Reisverslag USA 2010

 

Zondag 25 april 2010

Om kwart voor tien kwam Jos ons vanmorgen ophalen om ons naar Schiphol te brengen. Nog scherper op tijd dan een zwitsers uurwerk, kwam mijn broer aanrijden en dus keurig op tijd onderweg naar Schiphol. Daar aangekomen konden we direct inchecken via de machines en hoefden we alleen nog maar onze koffers te droppen. Het zat ons vandaag erg mee, want de beide vluchten waren keurig op tijd en ook in de lucht was het goed vertoeven. Uitzondering was, zoals gewoonlijk, het voedsel op de vluchten. Ik kon het bijna niet door mijn strot krijgen, naar Mir heeft altijd honger in vliegtuigen dus die begon als een hongerige wolf alles, maar dan ook alles op te eten wat op het dienblad lag. Op het moment dat ze net aan het servet wilde gaan beginnen met mes en vork, heb ik ingegrepen en haar verteld dat het eten echt op was. Bij de volgende korte vlucht hetzelfde verhaal; vreten dat kreng, niet normaal!

Het eten was mij wel vergaan in het vliegtuig, omdat ik zo klem zat tussen de leuningen van de stoel en de stoel voor mij, dat ik inmiddels weet hoe een tonijn in een blik zich moet voelen…Tjesus wat weinig beenruimte hadden we zeg! Het viel mij al mee dat ik niet extra moest betalen voor 2 stoelen, waar in de media veel om te doen is.

Bij aankomst in Denver (Colorado) om 18.00 uur, konden we direct op de shuttlebus van het hotel La Quanta Inn pakken en zodoende waren we om 19.00 uur in de hotelkamer. Nette, ruime kamer, met 2 aparte bedden met nachtkastje ertussen. Wij vonden dit nog een mooie laatste gelegenheid om apart te slapen van elkaar in een ruim bed, aangezien het camperbed een afmeting kent van 1,40 x 1,90. Arme Mirreke!

Na aankomst in het hotel hebben we ons even lekker verfrist en zijn we meteen naar een restaurant naast het hotel gegaan om daar te eten cq aan te sterken. Ruby Tuesday was de naam van het keten-restaurant en het was simpel, maar lekker eten. Ook de eerste Budweisers naar binnen gewerkt. Ook Mir dronk als een grote kerel mee, dus daarna heerlijk gaan slapen als een roosje om 20.30 plaatselijke tijd. Dat is in Nederlandse tijd om 03.30 uur maandagmorgen.

 

Maandag 26 april 2010

Miles-stand bij aanvang: 63.346

Miles-stand bij aankomst camping: 63.600

Totaal: 254 (kilometertotaal: 406 km.)

 

Vanmorgen om 05.30 werden we wakker en is Miriam in bad gegaan en ik dus het verslag maken van gisteren. Straks gaan we ontbijten en gaan we richting de camperverhuurder om de camper op te pikken. Dit kan pas om 13.00 uur, dus we kunnen heeeeeel rustig doen vanmorgen.

 

Na het ontbijt hebben we besloten om de gok te wagen en direct naar de camperverhuurder te gaan.

Het risico zou zijn dat we tot 13.00 uur moeten wachten voordat we officieel de camper mee mogen krijgen. Anders zouden we de hele ochtend in het hotel moeten blijven en uitchecken om 11.00 uur en dan nog eens 2 uur op een bankje te gaan zitten. Daarom ook maar even gekeken op Google Maps waar de camperverhuurder zit en toen we zagen dat er rondom voldoende tentjes zaten om lekker te zitten, hebben we de taxi gebeld en zijn we op pad gegaan.

Om 9 uur was de taxichauffeur bij het hotel en konden we een prijs afstemmen om ons weg te brengen naar het betreffende adres. De taxichauffeur was erg vriendelijk en omzeilde een enorme file en bracht ons via een alternatieve route naar de verhuurder. Daar kwamen we om 09.30 uur aan en beiden met onze onschuldigste blik en vriendelijkste lach liepen we naar de balie en zeiden vanuit ons zelf: “Sorry, we zijn veel te vroeg, maar stoor je niet aan ons, we willen alleen nu even onze bagage hier achter laten en vervolgens wandelen we hier in de buurt totdat we onze camper mee kunnen krijgen. Maar doe vooral rustig aan!”

Wel: op het moment dat ze mij zagen en het woord wandelen hoorden, wisten ze dat we gewoon direct de camper mee wilde hebben. Door onze vriendelijkheid en onze gulle lach, kregen we direct de camper mee.

Zodoende waren we om 10.15 uur al onderweg met onze C-25 camper, Ford motor, 350 PK en bouwjaar 2009.

Eerst onderweg naar Wal-Mart om daar de boodschappen te doen om zelfstandig door het camper-leven te kunnen de komende weken. De eerste boodschappen doen altijd financieel pijn, omdat je echt alles zelf moet kopen vanaf het begin. Dus vanaf schoonmaakspullen tot etenswaren en speciaal toiletpapier tot en met de wijn- en bierkelder. Met andere woorden: na 2 uur als een (braad)kip zonder kop door de hele Wal-Mart te hebben gelopen (+/- 5 mijl!) en $ 300,00 lichter, hadden we de boodschappen in huis. Miriam was helemaal blij toen ze de drank moest afrekenen; ze vroegen naar haar ID omdat je in de VS ouder moet zijn dan 21 jaar om drank te kopen. Dus haar vakantie kan niet meer stuk. Die van mij ook niet trouwens, want de koelkast zit bom en bomvol met lekkernijen. Ook is onze wijnkelder goed gevuld in het laadruim onder de camper.

Nu dus om 12.30 uur konden we echt  op pad en reden we Denver uit richting de Rocky Mountains.

 

Na even weer te moeten wennen aan de lengte van de camper en het rijden in een drukke stad, vonden we eindelijk de goede weg en reden we via Interstate 70 richting Grand Junction en zijn we bij afrit 37 Clifton richting onze eerste camping gereden.

 

Onderweg bij de eerste 50 mile reden we door het inmiddels bij ons bekende Rocky Mountains gebergten en was het eigenlijk weer de draad oppakken na ons avontuur in 2006. Woeste en ruige bergen met in de toppen sneeuw, afwisselend met bergen met naaldbomen en rode rotsformaties. Na ongeveer een uur rijden reden we echt een sneeuwlandschap in met skiliften en skieers op de achtergrond. Het weer werd steeds slechter en slechter en zelfs sneeuwbuien viel ons ten deel.

Maar na weer een halfuur rijden veranderde het totale landschap alsmede ook het weer. De bergen werden groener en groener en de loofbomen waren inmiddels ook uit de winterslaap gekomen. De zon begon te schijnen en het werd warmer en warmer. Prachtige vergezichten met allerlei grote bergen passeerden ons, met daartussen door de Colorado River lopend met vliegvissende vissers in lieslaarzen. Kleine meertjes met turkoize….turkooize…..turkwaze…..heel mooi blauw water.

We reden door de Glenwood Canyon en genoten van de natuur en de muren van grove rotsformaties.

Het was prachtig allemaal.

 

Voordat we de camper op gingen halen hadden we de hoop om ook vanavond echt in Grand Junction te staan. Ruim 400 kilometer door bergen was misschien iets te ambitieus, maar doordat we vroeger de camper kregen is het ons gelukt om daar te staan waar we eigenlijk wilden zijn. Een echt voorspoedige dag dus.

 

Nadat we voor het eerst de camper weer hadden ingecheckt  op de camping moesten we kwartier maken. Alsof het gisteren was dat we voor het laatst met de camper waren weggeweest, pikten we onze routine weer op als vanouds. Miriam pakte de koffers uit in de kastjes en maakte alles nog eens goed schoon van binnen om ons “eigen” luchtje in ons huisje te krijgen. Daarna maakte ze het bed op en begon lekker te koken (we eten pasta met verse groenten en eigen saus).

En ik? Ik zat op mijn buitenstoeltje lekker een biertje te drinken….neee hoor!! Ook ik heb mijn taken: mijn verantwoordelijkheid is het rijden met de camper en alles wat daarmee te maken heeft en het aansluiten van alle kabels en slangen buiten. We staan meestal op een full-hook up plaats en dit betekent dat ik een slang moet aansluiten op het riool vanuit de camper, de elektra moet aansluiten en ook de watervoorziening op een kraan en de aansluiting op de camper. Moet je allemaal niet onderschatten hoor die verantwoordelijkheden.

 

En nu dus het verslag geschreven, terwijl Mirreke de laatste hand aan het eten legt. Daarna samen de afwas en lekker voor het eerst manden in ons bedje in de camper. Jullie horen het morgen hoe het is geweest.

 

 

 

Dinsdag 27 april 2010

Miles-stand bij aanvang: 63.600

Miles-stand bij aankomst camping: 63.750

Totaal: 150 (kilometertotaal: 240 km.)

 

Vanmorgen weer heel vroeg wakker geworden. Doordat we ’s avonds bekaf om half 10 in bed liggen, zijn we ook weer vroeg wakker. Maar goed; dan heb je wat aan de dag. Na het wakker worden eerst een lekker ontbijtje gemaakt en toen lekker gaan douchen in de sanitairgebouwen van de camping. Prima voor elkaar en een stevige en warme straal. Dat is een goed begin van de dag!

Om 8.30 uur reden we weg van de camping en zetten we koers richting Grand Junction. Na enige oponthoud ivm wegomleiding eindelijk op de goede weg; de I70 West richting Grand Junction. Het eerste natuurschoon was gepland op de Rim Rock Drive, een 23 miles route langs de verschillende bergen. Wat een prachtige rit zou dit worden! Nadat we het begin van de route hadden gevonden, moesten we meteen via een wegomleiding een andere kant op. De weg was afgezet en de omleiding zou ons “ergens” naar toe brengen, maar volgens ons niet de goede weg. Daarom uiteindelijk van de omleiding afgegaan en op ons eigen gevoel richting de Rim Rock Drive rijden en deze pas later in de route oppikken. Dit lukte uiteindelijk en toen we aan die route begonnen, kon onze dag niet meer stuk. Fantastische canyon’s met verschillende kleuren steenlagen, losliggende rotsen in bepaalde vormen, waardoor het lijkt dat het kunstwerken zijn. De wereld is een wonderlijk iets. De evolutie heeft echt heel bijzondere vormen achtergelaten. Via redelijk smalle slingerweggetjes reden we na elke bocht weer een nieuw uitzicht of andere wereld binnen. Rode rotsen met daarin gele lagen waren te zien. En altijd de Colorado River in de buurt. Deze immense rivier liet via stroming allerlei raftende mensen de dag van hun leven hebben. Ergens halverwege hebben we op een parkeerplaats met een fantastisch uitzicht onze campingstoeltjes buiten gezet en hebben we daar lekker wat gegeten en genoten van de natuur. Miriam was helemaal in haar nopjes en hield niet op met foto’s maken. Google Maps zal deze foto’s weer afnemen en opnemen in de wereldmappen aangezien Miriam geen cm2 gemist heeft van de omgeving. Scheelt Google weer een autootje met zo’n ernorme teletoeter op het dak. Eigenlijk kan ik niets meer schrijven over onze dag onderweg, want ik heb het al gezegd; het ging van de het ene natuurlijk wonder naar het volgende! Maar wij hebben echt een werelddag gehad.

