Enerzijds
geeft reizen in een camper vrijheid, anderzijds kan het beperkend zijn door
alle regels.
Reizen is voor veel mensen een
vanzelfsprekendheid, bijna iedereen heeft wel eens op een vliegtuigtrap
gestaan, of in een bus gezeten.
Ik ga zelf ook graag nieuwe avonturen beleven,
maar dan met de Camper en ik vind het leuk om nieuwe plaatsen te ontdekken en
mensen te ontmoeten.
Maar ik moet dit nu het laatste jaar zonder mijn
overleden vriendin doen dat maakt wel dat mijn leven nooit meer zo leuk zal
worden als het was.
Dat vind ik
nog steeds ontzettend jammer.
Misschien zit u ook in zo'n situatie.. sterkte
Er is nog
iets veranderd.
Er zijn jaren geweest dat niemand maalde om de
aanwezigheid van Campers ergens.
Maar het is inmiddels een groot en massaal ding
geworden, met veel meer druk vanuit alle kanten, ook in de media.
Alles en iedereen vindt er iets van; goed of
slecht.
Als je al jaren en jaren mensen ontmoet in campers
zijn er soms mensen die je wel bijzonder graag mag.
Daar ga je dan een tijdje mee om, als je elkaar
treft op dezelfde plek maar toch is er altijd weer die wetenschap dat er
een vaarwel aan vastzit.
Je weet immers niet of en wanneer je elkaar weer
ziet.
Soms zijn mensen met hun laatste trip bezig door
onverwachte omstandigheden moeten ze soms stoppen.
Sommigen staan me nog zó voor de geest, dat als ik
ergens aankom, op een bij mij al bekende plek, ik eigenlijk verwacht dat zij er
staan.
Het maakt me erg bewust van het moment.
En het wordt wel eens emotioneel bij het afscheid,
helemaal als je verwacht dat je de persoon waarschijnlijk nooit meer
ontmoet.
Misschien is het sowieso beter dat je niet weet
wanneer je iemand voor de laatste keer ziet.
Meestal sta je dan, gelukkig, tussen en bij andere
campers en ben je omringd met mensen en dingen om je af te leiden van de
realiteit van het afscheid.
Daarom is het goed af en toe wat bewuster te
leven.
Geniet wat
intenser van de ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen.
Realiseer je
dat wat je dan meemaakt, misschien wel nooit meer terugkeert.
En die
memorabele momenten zijn er iedere dag opnieuw, zonder dat je het in de gaten
hebt.
Want weet
je, misschien is dit wel de laatste column ooit die ik schrijf… (goed lezen! Er staat misschien!)
Ouderdom is een cadeautje dat zelden gewaardeerd
wordt.
We klagen
als ze komt, maar treuren als ze niet komt opdagen.
Veel mensen
volgen het riedeltje: school, werk, trouwen, kinderen, pensioen... en dan
vredig sterven. Maar het leven loopt soms anders.
Toch blijven
we doen alsof. Ik vind dit trouwens een fenomeen wat met mijn leeftijd te maken
heeft waarschijnlijk.
En met de leeftijd van de meeste van mijn huidige
camper vrienden en bekenden, en als ik nieuwe kennissen maak zijn ze meestal
wel de 60 ruim gepasseerd.
Ik ben bijna 75 Volgens de jongeren ‘nog
best bij de tijd hoor' , voor m’n leeftijd’ – wat klinkt alsof ze me willen
aaien en vragen of ik nog zelfstandig naar de wc kan.
Ik probeer
bij te blijven, maar het tempo ligt hoog.
Als ik net weet
wat een afko(tweelettergrepige afkorting) is, zijn zij alweer aanbeland bij
situationships. (Verschillende relaties onderhouden)
En dan moet je je mond houden, weet ik inmiddels ,
want als je vraagt of ze verkering hebben, ben je meteen honderdtwaalf.
Maar okay
het ouder worden wordt pas echt confronterend als vergankelijkheid bepaalt
wanneer iets de laatste keer is,
Dat iets
niet stopt omdat je zelf de keuze maakt, maar omdat de keuze voor je gemaakt
wordt.
Bijzonder is
dat.
Je weet
altijd verdomd goed wanneer je iets voor het eerst gaat doen, want dat is nieuw
en spannend. Maar je weet meestal niet wanneer je iets voor het laatst gaat
doen.
En dat idee
is enerzijds spannend maar anderzijds wel jammer, want het maakt dat je
misschien onvoldoende in dat allerlaatste afscheidsmoment ben.
Als je deze
column tot hier hebt gehaald mijn bewondering. Denk er gerust morgen over na.
Dit was al genoeg hersengymnastiek voor vandaag
Bedankt voor
het lezen.