Enerzijds geeft reizen in een camper vrijheid, anderzijds kan het beperkend zijn door alle regels.
Reizen is voor veel mensen een vanzelfsprekendheid, bijna iedereen heeft wel eens op een vliegtuigtrap gestaan, of in een bus gezeten.


Ik ga zelf ook graag nieuwe avonturen beleven, maar dan met de Camper en ik vind het leuk om nieuwe plaatsen te ontdekken en mensen te ontmoeten.


Maar ik moet dit nu het laatste jaar zonder mijn overleden vriendin doen dat maakt wel dat mijn leven nooit meer zo leuk zal worden als het was.

Dat vind ik nog steeds ontzettend jammer.
Misschien zit u ook in zo'n situatie.. sterkte

Er is nog iets veranderd.
Er zijn jaren geweest dat niemand maalde om de aanwezigheid van Campers ergens.
Maar het is inmiddels een groot en massaal ding geworden, met veel meer druk vanuit alle kanten, ook in de media.
Alles en iedereen vindt er iets van; goed of slecht.

Als je al jaren en jaren mensen ontmoet in campers zijn er soms mensen die je wel bijzonder graag mag.
Daar ga je dan een tijdje mee om, als je elkaar treft op dezelfde plek  maar toch is er altijd weer die wetenschap dat er een vaarwel aan vastzit.
Je weet immers niet of en wanneer je elkaar weer ziet.
Soms zijn mensen met hun laatste trip bezig door onverwachte omstandigheden moeten ze soms stoppen.
Sommigen staan me nog zó voor de geest, dat als ik ergens aankom, op een bij mij al bekende plek, ik eigenlijk verwacht dat zij er staan.

 Het maakt me erg bewust van het moment.
En het wordt wel eens emotioneel bij het afscheid, helemaal als je verwacht dat je de persoon waarschijnlijk nooit meer ontmoet.


Misschien is het sowieso beter dat je niet weet wanneer je iemand voor de laatste keer ziet.


Meestal sta je dan, gelukkig, tussen en bij andere campers en ben je omringd met mensen en dingen om je af te leiden van de realiteit van het afscheid.


Daarom is het goed af en toe wat bewuster te leven.

Geniet wat intenser van de ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen.

Realiseer je dat wat je dan meemaakt, misschien wel nooit meer terugkeert.

En die memorabele momenten zijn er iedere dag opnieuw, zonder dat je het in de gaten hebt.

Want weet je, misschien is dit wel de laatste column ooit die ik schrijf… (goed lezen! Er staat misschien!)
Ouderdom is een cadeautje dat zelden gewaardeerd wordt.

We klagen als ze komt, maar treuren als ze niet komt opdagen.

Veel mensen volgen het riedeltje: school, werk, trouwen, kinderen, pensioen... en dan vredig sterven. Maar het leven loopt soms anders.

Toch blijven we doen alsof. Ik vind dit trouwens een fenomeen wat met mijn leeftijd te maken heeft waarschijnlijk.
En met de leeftijd van de meeste van mijn huidige camper vrienden en bekenden, en als ik nieuwe kennissen maak zijn ze meestal wel de 60 ruim gepasseerd.


Ik ben bijna 75  Volgens de jongeren ‘nog best bij de tijd hoor' , voor m’n leeftijd’ – wat klinkt alsof ze me willen aaien en vragen of ik nog zelfstandig naar de wc kan.

Ik probeer bij te blijven, maar het tempo ligt hoog.

Als ik net weet wat een afko(tweelettergrepige afkorting) is, zijn zij alweer aanbeland bij situationships. (Verschillende relaties onderhouden)
En dan moet je je mond houden, weet ik inmiddels , want als je vraagt of ze verkering hebben, ben je meteen honderdtwaalf.

 

Maar okay het ouder worden wordt pas echt confronterend als vergankelijkheid bepaalt wanneer iets de laatste keer is,

Dat iets niet stopt omdat je zelf de keuze maakt, maar omdat de keuze voor je gemaakt wordt.

Bijzonder is dat.

Je weet altijd verdomd goed wanneer je iets voor het eerst gaat doen, want dat is nieuw en spannend. Maar je weet meestal niet wanneer je iets voor het laatst gaat doen.

En dat idee is enerzijds spannend maar anderzijds wel jammer, want het maakt dat je misschien onvoldoende in dat allerlaatste afscheidsmoment ben.

 

Als je deze column tot hier hebt gehaald mijn bewondering. Denk er gerust morgen over na. Dit was al genoeg hersengymnastiek voor vandaag

Bedankt voor het lezen.

 

 

Terug naar Prikbord