Aan het einde van de Rim Rock Drive zijn we richting Moab gereden om daar in de middag aan te komen en een camping te zoeken. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we in Moab aan. Een erg leuk plaatsje waar toerisme de inkomstenbron is. Erg veel Adventure-achtige bedrijven en horeca en winkeltjes aldaar. We hebben er even geluncht en daar beiden een enorme hamburger gegeten. Toen richting camping Archview gegaan en daar voor 2 nachten ons kamp opgeslagen volgens de eerder beschreven rituelen. En toen gebeurde het onvoorziene; er kwam een man met een enorme hamer langs en die sloeg ons beiden knock-out! We waren bekaf en konden onze ogen niet meer open houden. Even een uiltje knappen riepen we tegen elkaar. Er volgde een enorme coma van ongeveer 3 uur en nu zitten we om 19.00 uur te overwegen of we nog eten gaan maken of alleen een klein snackje. Ik weet 1 ding zeker: het word niet laat vanavond!

Morgen gaan we naar Canyonlands en Dead Horse Point State Park. Weer een lange dag met veel indrukken. Je kan maar niet goed genoeg uitgerust zijn….

 

Woensdag 28 april 2010

Miles-stand bij aanvang: 63.750

Miles-stand bij aankomst camping: 63.891

Totaal: 141 (kilometertotaal: 225,6 km.)

 

Na onze eerste hele goede nachtrust heerlijk wakker geworden in onze camper. Gisteravond zijn we om 21.00 uur naar bed gegaan en daarna direct in een diepe slaap gevallen. Hier waren we aan toe! Gisteravond was het echt een strijd om tot zo laat op te blijven en werd de sfeer er niet beter op. We waren op en zaten ons zelf in de weg.

Maar goed: vanmorgen voelt het prima en hebben we zin om naar het geplande park heen te gaan, Canyonlands. Het is een park op ongeveer 35 kilometer van onze camping. Omstreeks om 8.30 uur reden we vanuit onze camping richting het park. We hadden deze camping voor 2 nachten geboekt, maar het kon ons niet bekoren aldaar. Later op de dag zouden we ook besluiten om daar niet meer terug te komen. Maar daarover later meer.

We waren in ieder geval gewaarschuwd door de campingeigenaars dat vandaag er een storm op komst zou zijn, met windsnelheden van 100km per uur en dat in een woestijn met veel zand dus….Lekker vooruitzicht!

Maar we lieten ons niet zo snel uit het veld slaan en gingen dus met onze slaapkolos cq reclamezuil van 10 m2 op pad.

Ons doel was dus Canyonlands vandaag. Eerst zouden we naar Arches National Park gaan, maar gezien de locatie van onze camping, was Canyonlands meer voor de hand liggend. De tocht er naar toe was soms spannend aangezien de wind al stevig was ’s morgens vroeg. Mijn stuur stond soms een kwart slag naar rechts, terwijl ik rechtdoor ging. Heel apart, maar wel spannend.

Bij binnenkomst van het Canyonlands NP kochten we meteen een nationale parken pas, die voor een vast bedrag het hele jaar toegang geeft tot alle nationale parken in de US. Aangezien wij ongeveer 10 parken gaan bezoeken deze vakantie, kon het bedrag goed uit. Als goed Nederlander moet je wel “zuunig” wezen he?

Na een paar kilometer begon de natuur zich van zijn mooiste kant te laten zien. Enorme bergen met daartussen canyons zoals je die in cowboys films ook wel ziet. Enorme grondmassa’s die in de afgelopen jaren verschoven en opgeduwd zijn door moeder aarde. Fantastisch om te zien!

Canyonlands NP ligt in een streek in Utah die algemeen wordt beschouwd als het middelpunt van het Colorado Plateau. Dit 1364 km2 grote park vol scheve, gelaagde en uitgespleten rotsen kent een diversiteit aan vergezichten die zijn weerga niet kent. Het park heeft 4 gebieden en wij zijn naar het meest toegankelijke en noordelijke gedeelte van het park geweest: Island in the Sky. Dit gebied ligt tussen de 2 rivieren voordat deze versmelten. Weidse uitzichten met stenen koepels, steenbogen en ander geologische wonderen. Fantastisch gewoon!!

Vroeger in het begin van de vorige eeuw was dit ook een rijk uranium gebied waar vele mensen naar toe gingen om uranium te boeren. We zagen vandaag nog de onverharde en heel smalle weggetjes waar de paardewagens overheen moesten om bij de mijnen te komen. Heeeeele smalle weggetjes waar ik nog niet overheen wil lopen. We hebben mooie foto’s van het gebied gemaakt tijdens de verschillende wandelingen deze dag. Hoogtepunt van dit park vonden wij Mesa Arch, een enorme boog van steen, met daarachter een ver uitzicht met allerlei bergen en canyons. Tjonge wat voelden wij ons klein vandaag (zelfs ik!) in de massa om ons heen.

 

Toen we vervolgens bij het bezoekerscentrum aankwamen, hoorden we dat er slecht weer op komst was later in de middag. Tevens hoorde we dat ook morgen er heeel slecht weer werd verwacht. Sneeuw en regen bij een temperatuur van 4 graden. Word kippenvel op mijn benen in mijn korte broek, denk ik…

Onverstelbaar, want vandaag was het 22 graden met een strakke zon boven ons pannetje. Wel veel wind, dat dan weer wel….

Besluit genomen om vanmiddag door te rijden naar Arches National Park, terwijl we dit eigenlijk morgen van plan waren. Echter; met zulk slecht weer ziet zo’n park er ook niet uit en kun je dus niet de indrukken krijgen die je wilt. Daarom maar direct doorgereden naar dit park, nadat we eerst gezellig nog even hebben geluncht in de camper bij een picknick plaats in Canyonlands.

 

De rit vanuit Canyonlands naar Arches neemt ongeveer een klein uurtje in beslag en 40 km. Maar toen we daar aankwamen leek het wel of in een totaal andere wereld aankwamen. Vanaf Canyons en redelijk groene omgeving naar woestijn en massa’s rare stenen sculpturen en pilaren. Echt waanzinnig om zo in een klein uurtje op mars te zijn aangekomen. Jullie moeten de foto’s maar komen bekijken, anders zou je het niet geloven. Indrukwekkend!

Arches National Park, met zijn beroemde verzameling zalmkleurige bogen, ribbels, pieken, spitsen en balancerende rotsen heeft ons hart gestolen. Het is een klein park met uitsluitend rode rotsen en bergen, maar vooral beroemd om zijn natuurlijke zandsteenbogen, waarvan we er vandaag diversen hebben gezien.

Ook grote rotsmassieven met mooie namen waaraan je ze kunt herkennen zijn de revue gepasseerd: Courthouse Towers, The Turret Arch, Park Avenue en als hoogtepunt: Balanced Rock.

Je vraagt je af hoe al deze vormen zijn ontstaan, want als je zou zeggen dat een beeldhouwer dit gemaakt zou hebben, zou je het geloven.

Maar door de miljoenen jaren heen hebben wind en regen de zandstenen rotsen omgevormd in de vormen zoals deze nu zijn. Over misschien 1000 jaar zijn deze vormen weer anders. Maak ik niet meer mee, dus we genieten van deze versie’s.

 

Aan het einde van  de middag zijn we met een voldaan gevoel richting Moab gereden om daar een andere camping te zoeken dan de camping van gisteren. We zijn terecht gekomen bij KOA Kampsite in MOAB. Een nette, mooie en gezellige camping met heerlijke douches en ruime plekken met picknicktafel en BBQ op je eigen plaats.

Daar vanmiddag erg gezellig een borreltje gedronken en erg gelachen met elkaar. Het was een geweldig mooie dag en we voelen ons eindelijk weer als vanouds en zijn uit de jetleg.

Morgen staat door het slechte weer een rustige dag gepland die alleen in het teken staat om te rijden naar het volgende park: Capitol Reef. Ook onderweg nog wat boodschapjes doen om de koelkast weer te vullen.

 

Donderdag 29 april 2010

Miles-stand bij aanvang: 63.891

Miles-stand bij aankomst camping: 64.106

Totaal: 215 (kilometertotaal: 344 km.)

 

Vannacht is er om onze camper een aantal bomen omgezaagd, en dat gedurende de hele nacht!! Met andere woorden: Miriam heeft heeeel goed geslapen en ik niet. Tientallen keren wakker geweest en dan keek ik naast me en zag iemand met een cirkelzaag tekeer gaan. Ik gun het haar van harte!

Na het opstaan allebei rustig aan gedaan en onze tijd genomen om te ontbijten. Vervolgens om 9.00 uur gaan rijden richting Blanding en vervolgens toen de scenic byway 95 gevolgd. Ons doel voor vandaag was eigenlijk heel rustig aan te doen en een soort rustdag te houden na de eerste zeer drukke en enerverende dagen. Een soort van A naar B gevoel en niets meer. Maar we werden onderweg zeer verrast door de mooie en grillige natuur. Op de camping vanochtend was het al erg koud en leek het een grijze dag te worden. ’s Nachts had het gesneeuwd en de bergtoppen waren bijna volledig wit geworden. Vervolgens kregen we een stukje waarbij het weer steeds beter werd, om vervolgens weer een half uur later in de sneeuw te rijden en de wereld om ons heen in de kleur wit te mogen aanschouwen. Maar: wel mooie natuur gezien. Aan het einde van de ochtend reden we langs een voor ons nog onbekend national park, waar we helemaal niet op gerekend hadden. En als Miriam aan bomen, bloemen, bijen, dieren en ander natuurschoon denkt, dan betekent dat maar 1 ding: Daar gaan we heen!! Weg rustdag dus…

Maar eerlijk is eerlijk, het was een klein park, met maar 1 enkele 1-richtingsweg in een grote cirkel te rijden, maar het was absoluut de moeite waard om het te zien. Het park heette het Natural Bridge National Monument. Grote rotsen met natuurlijke bogen in diepe canyons waren er te zien. Ja, die hadden we al gezien, maar toch! Het was wederom lekker rustig in het park, dus we hadden alle tijd om om ons heen te kijken. Tussen de middag lekker in het park weer geluncht in de camper en onze timing was perfect. Het begon hard te sneeuwen en hagelen toen we gingen eten en de zon scheen toen we weer naar buiten liepen om de laatste 2 bruggen te zien. Nadat we het park uitreden zijn we verder gegaan met onze rit richting Capitol Reef, het park waar we morgen heen gaan. Onderweg zijn we nog diverse malen gestopt om weer naar de waanzinnig verschillende bergsoorten en canyons te kijken. Het gebied dat we hiermee bedoelen heet Glen Canyon. Prachtig!! Je kunt je niet voorstellen dat dit door de natuur gemaakt is. Het zou zo het decor kunnen zijn van Mars of Pluto. Wederom mooie foto’s gemaakt en filmshots.

Uiteindelijke belandden we in Hanksville, Utah. Het laatste dorp voordat we morgen weer de wilderness ingaan. Eerst nog even boodschappen gedaan in dit kleine dorpje. De winkel had de omvang van een grote SRV-wagen en het assortiment was klein te noemen. Toen doorgereden naar de camping, 500 meter verder. Naast de camping zat ook een Steakhouse, dus besloten we om vanavond uit eten te gaan. Maar eerst de camper weer stallen en even met zijn tweeen een biertje en wijntje gedronken.

