderweg is er ook altijd genoeg geld, om van te leven.
Maar helaas de dood laat zich niet plannen, en
greep keihard in onze fijne leventjes.
Nooit over nagedacht.
Is dat fout? Of goed?
Ik heb in ieder geval geen stress gehad over wat
staat me te wachten als ....
Nu denk ik er anders over en mijn attitude is
daardoor wel veranderd.
Het is allemaal leuk en aardig en het wordt door
mij ook best gewaardeerd dat mensen mij adviezen geven ,hoe ik nu verder moet.
Mijn statement van nu; ’ik moet leren omgaan met
mezelf.
We hebben een maatschappij gecreëerd waar leven en
dood heel erg gescheiden zijn.
Maar
die dingen lopen door elkaar heen.
Ik kan
verdrietig zijn, en me ook heel gezegend voelen dat ik 52 jaar de leukste vrouw
van de wereld heb gehad en samen met haar heel fijn geleefd heb.
Het is een kleurrijk boeket, het leven.
Dit was wel een persoonlijk artikel.
Ik weet dat er heel veel mensen zijn die hun
partner verloren zijn.
Al die mensen moeten daar ook mee leven.
Ik kan me er
niets bij voorstellen hoe zij dit doen.
Waarschijnlijk
hebben ze een familie gesticht en kinderen groot gebracht die ook misschien wel
voor kleinkinderen gezorgd hebben, die dan voor wat troost en afleiding zorgen.
Helaas heb ik, inherent aan mijn/onze geleefde
levensstijl, dit niet.
Gelukkig heb ik wel een paar goede vrienden,
daar heb ik dan wel veel steun van.
Groetjes Bram.