De vermoeidheid blijft ons wel parten spelen. De dagen zijn lang en de hoeveelheid indrukken niet meer te bevatten. Neem daarnaast nog het rijden met de camper in een sterke wind en je bent blij als je weer aan het einde van de dag op de plek bent. Uiteindelijk zijn we om half 7 uit eten gegaan in de Steakhouse. Dit etentje zal in onze boeken gaan als het meest slechte eten aller tijden en dat in de snelste tijd die ooit op culinair gebied is gehaald bij restaurants wereldwijd. Niet alleen Amerika, maar echt WERELDWIJD!!!

Het begon al bij de serveerster; zo mager, niet te geloven. Dus het eten kan al niet lekker zijn! Dat was het eerste signaal die we beiden totaal negeerden. Toen begon ze naar ons te lachen; geen tand meer in de mond. Het tweede signaal dat we niet op waarde hadden geschat; wegwezen!! Maar nee, wij bleven voet bij stuk houden om ons diner daar te nuttigen (STOM, STOM, STOM!!!!). Dus bestelden wij gezellig een biertje en een wijntje. En nu komt het: ze schonken geen alcohol!!! Alleen water of frisdrank!

Gezien het uiterlijk en de uitstraling van de serveerster hadden we beiden geen zin in een voorafje en bestelden een hamburger en een TOP-sirloin steak. Wat kan daar nu mis mee gaan, zou je denken.

Wel, toen ik vroeg of de sirloin lekker mals was, antwoordde ze: it should be!

Achteraf zeiden Mir en ik tegen elkaar dat we toen beiden dachten dat het niets meer kon worden hier.

Dat klopte! Ik kreeg een biefstuk, afkomstig uit de schoenmakerij van Jos Hafkamp te Dronten, maat 44 dat dan weer wel. Mir kreeg een platgeslagen hamburger met een saus erover met een onbestendige definitie, maar het zou lijm kunnen wezen uit dezelfde genoemde schoenmakerij. Uit netheid hebben we allebei een paar happen genomen, maar toen snel gemaakt dat we wegkwamen. Onze joggingbroeken waren nog warm in de camper, nadat we die voor het eten hadden omgeruild voor een spijkerbroek. Tijd etentje: 23 minuten.

Morgen weer een nieuwe dag….hopelijk kookt Mirreke weer!

 

Vrijdag 30 april 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.106

Miles-stand bij aankomst camping: 64.270

Totaal: 163 (kilometertotaal: 260 km.)

 

Na  het wakker worden zoals gewoonlijk het vaste ritueel; eerst lekker ontbijten, kopje thee, afwasje, douchen en ready to take off. Het douchen was vanmorgen echt verschrikkelijk! In verband met ruimtegebrek in de douche van de camper (ik ben namelijk in omtrek groter dan de douche en als ik dan daar wel ga douchen dan moet ik na 20 seconden mijn buik inhouden zodat het water dan naar beneden kan vallen. Doe ik er 30 seconden over, dan staat het water tot mijn lippen..) moet ik altijd naar de camping douchegebouwen om daar te douchen en eventueel de grote boodschap te doen. Beiden doen geen grote boodschap in de camper; dit gezien mijn werk om de riolering elke keer weer aan te sluiten en te verschonen.

Maar goed, terugkomend op mijn douche van vanmorgen kan ik mededelen dat de douche net zo smerig was als het eten van gisteren in het restaurant van de camping. Tegels van de muur, schimmel overal, kapotte wasbakken, water dat lekt en ander ongemak. Wat zijn kerels toch varkens! Bij de dames zag het er veel netter uit en daarom even overwogen om daar te douchen. Maar gezien het preutse karakter van de amerikanen en de straffen die staan op “peepen”, ben ik toch maar bij de mannen gaan douchen. Wel een lekkere warme straal uit de douche, dat kan weer wel.

Na deze irritaties op de vroege ochtend met goede moed op pad gegaan. Vandaag staat het National Park Capitol Reef op het programma. Op basis van de eerdere dagen met veel rode rotsen en bergen, verwachtten wij eigenlijk weer meer te zien dat daar op lijkt. Wel………dat klopt!

Maar toch was dit park weer anders. Allereerst reden via de Scenic Byway 95 richting Capitol Reef. We kiezen toch liever voor de scenic routes aangezien deze gewoon mooier zijn dan de snelle route. Onderweg naar Capitol Reef hebben we erg veel kunnen zien van vooral de verschillende uitzichten; van sneeuw, tot zon, van wit tot groen, van laaggroeiende planten naar hoge bomen. Wat ons ook opvalt in deze regio is dat de dorpjes die we onderweg tegen komen erg armoedig zijn. Vele oude en afgeleefde huizen met diverse autowrakken op en rondom de oprit. Veel armoedige mensen die er slecht verzorgd uitzien en in spijkerbroeken lopen van de tijd dat die dingen werden uitgevonden (ook in dezelfde regio trouwens…).

Maar enige vorm van onveiligheid kennen we hier niet. Iedereen is aardig en groet naar je. Ook als je in de winkels bent, ze vragen altijd waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. Dan komen ze met allerlei tips om te zien etc. Superaardig allemaal! Onze camper moet er vandaag wel aan geloven. Klims en dalingen van 14% op niet al te brede weggetjes. Soms spannend.

Maar uiteindelijk komen we na een erg mooie en afwisselende route in het Park Capitol Reef. Allebei vonden we dit het mooiste park tot nu toe. Ook Arches vonden we erg mooi, maar dit had meer afwisseling en superfraaie rotsformaties, maar dan omringd met groen. En met groen moet je het doen! Het geeft meer diepte en meer warmte vinden we. Warmte voor de rest kunnen we alleen in onze camper vinden, want het is retekoud hier. Het is overdag onder het vriespunt met een matige wind erover heen. Ook nog ander winden, maar Miriam vindt dat ze die niet moet ophouden, anders krijgt ze buikpijn.

Allereerst rijden we in het park langs een origineel wild west gehuchtje waar een schooltje, een paar huizen, een hoefsmederij en een paar ouderwetse boerderijen stonden. Zag er erg back to basic uit allemaal.

Daarna begon de rit door het park. Het was een weg die alleen heen en terug kon worden gereden. Geen zijwegen en doodlopend in het park dus. Zelfde weg weer terug.

Dit park ligt in de Waterpocket Fold, een 160 km lange plooi van het aardoppervlak die dwars het woestijnbekken voortrolt in lange kleurrijke brekers van steen. Dit gebied staat bekend om zijn vele bergsoorten (en daardoor kleurenpalet), de verscheidenheid aan diersoorten, de oorspronkelijke Navajo indianen en de Mormonen die dit gebied als hun hemel beschouwden en hier hun bestaan opbouwden.

We hebben ook rotstekeningen gezien van de indianen, honderden jaren geleden getekend op de immense rotswanden. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik aan dit soort verhalen soms twijfel; tekeningen die honderden jaren geleden werden gemaakt op rotswanden. De wind en de regen vervormen enorme bergen in ander vormen, maar een tekening van een met vuurwater benevelde oude indiaan die nog geen fatsoenlijke BIC pen had, die blijft eeuwen zitten. Maar goed: we maken er foto’s en video’s van, dus het boeit.

Jammer dat dit park niet zo bekend staat bij de europeanen, terwijl het tussen Bryce Canyon en Canyonlands ligt en dat met wegen ernaartoe die op zich al de moeite waard zijn om er te rijden. Het klinkt afgezaagd, maar vandaag hebben we toch weer een aantal keren de wauw-factor gehad.

Terwijl we met onze camper niet overal konden komen en dus niet alles hebben kunnen zien. Dit doordat er speciale 4x4 tracks waren en dus onverhard. Lange wandelingen zijn we ook niet de types voor en zeker niet met deze kou. We moeten natuurlijk wel om Mir haar gesteldheid denken, dus ik vond het jammer dat we niet konden wandelen… volgende keer beter.

 

Toen we het park verlieten besloten we om maar een aardige ruk te maken richting Bryce Canyon, het volgende National Park waar we naar toe willen. We kozen wederom voor een scenic route;

“The Scenic Byway 12, All American Road”, een kwalificatie voor dit type wegen die door de amerikaanse toeristische bond is gegeven omdat rijden over deze wegen al een bestemming op zich is. Hiervan was geen woord gelogen. Wat een waanzinnig mooie weg is dit geworden zeg! De tranen liepen over onze wangen (dit kwam door de wind) toen we de fraaiste vergezichten konden zien. Werkelijk prachtig!!

Slingerende wegen met aan de kanten traditionele Old West ranches, met weilanden met witte omheiningen en paarden of koeien erin lopend. Cowboys met hoeden op paarden zie je er zo tussen rijden. Mooie groene bomen, rode bergen en rotsen, bloemen en planten.

Vervolgens rijden we door het Dixie National Forest, wat ons deed denken aan de canadese wouden. Met wit bedekt en enorme groene naaldbomen en nog in winterstand verkerende loofbomen. Herten gezien en jammer genoeg nog geen beren, maar ze zouden er zeker leven in dit Dixie Forest.

Ook nog even gesproken met 2 motorrijders, mijn helden! Met deze temperatuur, minus 4 graden, ben je zeker geen mietje. Dat vond Miriam ook niet, maar later bleek dat ze een van de beide motorrijders erg knap vond. En ik maar denken; waarom praat ze toch zo lang met die gasten? En dat terwijl ze mij heeft!!

 

 

Maar ook een fractie later weer sneeuw, witte toppen van de bergen en grijs en grauw weer. Het wisselde vandaag constant tussen deze 2 werelden.

Het gebied, Colorado Plateau, staat ook bekend als het meest schone lucht en heldere vergezichten. We konden op een helder moment meer dan 80 mijl van ons af kijken, terwijl 8 mijl in het oosten van het land norm is. Kun je je het voorstellen? Wij niet, maar we hebben het nu gezien en op foto vastgelegd.

 

Onderweg wel allebei nog een paar angstige momenten beleefd. We reden op een enorme hoogte door de bergen met onze loeiende en door de wind zwalkende camper toen plots we over een klif moesten rijden, die net zo breed was als de weg plus 1 meter aan beide zijkanten van de weg. Daarnaast was direct de afgrond van, ik lieg het niet, ongeveer 1000 meter. Mijn bilnaten waren enigszins aangespannen in de stoel om mijzelf flink te houden, maar het was niet prettig. Zeker niet met de wind daarbij. Miriam was ook niet happy, maar na een paar honderd meter hadden we het gehad en hebben we de camper even aan de kant gezet om te kijken naar de dieptes.

De rest van de weg was prima te doen en nog steeds fraai om te zien.

 

Omstreeks half 4 kwamen we bij de volgende camping aan, KOA Canonville, die volgens ons steeds de netste en vriendelijkste campings zijn. Kwartier gemaakt en vervolgens het vaste ritueel met een biertje, wijntje en lekker eten. Mir maakt lasagne en ik weet zeker dat het lekkerder gaat worden al het eten van gisteren.

En: ze ziet er zeker beter uit als de serveerster van gisteren!

 

We maken even de revue op en komen tot de conclusie dat we voor liggen op ons schema. Dus de lijst met data wanneer we waar zitten klopt niet meer helemaal. Dat jullie het maar weten!

 

Zaterdag 1 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.270

Miles-stand bij aankomst camping: 64.327

Totaal: 57 (kilometertotaal: 91,2 km.)

 

In plaats van thee bij het ontbijt, hebben we vanmorgen maar gekozen voor antivries. Het was berekoud vannacht. De leidingen waren nog net niet bevroren, maar het scheelde niet veel. Ik deed gel in mijn haar vanmorgen en de tube was ijs- en ijskoud. Maar de zon schijnt wel, dus dat geeft goede moed voor onze volgende geplande natuurpark van vandaag. The famous: Bryce Canyon.

Het indrukwekkende Bryce Canyon National Park is een geologische droomwereld van kleurrijke, surrealistische rotspieken, natuurlijke bruggen en bogen, hachelijk balancerende steenklompen en panoramische rotsvensters, uitgesneden in zachte kalksteenrotsen van het Paunsaugunt Plateau. Deze tekst nodigde ons wel uit om dit park te gaan bezoeken.

Nadat we onze spullen hadden ingepakt en onze camper weer de sporen hadden gegeven, gingen we verder op de scenic byway 12. Het hoefde maar een klein stukje van 10 mijl, dus we hadden alle tijd. Om 9 uur waren we bij de entree van het Bryce Canyon Park. Iets daarvoor zit Bryce Canyon City, waar nog een paar winkels, tankstations en restaurants zitten. Erg toeristisch allemaal, maar logisch gezien de trekpleister die Bryce Canyon is. Mir en ik hadden besloten om de doorgaande weg door het park helemaal uit te rijden en dus van het eind terug te gaan werken naar het begin van de route in het park. Alle mensen beginnen vooraan, dus hebben wij meer rust om ons heen. Prima plan, dachten wij! 2000 andere mensen ook! Dus alleen bij het eerste stopplaats, die eigenlijk de laatste is (snapt u het nog…?) was het nog enigszins rustig, daarna was het gewoon druk. Maar wel erg gezellig. Iedereen praat met elkaar en Miriam bood een paar keer aan een stelletje aan om een foto van hun samen te maken. Werd erg gewaardeerd, dus een praatje geboren. Veel japanners ook, maar daarvan weet je; zo ineens zijn ze er met zijn 50en en zo zijn ze weer weg na een paar kodakmomenten.

Het voordeel dat we achterin het park begonnen, was dat er een opbouw was in de schoonheid. De eerste 2 stopplaatsen (wat eigenlijk de laatste 2 waren…..flauw he?) begon je een beetje van de rotssoorten waar Bryce beroemd mee is geworden te zien, maar voor de rest niet echt veel bijzonders, tenminste niet in verhouding wat later kwam. Onze conclusie was dat totdat we bij de laatste 2 stopplaatsen (wat eigenlijk de eerste zijn!) kwamen, dat we Capitol Reef nog steeds het mooiste park vonden dat we tot nu toe hadden gezien. Maar ja….toen kwamen dus die laatste 2 stopplaatsen Bryce Point en Sunset Point. Echt prachtig en indrukwekkend. Wat vond ik het bijzonder dat wij er als 2 polderkinderen uut Flevoland stonden. Met nadruk op kinderen, want zo voelde ik mij ook. Opgewonden en drukkig. Vanaf Bryce Point kon je helemaal over de canyon kijken met duizenden stenen pilaren met een zalmkleurige steensoort die bruinig werden als de zon even verdween achter de wolken.

Door de schone lucht kon je tientallen mijlen over de canyon kijken en zag je de White Cliffs en heel in de verte de Smokey Mountains (andere Smokey Mountains dan de Great Smokey Mountains in Tennessee).

Echt ongelofelijk dat dit bestaat allemaal. Het landschap is zo ongewoon en zo grillig. Prachtig!

Toen we daar waren en foto’s aan het maken waren, liep er een heel klein eekhoorn-soortig diertje over het looppad en Mir wilde dit diertje fotograferen. Het beest je ging er helemaal voor zitten en als een echte Doutze Kroes werkte ze de fotoshoot af. Daarna wilde ze Mir bedanken en sprong op haar schoot en op haar schouder. Vervolgens sprong ze er weer af en spurtte weg tussen de spelonken van de canyon. Een waanzinnig mooi schouwspel met een hoop toeschouwers die moesten lachen hierom.

 

Daarna zijn we naar Sunset Point gegaan waar we ook nog vergezichten konden zien. Ook kon je daar naar beneden lopen via een trail en hieraan zijn we ook begonnen.

Met nadruk begonnen, want na een paar honderd meter te zijn afgedwaald langs een heel smal zandpaadje met direct daarnaast de afgrond, kreeg Miriam “kriebelbenen” zoals ze dat altijd noemt als ze het spannend vindt en een beetje bang wordt. Ik had gewoon lucht tekort om verder te gaan en dan vooral terug te gaan de berg op. Het paadje was nogal stijl en de lucht was ijl en dan ga ik voor de….bijl. Door de enorme hoogte van ongeveer 2700- 3000 meter kun je moeilijk ademen, ook Miriam, en voel je je lichaam heel zwaar voelen. Nu doe ik dat al jaren, maar toch, dit was wezenlijk anders. Beiden kozen er daarom voor om niet verder af te dalen in de canyon en terug te gaan naar boven. Daar aangekomen zeiden we ook tegen elkaar, hijgend als Briezend Hert (oude Apache indiaan uit Lucky Luke!): “goed dat we niet verder zijn gegaan”.

Als koddige dikkerd is het altijd prettig dat iemand zo fit als een hoentje ook tot deze conclusie komt. Daarna nog een paar leuke gesprekken gehad met een vader en zoon uit Connecticut, die met elkaar een vader-zoon trip hadden. Zijn zoon woonde in San Fransisco en deed een aanbeveling voor een goed restaurant in S.F.

Range is de naam van het restaurant en daar gaan we dan ook onze vakantie afsluiten hebben we besloten.

Na de middag verlieten we weer het park en reden we weer richting Bryce Canyon City. Neil en Yvonne hadden ons aangeraden om te gaan staan bij RV Park Rubi Inn waar zij jaren geleden hebben gestaan. Wel; het zag er allemaal prima uit en daarom maar meteen een plekkie geboekt voor vanavond. Je kunt merken dat we nu in toeristisch gebied zijn; deze camping kostte $ 50,00 per nacht met full hook-up (dit betekent dat je water, afvoer en riool en elektra op de plaats zitten en je dus geen vuil water in je tanks mee hoeft zeulen, maar dat alles direct in het riool verdwijnt). Tot nu toe waren we ongeveer $ 30,00 a 35,00 kwijt.

Lekker gelucht in Ruby Inn, waarbij de erg leuke gastvrouw erg moest lachen om Miriam. Bij het binnenkomen van restaurants in Amerika moet je wachten tot de ober je naar de plaats begeleidt. Ik zat in gedachten en liep langs een enorm bord in het midden van het gangpad direct naar een beschikbare plek. Vervolgens roept Miriam hard tegen mij: heeey, cant you read? De serveerster moest zo lachen omdat het er zo leuk uitkwam en ze wist dat we buitenlanders waren en Mir in het engels tegen me liep te mopperen. Aan het Nederlandse mopperen ben ik inmiddels al gewend, maar het engels komt er bij Mir ook heel duidelijk uit hoor!

Daarna snel, zoals gewoonlijk in amerika, een hamburgertje gegeten en toen terug naar de camper gegaan.

De rest van de middag hadden we niets meer op de planning staan, dus stelde ik voor om te gaan mediteren in de camper, iets wat ik graag doe. Miriam zei dat ze ook ging mee-mediteren omdat ik zo braaf zonder te mopperen alle 23 natuurparken mee in ga (vind ik ook leuk hoor!).

Allebei direct in slaap gevallen en aan het einde van de middag nog even lekker zitten lezen en weblog geschreven. We gaan zo in de camper eten en maken allerlei restjes op wat nog in de koelkast ligt. Een geïmproviseerde maaltijd dus. Meestal ook lekker!

 

Zondag 2 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.327

Miles-stand bij aankomst camping: 64.411

Totaal: 84 (kilometertotaal: 134,4 km.)

 

Vandaag een kort reisverslag aangezien we geen plannen hebben voor vandaag. We liggen voor op schema en nu verder gaan naar het volgende park heeft geen zin, aangezien we vannacht een enorm pak sneeuw hebben gekregen. Ook waren al onze leidingen van de camper bevroren. Ook de afsluiters van de rioleringen waren vastgevroren, dus met enig vertraging zijn we onderweg gegaan. Gezien het weer leek het ons verstandig om niet door te rijden naar Zion Park, maar boodschappen te gaan doen. Onze voorraden zijn inmiddels nagenoeg op en we moeten dus proviand innemen. In de dorpjes om ons heen zitten kleine winkeltjes met weinig assortiment, dus hadden we besloten om naar Cedar City te rijden. Een kleine stad, maar wel met een Wal Mart en andere grote supermarkten. De enige weg die richting Cedar City gaat is de Scenic Byway 14, wederom een mooie weg, maar gezien de weercondities wel een mogelijk risico. Helemaal omrijden via andere wegen is geen optie voor ons, want het lijkt wel mee te vallen met de wegcondities op het eerste stuk. Daarom besloten we maar om de gok te wagen en de 14 te gaan nemen. Bij de afslag naar de 14 stonden allemaal borden met waarschuwingen voor trucks, maar om onze camper nu te beschouwen als truck was ook wel wat overdreven. Toen echt besloten; we gaan het gewoon proberen en anders keren we om.

Wel; het waren de meest angstige 40 mijlen in mijn leven, want na ongeveer 3 mijl begon de weg al helemaal vol te staan met behoorlijk veel sneeuw. Aangezien we omhoog de berg op moesten naar een hoogte van 2500 meter, was het nog niet zo’n probleem. Het naar beneden rijden zou mogelijk wel het probleem worden. Op het moment dat het weer zwaar begon te sneeuwen en we echt over gladde wegen en sneeuwlagen reden,  wilden we eigenlijk weer terug naar het begin, maar we konden nergens keren. En toen werd de rit echt onplezierig. We moesten dus door en het weer werd slechter en slechter. Het meest frustrerende was nog dat we voor een sneeuwruimer reden en nergens konden stoppen om hem voor te laten gaan. Erg frustrerend dus dat wij door de gladheid en smurrie moesten, terwijl er 1 auto achter ons een sneeuwruimer reed. Na ongeveer 10 mijl kwam er eindelijk een parkeerhaventje waar we stopten om de sneeuwruimer voor te laten gaan. Maar de beste man stopte achter ons en keerde om. Met verbazing keken we hier naar en toen we voor ons keken zagen we het bord “Einde Kane County”, wat betekende dat hij tot zijn gemeentegrenzen opruimde en geen meter verder. Het gevolg was dat omkeren geen optie meer was, want we zaten ongeveer op de helft van de bergroute, dus toen maar op goed geluk verder gegaan. Het was verschrikkelijk! Vooral met de afdalingen waren we bang om te gaan glijden. Geen prettig idee met aan de zijkant een afgrond van een paar honderd meter. Op een bepaald moment zagen we door de sneeuwstorm geen hand meer voor ogen, maar zaten we wel in een bochtige afdaling. Mijn bilspieren waren zo gespannen, dat je er walnoten tussen kon kraken.

Maar goed, na wederom een angstig half uurtje rijden, werd het weer iets beter en dus ook de wegen. Uiteindelijk kwamen we in Cedar City aan en zijn daar onze boodschapjes gaan doen. Wederom onverstelbaar hoe aardig de amerikanen zijn. Iedereen praat met je en vraagt of alles ok is.

Tot slot zijn we wederom op een KOA camping beland in Cedar City en wederom een erg nette camping. ’s Middags nog een paar fikse hagelbuien gehad, maar het weer knapte beetje bij beetje op. We zijn de kou en sneeuw nu wel zat moet ik zeggen. Morgen schijnt het beter weer te worden met een graadje of 20, dus dat begint te lijken op BBQ weer. Als het morgen echter weer slecht weer is, slaan we Zion NP over (jammer genoeg) en rijden we door naar de zon bij Page, het zuiden van Lake Powell. Daar is het 25 graden.

Nu lekker in de camper ons avondmaal nuttigen; verse spinazie met kipfilet, plakjes tomaat en blauwe kaas. Aangevuld met knoflookbrood, vers uit de oven. Jaaaa….daar staan jullie van te kijken he?

Tot morgen!!

Maandag 3 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.411

Miles-stand bij aankomst camping: 64.516

Totaal: 105 (kilometertotaal: 168 km.)

 

Vanmorgen werden we wakker op de KAO camping in Cedar City, na een heerlijke nacht slaap. Het was wederom erg koud in de camper, maar in de vroege ochtend hoorden we allerlei vogels fluiten, tjilpen voor de kenners,  en dat duidt meestal op mooi weer. Bij het opengooien van de camperdeur kwamen de zonnestralen direct in huis vallen. Wat een welkom gevoel was dat zeg!

Het was nog wel te koud om buiten te ontbijten, maar dat kan niet lang meer duren dat het wel kan. De komende dagen worden de temperaturen alleen maar hoger en hoger.

Na het ontbijt de camper losgekoppeld en bij het uitchecken even een kaart verstuurd naar Wieteke, nichtje van Mir, die gaat trouwen. Tevens moesten we even LPG bijtanken na al die koude dagen en nachten. De verwarming, het koken en de koelkast gaan op LPG. Na dit karweitje, wat hier lijkt alsof de explosieven-opruimingsdienst een tweede wereldoorlog bom onschadelijk maakt, konden we op pad.

Richting Zion National Park was het plan! We hebben weer enorme mazzel met het weer; geen wolkje aan de lucht (goed voor de foto’s en video) en een heerlijke 21 graden. We gingen via de Interstate 15, die ons snel naar Zion NP bracht via de route 89. Een erg leuke rit met een aantal voorproefjes van wat er gaat komen.

Voordat we bij de ingang van het park kwamen, zagen we ook hier een enorm toeristisch dorp, 100% gericht op het park. Vele souvenierswinkels, restaurantjes en adventure bedrijven. Ons was aangeraden om onze camper net buiten het park te parkeren en vervolgens op de shuttlebus te stappen, die ons naar elke stopplaats brengt in het park. Elke 10 minuten komt de volgende bus, zodoende kun je de hele dag de tijd nemen om al het moois rustig te bekijken. Zion is een erg groen en rotsachtig park. Wel iets anders vormgegeven dan de rode rotsen die we tot nu toe zagen. Vooral de groenheid, de snel lopende rivieren en beken, de sleufcanyons, een dichte vegetatie en een rijk dierenleven onderscheidt Zion van alle andere parken die we tot nu gezien hebben. Ook hier waren de Mormonen de eerste bewoners van het park en noemden het Zion; het hemelse land van de Heer. Het park deed mij erg denken aan the Northern Cascades in Washington State, waar we in 2006 zijn geweest met de camper. Na een paar stopplaatsen hebben we een stukje gewandeld naar een enigszins wilde rivier met daaromheen bomen en op de achtergrond de enorm bergen. Miriam kon lekker foto’s nemen en ik de video ter hand genomen. Mir was weer helemaal in haar nopjes met haar camera en schoot er als een Billy the Kid lustig op los. Na verloop van tijd reden we weer de terugroute naar de camper en stopten we bij een mooie plek: Weeping Rock. Het water komt daar gewoon door de stenen naar beneden lopen en in een enorm soort oogkas, maar dan van rots welteverstaan. Vervolgens valt het water op de onderkant van de oogkas en zo lijkt het dus dat de rots huilt. Vandaar Weeping Rock. Was mooi om te zien.

Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik na weer 4 uur in zo’n park te hebben rondgereden en gelopen, het wel een beetje gehad heb. Miriam is daarentegen een enorm natuurmens en kan er de hele dag wel blijven ronddwalen. Kijk; als ik een groep met rotsen heb gezien, dan heb ik het gezien en hoef ik niet dezelfde groep nog eens te zien vanuit een andere hoek of hoogte. Miriam wel! Die vindt het prachtig en ziet ook allerlei andere zaken om van te genieten. Bloemen, planten en eekhoorns, waarvan vanmiddag wederom er een op Miriam haar schoot en schouder ging zitten. En dat terwijl Mir toch echt geen eikel is. Wederom een prachtig plaatje. Omstreeks 14 uur reden we het park uit en moesten we nog lunchen. We zagen een leuk restaurantje en zijn daar op het terras gaan zitten. Binnen no-time waren we aan de praat met een ander amerikaans stel, wat onderweg was naar Las Vegas om een groot Bridge-toernooi te spelen. Hij speelde in een team met een aantal uit Nederland afkomstige medespelers. Nooit geweten dat Bridge zo’n groot iets is mondiaal gezien. Het beeld wat ik ervan heb is dat stoffige, vooral oudere mensen dit spel spelen. Er hangt ook een enorm kak-imago omheen. Als ik al alleen denk aan de mensen die ik ken die dit veel speelden en ook altijd zeiden; het is geen spel voor de normale mensen; je moet er heel slim voor zijn. Mevrouw Hildebrand en mevrouw IJzerman, beiden rusten in vrede inmiddels.

Maar goed, terug naar eten. We hebben echt waanzinnig lekker gegeten met een lekker wijntje erbij. De ober verkocht ons heerlijke wijnen en daily specials. Wij trapten er natuurlijk weer in, maar behalve de prijs, is het eten ons super bevallen. Miriam at rauwe tonijn (sashimi) met sesamzaadjes en een heerlijk dressing, met gecaramelisseerde uitjes en lekkere japanse komkommersalade. Ik daarentegen at een heerlijke rodedruivensalade, door de helft gesneden,  met gorgonzola, gemalen en gegrilde walnoten en champagne-vinagraitte. Alles door elkaar gehusseld en opgemaakt op het bord als een tros druiven. De smaak was echt verrassend en ook Miriam wilde hiervan mee-eten. Niets voor niets, dus ik ook van haar tonijn gepeuzeld.

“Willen jullie ook nog een heerlijk huisgemaakt dessert nuttigen?” vroeg de ober, die duidelijk op een verkooptraining was geweest.

Ik met mijn toetje wilde wel een toetje en Mir uiteindelijk ook wel. Ik kreeg een heel lekkere chocolade pindakaas crème brulee met daarin een spicy pepertje doorheen gemalen. Erg lekker! Mir kreeg een chocoladecake, vol met echte chocolade en erg machtig. Collegiaal zoals ik ben, heb ik Miriam even geholpen hem meester te maken.

Klinkt allemaal goed he? En dat voor € 107,00!! Kun je niets van zeggen! Nee, dat konden we niet, want we hebben alles wat de beste man voordroeg, geslikt als zoete koek zonder daarbij ook maar 1 moment te denken wat het zou kosten.

Effe lunchen dus!

Daarna zijn we onderweg gegaan naar onze volgende camping in Kanab. Dit is richting Page bij Lake Powell waar we morgen naar toe gaan. Bij de camping aangekomen, welke overigens erg netjes was en vooral erg schoon, bleken de eigenaren Nederlanders te zijn. Erg gezellig even zitten praten met ze en zij hebben hun droom waargemaakt om 14 jaar geleden alles achter te laten in Nederland en een camping begonnen (www.kanabrvcorral.com). Via 2 tijdelijke visa’s van 5 jaar, hebben ze een paar jaar geleden via de Green Card Lottery het definitieve visum gekregen. Een erg leuk stel en ook zij waren blij om weer even ouderwets gezellig Nederlands te praten. We konden echter geen biertje aan ze slijten.

Vanmiddag hebben we nog heerlijk een paar uur buiten zitten lezen in onze stoeltjes en wat zonne-energie opgepikt. We stralen echt; Mir is verbrand op haar rug en ik ga morgen blozend door het leven.

Welterusten!

 

Dinsdag 4 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.516

Miles-stand bij aankomst camping: 64.664

Totaal: 148 (kilometertotaal: 237 km.)

 

Vanmorgen na het ontbijt meteen getuige geweest van een bedrijfsongeval op de camping Corral in Kanab. Een ietwat bejaarde medewerkster viel van het trappetje naar de receptie toe. Ze ging plat op haar plaat en bleef liggen. Wij schrikken en er direct op af om haar te helpen. Ze kermde van de pijn en zei: I think I broke my rib!!

Dus ik zeg: do you have spare ribs? Kon ze niet om lachen. Wij wel! Voor de niet engels-taalkundigen onder ons: spare betekent de lekkere ribbetjes die we kunnen bestellen, maar spare betekent ook “reserve”.

Maar goed, wij de ambulance bellen. Kostte mij een rib uit mijn lijf…..toen maar Arie gebeld……Arie Ribbens.

Nu weer serieus. Nadat we deze enorme trauma verwerkt hadden zijn we weer op pad gegaan met ons huis op wielen. We hebben het erg naar onze zin nu ook de zon er weer fris en fruitig voor staat vandaag. Ons plan is om vandaag via de route 89a (alternatieve) naar Page te rijden. Deze weg kent weer mooie gebieden en bergformaties en die hadden we al weer een dag niet meer gezien. Na 5 mijl reden we een nieuwe staat en tijdzone in en ging de klok weer een uur naar achteren. Het verschil is dus 9 uur geworden. De nieuwe staat is Arizona. Cowboy en indianen territorium. Je ziet gewoon denkbeeldig boven op die bergen 50 indianen staan met hun veren en de lapjes gekleurde paarden. Ranches en mooie dalen met groene weiden, met witte onheiningen, balen stro en mooie huizen. Deze beschrijving gaat over de blanke bevolking in dit gebied. Daar tegenover staan de indianennederzettingen die gekenmerkt zijn door afgetrapte stacaravans, oude brakken voor de deur en daarnaast de nog oudere brakken die het al jaren niet meer doen. Veel troep op de straat en veel inteelt kinderen. Je wordt er niet vrolijk van. Je ziet zulke rare mensen langs lopen dat je denkt; wie heeft hier de afwerking van gedaan. Maar de natuur is wederom prachtig. We rijden op de 89a kilometers en kilometers en je komt 2 auto’s tegen. Ik overdrijf (dit keer) niet! Ook zo’n weg waar je oneindig in een rechte streep het asfalt ziet liggen en de dampen die ervan af komen. Na mooie vergezichten te hebben gezien komen we uit bij Vermillion Cliffs. Een canyonwand van kilometers lang met denkbeeldig honderden torens naast elkaar gebouwd. De kleur Vermillion is te omschrijven als dieprood tegen het bruin aan.

Vervolgens weer doorgereden en toen reden we Lees Ferry / Marble Canyon in, een natuurpark omringd door prachtige bergen en losliggende rotsen zoals bijvoorbeeld weer een Balanced Rock. Een enorme rots op een veel kleiner steentje en daar staat ie dan al jaren bovenop op een manier dat je denkt; hij gaat vallen. Ongelofelijk. Rijdend door het park zagen we nog allerlei mensen met boten de Colorado River opgaan.

Bij een volgende stop in het park voor foto’s zag ik dat ik eindelijk bereik had met mijn mobiele telefoon en belde ik mijn ouders even op. Miriam haar ouders spreekt ze bijna iedere dag via Skype, maar mijn ouders zijn gestopt met de moderne ontwikkelingen toen de pick-up op de markt kwam. Geen computer dus, daarom maar even bellen. Het was na 9 dagen weer even fijn om hun stemmen te horen. Ze zijn toch beiden op een respectabele leeftijd en wij helemaal in het verre amerika, dus het was goed om elkaar even bij te praten.

Daarna kwamen we weer in Navajogebied en reden we de Navajo Bridge over. Deze brug gaat over de Marble Canyon (wat een uitloper is van The Grand Canyon, in noordelijke richting).Een enorm grote brug, eigenlijk 2 bruggen over de diepe canyon waaronder weer de Colorado River loopt. Terwijl we op de brug staan om foto’s te maken van het mooie plaatje van de canyon en de rivier ertussen, zien we dezelfde groep mensen die we eerder zagen peddelend op ons af komen met rubberen bootjes, Een prachtig gezicht en je voelt je dan zo klein als mens  als je tussen die enorme muren van steen staat en in de diepte hele kleine poppetjes ziet aan het roeien… met de riemen die ze hebben.

Weer een stukje verder kwamen we bij een hele kleine nederzetting uit de 19e eeuw, waar een vrouwelijke pionier van rotsen een woning had gemaakt. Ze had pech onderweg gekregen met haar paard en huifwagen tijdens de trek naar Lake Powell en moest beschutting hebben voor de zeer koude nachten. Het zag er heel mooi en praktisch uit allemaal. Daarnaast verkochten indianen allerlei sieraden, om toch een beetje inkomen te verdienen op zo’n plek waar veel mensen stoppen.

Daarna weer op weg gegaan en zagen we de eerste glimpen van Lake Powell. In Page, waar we onze volgende camping hadden geboekt, zijn we eerst naar de drankenwinkel geweest om onze wijn- en biervoorraad aan te vullen. Page is een best grote stad met veel vertier. Waar water en bootjes zijn, is altijd wat te doen. Belooft dus wat voor de komende 2 dagen. Deze dagen zijn echter rustdagen. Door het rijden met de camper in onbekend gebied, met daarnaast alle indrukken die je opdoet, ben ik erg moe. Ook Miriam vindt het prettig dat de komende dagen in het teken staan van lezen, beetje broeken, slapen en eten en  een beetje wandelen langs het meer. Niets moet, alles mag. Heerlijk. Op de camping aangekomen hadden we ons verheugd om vanavond te gaan BBQen, maar de wind die er staat is te heftig en er kan dus niet buiten gebraden worden. Jammer, morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Nu zo meteen eerst slapen. Kan niet wachten. Maar eerst nog wat websites bezoeken van 2e hands grote campers of Fifth Wheels. Het fysiek maken van onze ultieme droom ooit; hier een jaar rondtoeren, want wat is dit een waanzinnig mooi en prettig land. Blijven dromen…….

 

Woensdag 5 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.664

Miles-stand bij aankomst camping: 64.664

Totaal: 0 (kilometertotaal: 0 km.)

 

Vandaag een kort verslag aangezien we deze dag als rustdag en relaxdag hebben ingericht. Na het wakker worden was het zeer relaxt ontbijten en direct daarna buiten een boek zitten lezen en muziek zitten luisteren via mijn Ipod. De plannen die we wel vandaag hadden, waren de was doen en tussen de middag even lunchen in het restaurant in de Wahweap Marina. Allereerst de was doen dus. Met 2 zakken wasgoed liepen we naar de wasmachines en gingen daar dus de was doen. Tijdens het wachten op de was heeft Mir in de winkel een cowboyhoed gekocht die daarna niet meer van haar hoofd is afgeweest. Na deze huishoudelijke taken zijn we richting de Marina gelopen. Een wandeling van ongeveer 5,5 mijl heen en terug. Onze conditie was om te janken, ook die van Miriam, maar zij is hartpatiënt en ik ben gewoon te zwaar. Dus. Maar aangekomen in de Marina liepen we een mooi restaurant in met een rond panorama-uitzicht over Lake Powell. Erg mooi. We hadden geluk; we hadden een nieuwe serveerster waarvan wij de eerste klanten waren. Ging erg goed allemaal en leuk gesproken met de jongedame. We zaten daar in dat restaurant en ondergingen hoe het later zou zijn als we ons eten kregen in het verzorgingstehuis. De gemiddelde leeftijd van onze mede-restaurantgebruikers was ongeveer 85, allemaal met een oortje in en ziekenfonds-kunstklappers. Allemaal klagen over bestellingen die niet klopten, terwijl ze zelf niet meer wisten wat ze besteld hadden. Echt gebeurt. De lunch was goed overigens, maar dan wordt dat binnengebracht op borden met daaroverheen plastic deksels zoals deze ook in ziekenhuizen en…..verzorgingshuizen worden gebruikt. Na de lunch effe lekker met zijn tweeën op een bankje gezeten en daar een ijsje gegeten en genoten van het prachtige uitzicht op Lake Powell en de bergen daaromheen. Ook hebben we nog informatie opgevraagd voor de huur van Houseboats op het Lake Powell. Vanmorgen tijdens het Skypen met Neil en Yvonne hadden we het erover om eens met zijn vieren een keer een week zo’n houseboat te huren op Lake Powell. Al jaren hebben we het erover gehad en nu hadden we er een beeld bij hoe dat eruit zou zien. Wel…errug mooi en idyllisch op dit mooie heldere blauwe water. Na brochures te hebben meegekregen werd er gezegd dat de prijzen op het internet gevonden konden worden. Dit hebben ze waarschijnlijk gedaan om ervoor te zorgen dat de mensen thuis in hun eigen omgeving een hartverzakking krijgen als ze de prijzen zien. Dat gedoe voor de balie met hyperventilerende mensen, dat moeten we niet hebben, zullen ze gedacht hebben. Voor een redelijk uitgebreide boot, met 4-6 slaapplaatsen, een zonnedek, een woonkamer, keuken, 2 badkamers en een voordek waarop je kan liggen zonnen, inclusief buitenbar betaal je gemiddeld per week $ 2500,00, exclusief schoonmaakkosten en brandstof. We blijven ook hierover maar gewoon dromen denk ik. Of we moeten de staatsloterij ooit winnen….

Vanmiddag voor de rest van de middag lekker zitten lezen en babbelen om vervolgens vanavond lekker gezellig bij een ondergaande zon zitten BBQen. Met op de achtergrond Lake Powell, de bergen, een zalmroze lucht met roze wolken en een koele bries. Wat een heerlijke avond. Nu uitgeteld! We zijn steeds erg vroeg wakker, dus de dagen duren lang. Slapen zal weer zeker lukken. De nachten worden wel warmer en warmer. Morgen staat er weer een programma gepland: Antilope Canyon, een ondergrondse canyon met prachtige lichtinvallen en supergladde rotswanden waarop dit licht schijnt. Ook moeten we even boodschappen bij Wal Mart doen omdat we weer een paar dagen de onbewoonde wereld ingaan. Jullie horen van ons!

 

Donderdag 6 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.664

Miles-stand bij aankomst camping: 64.798

Totaal: 134 (kilometertotaal: 214 km.)

 

Vanmorgen direct na het uitchecken van de camping, omstreeks kwart voor 9 naar de Wal Mart gegaan om daar even boodschappen te kopen voor de volgende dagen. Het is altijd leuk om boodschappen te doen in Amerikaanse supermarkten. We praten hier niet over een vitrinevrieskast vol met doperwtjes, nee het gaat om een straat vol met diepvrieskasten met allerlei doperwten. Dit is hetzelfde met het ijs, de pizza’s, de cornflakes enz. Maar goed na diverse keuzes te hebben gemaakt op de vroege ochtend, zijn we doorgereden naar Antilope Canyon. Een door indianen gerunde bezienswaardigheid, net 5 mijl buiten Page. We konden deze zelfde trip ook boeken via een boekingsbureau in Page, maar we besloten er gewoon heen te rijden en daar ter plekke kaartjes te kopen. Toen we eraan kwamen op een enorme zanderige vlakte met een hut erop, zagen we dat er al meer mensen op dezelfde gedachte waren gekomen. Eerst kaartjes kopen a $ 25,00 per persoon, dan even wachten op onze oproep om mee te gaan met de volgende groep. Met verbazing hebben we gekeken naar onze groep mensen, bij wie we ingedeeld waren. Iedereen keek voor zich uit, niemand sprak met elkaar en er werd zeker niet gelachen. Er hing een beetje rare sfeer. Mir en ik hadden zoals gewoonlijk wel erge lol met elkaar. Nadat we op de wagens waren geladen als vee naar de slachterij, gingen we op pad. Na een paar kilometers op een zandvlakte te hebben gereden, kwamen we aan bij de Antilope Canyon. Deze zijn gescheiden door 2 canyons; de Upper en Lower Canyon. Wij hebben gekozen voor de Upper Canyon. De reden hiervoor lag vooral in praktische aard. De Lower Antilope Canyon ga je via trappen echt door kruipdoor sluipdoor gangetjes. Vanuit mijn omvang was het risico te groot dat ik weer wat brak of dat ik weer ergens in vast kwam te zitten, net als bijvoorbeeld onze douche in de camper. Miriam was weer bang voor de inmiddels bekende “kriebelbenen”. Daarom maar voor de Upper Antilope Canyon gekozen. Hier waren de gangen op het eind ook smal, maar kon je wel gewoon op 1 niveau lopen en hoefde je dus niet te klimmen ofzo.

De eeuwenlange bestaande canyon is in de loop van die jaren regelmatig volgelopen met water en dit water, door de stroming, sleep allerlei vormen in de zandsteengrotten. Deze vormen zijn werkelijk prachtig om te zien en de verschillende zand- en steenlagen hebben hele mooie kleuren. Het is een fotogenieke omgeving, dus Miriam heeft haar weer helemaal kunnen uitleven. Het licht in de Canyon is dusdanig problematisch dat de standaardafstellingen van de camera niet afdoende resultaat brengen. Maar in de groep zit een andere fotograaf die Mir wat tips geeft en dat geeft de burger weer moed.

In 1997 zijn in deze canyon 11 personen gestorven door verdrinking doordat een plotselinge vloedgolf met water vanuit een enorme wolkbreuk naar binnen kwam. Het waterpeil stijgt zo snel in de canyon dat wegkomen bijna onmogelijk is. Er zijn nu allemaal veiligheidsmaatregelen via trappetjes en boven in de Canyon allerlei koffers met touwladders om eruit te klimmen. Het ging hier wel om de Lower Canyon destijds, dus niet de canyon waar wij in zaten.

Maar tjonge tjonge wat was het de moeite waard om door de smalle gangetjes door te lopen en om je heen te kijken. Wat heel leuk was, was dat in de vormen in de stenen, allerlei bekende mensen waren ontstaan volgens de indiaanse gids die we bij ons hadden. En inderdaad, we zagen profielvormen van Bill Clinton, Roosevelt, Elvis Presley. En als op een bepaalde plek de camera tegen de staande rotswand op legde en je maakte een foto dan recht naar boven, zag je de vorm van Monument Valley. Je moest soms echt je fantasie gebruiken, maar het leek er inderdaad meestal wel op. Het was waanzinnig allemaal om te zien. Eerlijk gezegd vond ik dit wel 1 van de hoogtepunten van de vakantie. Zo indrukwekkend. Aan het einde van de voettocht door de canyon stond er nog opeens een traditioneel geklede indiaan in een heel fel lichtstraal onder een mooi gevormde rots. Prachtig om te zien en hij had ook echt zo’n indianengezicht. Wel zonder oorlogskleuren dit keer.

Nadat we teruggereden waren naar onze camper bij de parkeerplaats, zijn we de 98 doorgereden richting Kayente. Dit hele gebied is indianenterritorium en dat kun je wel zien. Langs de weg allerlei sieradenverkoopstandjes (goed woord voor “galgje”) en ander prullaria. We hadden de vaart er goed inzitten en na 2 uur rijden kwamen we weer terug in Utah, waar we richting Monument Valley reden. We zouden deze dag eindigen op de camping Goulding in Monument Valley en toen we eraan kwamen en ons op onze plek hadden geïnstalleerd, zagen we dat we het allermooiste uitzicht hadden wat je maar kon krijgen op deze camping. Vanuit onze stoelen hadden we uitzicht op het herkenbare gezicht van Monument Valley; The Monument! Het is zo onwerkelijk om er te staan, nadat je jaren en jaren er alleen maar kon kijken en over kon horen. En nu staan Joop Yoghurt en Mien Kwark er gewoon “live” naar te kijken. Geweldig!!

Aan het einde van de middag kwamen we nog aan de praat met een boerenfamilie uit Montfoort. Gezellige lui en direct even een borrel erbij gepakt met elkaar. Verhalen over waar wij en zij geweest waren en lekker slap ouwehoeren. Dat kunnen wij wel!

Even later kregen we nog een enorme verassing; er kwam een camper aanrijden met 4 wat oudere mensen erin en die toen ze naar buiten liepen uit de camper riepen; hey, wij kennen jullie! We hebben elkaar gesproken vorige week in Bryce Canyon. Verdompt! Het klopte! Deze mensen hebben we nog in de kou en sneeuw vorige week wat suggesties gedaan over welke parken ze nog moesten zien enzo. Waren erg leuke mensen toen, en nu nog steeds. Ook even lekker mee zitten kletsen over hoe bijzonder het is om elkaar weer op eenzelfde moment tegen te komen op een camping 500 mijl en 5 dagen verder. En nog wel buren ook op de camping. We gaan ze waarschijnlijk in het najaar nog een keer zien, want 1 koppel doet mee aan wereldkampioenschappen zeilen in Medemblik. Erg leuk!

Tot slot van de dag nog lekker met zijn tweeen wederom geBBQd en daarna lekker gedoucht. Miriam is op haar veertigste levensjaar erachter gekomen waarom indianen roodhuiden worden genoemd. Al het stof dat hier opwaait (en dat is heel veel!!) is rood van kleur en zit over je hele lichaam. Onze hele zichtbare huid was zo rood als een indiaan en toen we onder de douche vandaag kwamen lag er een zandbak ipv een douchebak in de badkamer van de camper (wat klinkt dat groot he: badkamer!).

Nog even een kopje thee en dit blog schrijven en dan weer naar bed, onderweg naar de volgende dag: Monument Valley en de weg naar The Grand Canyon. Weer iets om naar uit te kijken.

Vrijdag 7 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.798

Miles-stand bij aankomst camping: 64.981

Totaal: 183 (kilometertotaal: 293 km.)

 

Voordat we vanmorgen wegreden uit Goulding’s RV Park in Monument Valley, moesten we eerst de Nederlandse boerenfamilie en de 2 Canadese stellen gedag zeggen. Na dit te hebben gedaan en uitsluitende huilende en snikkende mensen te hebben achtergelaten, konden we op weg. We hebben besloten om niet het park van Monument Valley in te rijden omdat er eigenlijk niets te zien is, behalve Monument Valley en de daarnaast staande monumenten. Het inrijden van het park zou alleen beteken dat we deze monumenten vanuit verschillende hoeken zouden kunnen fotograferen. Het scheelde ons veel tijd als we niet het park inreden. Daarom maar buiten het park, maar wel heel dichtbij, foto’s en film kunnen maken. We vinden het zo indrukwekkend allemaal. Al die bekende attracties in de VS die je kent vanuit de TV en films. En nu staan we er bij. We waarderen het enorm dat we dit kunnen meemaken.

Nadat we nog even hebben staan kijken naar al dit moois, zetten we koers naar the Grand Canyon, via Kayente, Tuba City, vervolgens een stukje richting Flagstaff en toen bij Cameron zijn we rechtsaf het Grand Canyon National Park ingegaan. Onderweg moesten we nog even tanken, ook een gebeurtenis op zich, want als je met de credit card wil tanken, moet je je card afgeven bij de kassa en dan pas kun je tanken. In het begin kreeg ik hiervan een beetje unheimlich gevoel om die card af te geven. Ze kunnen hem zo skimmen en leeg is je rekening. Maar eerlijk zoals de Yanks zijn, kunnen we ons eigenlijk niet voorstellen in deze regio dat dit zou gebeuren. Zelfs niet in de Indianenreservaten. Ook daar alleen maar vriendelijke mensen.

De andere optie is dat je tankt met je credit card rechtstreeks bij de pomp. Alleen is daar weer de consequentie dat je maar voor een maximaal bedrag mag tanken van $ 50,00. Dat schiet niet echt op als je weet dat een volle tank in onze camper zo’n $ 150,00 is. Maar bedenk dan wel dat een Amerikaanse Gallon (3,78 ltr.) Euroloodvrij gemiddeld $ 3,20 kost. Omgerekend betekent dit dat deze prijs is in Nederland = € 0,60 per liter.

Geweldig!

Enfin, wij dus het Grand Canyon NP inrijden en kwamen we na verloop van tijd bij een soort uitloper van de Grand Canyon, waar je ook over de hele canyon kon uitkijken. Mooi uitzicht, alleen het licht om te fotograferen is erg flets. Jammer, maar het is niet anders. Na wederom een paar kilometers verder te hebben gereden komen we bij de Watch-Tower bij de Grand Canyon. We hebben besloten om hier toch maar even naar binnen te gaan en uitzicht te krijgen over de gehele Grand Canyon. Het was adembenemend en prachtig om naar te kijken naar dit natuurgeweld. Want dat is het natuurlijk. De aardkosten zijn uit elkaar gescheurd, over elkaar heen geschoven en het is een immens labyrint aan allerei scheuren in de aarde. Verder kijken willen we eigenlijk niet, aangezien morgen eigenlijk de dag is wanneer we het park echt gaan  bekijken. Eerst naar onze camping om ons kamp op te maken. We hebben eigenlijk voor morgen en overmorgen geboekt, maar we hopen dat ze ons willen omboeken naar vanavond en morgenavond overnachten aldaar. Maar deze droom werd direct uit elkaar gespat toen we weer een paar bekenden tegen kwamen in het park. De beide stellen Canadezen kwamen we weer tegen en die hadden gebeld naar onze camping of zij er ook nog konden staan vannacht. De melding die ze kregen was dat de camping volgeboekt was en dat niemand er meer bij kon. Onder geen voorwaarde. Oeps, nu moesten wij dus ook even nadenken wat te doen, aangezien we dus wel een plek moesten vinden voor de nacht. Na wederom afscheid te hebben genomen van de Canadezen, zijn we weer op pad gegaan. We gaan gewoon proberen of we toch op onze geboekte camping terecht kunnen. Zo niet, dan willen we de tweede nacht die we oorspronkelijk geboekt hadden op deze camping annuleren. Twee nachten in dit park lijkt ons meer dan voldoende. Wel, toen we bij de camping aankwamen, deden we wederom onze puppie-act met onze hondstrouwe ogen. We liggen een dag voor op schema en zodoende zijn we nu te vroeg. De dame keek ons aan en zei: we will get you in! Dus hadden we gewoon een plekkie en konden we ook nog kosteloos onze 2e origineel geboekte nacht annuleren. Wij weer helemaal in onze nopjes en vonden dat daarp maar eens gedronken moest worden. Net voordat we gingen zitten met ons eerste wijntje en biertje zagen we weer bekenden op onze camping aankomen. Jullie raden het al: wederom de Canadezen! Later nog gezellig de BBQ aangestoken en met zijn beiden lekker gegeten. Morgen gaan we de Grand Canyon eens grondig bestuderen, maar we beginnen laat met de tour door het park, want we willen de zonsondergang graag zien. Lekker echt eens uitslapen deze vakantie en geen haast om voor half 9 in de camper te rijden. Welterusten! Mir slaapt al; daar ging vanavond om half negen al het licht uit en ze ging nog even “lezen” in bed. In mijn gedachten had ik gewed dat ze binnen 15 minuten zou ronken als een oude dieselmotor. Het werden 20 minuten. Ik ga ook zo!

 

Zaterdag 8 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 64.981

Miles-stand bij aankomst camping: 65.038

Totaal: 57 (kilometertotaal: 91 km.)

 

Vandaag was een waanzinnig lekkere dag! Op het programma stond om de Grand Canyon eens goed te gaan bekijken, maar we hebben nu de dag wat anders gepland.

In plaats van om 7 uur het bed uit en om half 9 op pad, kozen we er nu voor om de ochtend als vrije ochtend te gebruiken en lekker eens goed uit te slapen. We merken dat we erg moe zijn van de eerste 2 weken. Doordat we veel wilden zien, hebben we de eerste 2 weken aardig door moeten jakkeren om alles te kunnen zien. Ook het rijden in erbarmelijke omstandigheden, de harde wind, kou en sneeuw die de eerste weken ons parten heeft gespeeld, heeft zijn tol geeist. Beiden wilden deze ochtend helemaal niets. Was heerlijk!

In de loop van de ochtend waren we beiden buiten aan het lezen dichtbij de bosrand, waar onze camper staat. Opeens werden we verrast door een familie elanden die gingen grazen voor onze neus. Wij stil blijven zitten en niet bewegen en hebben een half uur naar die grote beesten zitten kijken. Af en toe keken ze even in onze ogen en zagen dat wij er geen probleem mee hadden. Na verloop van tijd keken ze ons nog 1x aan en liepen ze weg. Dat was genieten!

 

De andere reden om later op pad te gaan als gebruikelijk had ook te maken met het feit dat we graag de zonsondergang wilden zien in de Grand Canyon. Dus om 12.30 uur hebben we onze camping verlaten en zijn we naar het verste uiteinde van het park gereden om zo weer terug naar de camping te werken. Het was erg druk in het park, aangezien het zaterdag is en veel amerikanen uit de regio ook naar de canyon komen kijken en kamperen. Amerika is een echt kampeerland. Het Outdoor-leven is daar een way of life en iedereen heeft campers, Fifth Wheels (kampeertrailer) of de bij ons bekende caravans. Met de hele familie erop uit.

Maakt het wel erg gezellig moeten we zeggen, want iedereen praat met iedereen en vooral: iedereen is vrolijk en vriendelijk. We blijven het maar zeggen: Amerikanen zijn zeer vriendelijk en beleefd.

 

Nadat we waren aangekomen op het, voor ons, eerste uitkijkpunt Lipan Point, keken we onze ogen uit. Ik val in herhaling ongetwijfeld, maar het overdonderd je grootste verwachtingen als je daar staat en je kijkt mijlen ver van je weg en al wat je ziet zijn diepe groeven in de aardkost met daartussen de Colorado River. De kleuren diversiteit van de stenen; ongelofelijk. We geloven nooit dat we deze emotie over kunnen brengen via de foto’s, maar we hebben echt mooie exemplaren gemaakt. Het opvallende van vandaag was, dat we na even te hebben gestaan kijken en wat foto’s makend niet meteen zijn weggegaan. We zijn heel romantisch met zijn tweeen op een rots net voor de afgrond (errug diep!) gaan zitten en hebben daar een half uur zonder wat te zeggen gekeken naar al wat voor ons te zien was.

Eigenlijk zouden Miriam en ik nog een helicoptervlucht maken boven de Grand Canyon. Het geld hiervoor had Mir gekregen van onze familie en vrienden tijdens haar 40ste verjaardag. Maar nu kwam het moment supreme en bleek dat ze de wind te hard vond om angstvrij met de helicopter te gaan vliegen. Daarnaast hoorden we later ook dat een dergelijke vlucht niet veel meer zicht geeft dan de plekken waar je normaal staat. Via allerlei restricties mogen de copters niet te laag, niet te dichtbij en niet te lang vliegen. Jammer dat het zo gelopen is, maar wij hebben het gevoel dat we veel van de canyon gezien hebben. Voor het geld hebben we vast zo een andere bestemming gevonden om er iets leuks mee te doen.

 

 

Daarna doorgereden naar Moran Point, voor ons het mooiste punt. Door de verre uitkijk met gevarieerde uitzichten en veel diepte doordat je zelf ook tussen rotsen stond. Hier hebben we denk ik een half uur rondgelopen om de canyon vanuit verschillende posities te fotograferen. Bijzonder was dat daarmee ook de uitzichten veranderde, terwijl je misschien maar 40 meter verder stond als bij de vorige foto’s.

Omdat we onze camper bij ons hadden, hebben we besloten om op het mooiste punt van deze uitkijkpost te gaan lunchen. Mir had even de generator van de camper aangezet om de oven te kunnen gebruiken om broodjes te bakken en vervolgens deze te beleggen met worstjes en dus wij met zijn tweeen op een klif, met als uitzicht The Grand Canyon. We voelden ons heel rijk!

Na de lunch hoorden we een hels kabaal van ongeveer 40 Harley Davidsons op het terrein aankomen. Allemaal vervaarlijk gekleed met diverse leren pakken. Het bleek een groep duitsers te zijn uit Dusseldorp en die omgeving. Ze hadden een 14 daagse rondreis met motoren geboekt. Er moest een groepsfoto worden gemaakt en ik had mijzelf aangeboden om deze foto te maken zodat iedereen van die duitse groep erop kon. We raakten aan de praat en hebben enorm met elkaar gelachen. We hebben wel een uur met die duitsers gebabbeld en een paar een rondleiding in onze camper gegeven. Zij wilden namelijk wel eens weten hoe zo’n ding eruit ziet. Ze waren onder de indruk en we hebben de gegevens van de verhuurder doorgegeven. In ruil daarvoor kreeg ik de touroperator van die USA motorreizen doorgespeeld. Wat ook nog fijn was om te vernemen was dat zij eergisteren het stuk Classic Route 66 hebben gereden die ik over een paar dagen met Mir ga doen. We willen een dag een motor huren en langs deze historische etappe van Route 66 rijden. De duitse motorvrienden gaven aan dat het “Toll” was. Ik balen: ik haat tolwegen!! Maar ik kan me er nu al op verheugen op deze motorrit.

Na hartelijk afscheid te hebben genomen van de groep motorrijders zijn wij ook weer verder op pad gegaan naar de volgende stop: Grand View. Eerlijk gezegd hadden we hier het meest van verwacht en dat viel dus enorm tegen. De view was wel grand, maar bijzonder was ie niet. Zo vonden dat ook een ander nederlands stel van midden 50 die met ons aan de praat raakten. Met elkaar wat ervaringen uitgewisseld en lekker zitten kletsen. We gaan elkaar waarschijnlijk weer zien in Las Vegas, wanneer zij er ook gelijktijdig als wij zijn.

Maar na nog een paar blikken op Grand View te hebben geworpen, zijn we onderweg gegaan naar onze camping, aangezien we omstreeks 16.00 uur klaar waren met de uitkijkpunten in Grand Canyon.

 

 

De zonsondergang was gepland voor die avond om 19.20 uur. Om 16.15 waren we weer op de camping en hebben we rustig zitten lezen totdat we weer met de camper naar de zonsondergang gingen. Nu hadden we gehoord dat op een aantal plekken het werkelijk beredruk was om hier naar te kijken. Wij op de kaart gekeken waar de wat kleinere afgelegen parkeerplaatsen waren langs de Canyon om zodoende meer rust om ons heen te hebben.

Nou, dat hebben we gevonden hoor! Omstreeks 18.30 uur zaten Mir en ik op een enorme rots, 1,5 meter van de afgrond met zijn tweeen te kijken naar zonsondergang. Ik als niet-romanticus, vond dit zelfs romantisch! We hebben tijdens de zonsondergang foto’s en film gemaakt en tussendoor weer lekker tegen elkaar aanzittend naar de spelonken en rotsen zitten kijken. Werkelijk fantastisch en bijzonder om mee te maken!

Nadat we de zon hebben zien ondergaan, zijn we terug naar de camping gegaan, waar we lekker hebben gegeten en een wijntje gedronken. Lekker kneuterig met alle gordijntjes dicht in ons huisje.

Ik zit nu mijn blog te schrijven en Mir is de camper weer aan het schoonmaken van binnen. Door al die wind blijft er zand en stof binnen komen via de verschillende roosters. Mir wil het graag schoonhouden en dat doet ze dan ook met volle overgave. Voordat we de camper gaan inleveren moet er alleen nog een nieuw aanrechtblad in. Het formica is er totaal van afgepoetst door Mirreke. Eigenlijk is het net zo als thuis….

Nu lekker lezen en straks manden. Morgen vertrekken we uit de Grand Canyon en gaan op weg naar Sedona om daar even 2 dagen te relaxen, terrasje pakken en een paar avonden lekker uit eten in een restaurant. De komende weken ligt het tempo beduidend lager als de eerste 2 weken, dus ik ben blij.

Tot morgen!!

 

 

Zondag 9 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.038

Miles-stand bij aankomst camping: 65.162

Totaal: 124 (kilometertotaal: 198,4 km.)

 

Vandaag een reisdag naar Sedona. Na lekker rustig wakker te zijn geworden, ontbijtje te hebben gemaakt, de vuilwater tanks te hebben geleegd, de schoonwater tank te hebben gevuld, gaan we weer op pad.

Onderweg reden we eerst het Grand Canyon Park uit en gingen over de lange uitgestrekte wegen richting Sedona. Dit stukje Arizona kan ons niet echt boeien. Geen mooie uitzichten, maar gewoon immer gerade aus en links en rechts naast de highway alleen maar woestijn of onbegroeid akkerland.

De komende 2 dagen gaan we dus vertoeven in Sedona, Arizona. Dit stadje was in de jaren 50 t/m 70 een echt hippiestadje. Deze sfeer ademt dit stadje nog steeds uit. Erg veel artistieke personen, veel art gallery’s en een nogal toeristische Main Street. Veel winkeltjes, boetiekjes, horeca en T-shirts winkels. Eerlijk gezegd vonden we veel van hetzelfde in de winkelstraatjes. Sedona ligt wel erg mooi midden in de natuur. De laatste 25 mijl voor Sedona zijn we bij Flagstaff afgeslagen naar de route 89a, wederom een scenic route. Toen we de afslag hadden afgerond kwamen we eigenlijk direct in een heel andere omgeving terecht. Het was prachtig en vooral ik was er erg blij mee. Mooie granieten bergwanden (ipv die rode zandsteen die we ruim 2 weken zien) en heel veel groen. Bossen dicht begroeid en daartussen glooiend langs de bergen weilanden met mooie ranches erop. Veel paarden gezien en echt lekker dicht begroeide stukken en dan vervolgens na een paar bochten weer een mooi berglandschap waar je ver weg kunt kijken. We zijn opeens ook heel erg verbaasd dat we nog steeds op enorme hoogtes rijden. Gemiddeld zijn de bergen om ons heen en waar we soms ook overheen moeten, 7700 Feet. Dat is ongeveer 2600 meter hoogte. Toch een gemiddelde berg in Zwitserland.

Hoe dichter we bij Sedona komen hoe drukker het ook op de weg wordt. Sedona is echt een toeristen stadje en de hoeveelheid hotels en lodges worden meer en meer. Nu nog zoeken naar een Camping. We hebben in Sedona vooraf maar 1 camping kunnen vinden in dit stadje, maar weten niet waar we moeten zoeken. We kwamen Sedona in en besloten eerst maar eens door de Main Street te rijden en te kijken waarin we terecht kwamen en misschien dat we een bordje zagen met RV Park. Na de hele stad te hebben doorkruist, besloten we maar naar een kioskje te gaan met daarop Tourist Information Sedona. Wij dus daar naar binnen nadat we onze kolos hadden geparkeerd. Staat daar een bloedmooie, roodharige dame achter de balie, die ons meteen vraagt: Zijn jullie met de camper. Ohh, fantastisch!!! Wat kost dat nou zo’n camper? Wij vriendelijk antwoorden en zeiden dat we eigenlijk het Rancho Sedona RV Park niet konden vinden. De dame zei meteen daarop; Is niet nodig! Ik vertegenwoordig een organisatie met allerlei time-share resorts en ik mag jullie de 2 nachten gratis aanbieden op ons eigen RV park. Wij hoorden Time Share en dachten: Wegwezen hier!! Dus dat zeiden we ook, dat we niet geïnteresseerd waren in time-share en dus niet gebruik wilde maken van haar aanbod. Elk ander aanbod had ik denk ik niet afgeslagen….mooi mens….om te zien weliswaar. Maar hoe snel mensen dan toch ineens weer lelijk kunnen worden als ze hun slabek open zetten. Ze wilde ons niet wijzen waar het RV Park was en antwoordde helemaal niet meer op onze vragen. Wij nog proberen: zijn er nog meer RV Parks in Sedona. Haar ijzige antwoord was: It could be (zou kunnen)!! Ik kon het niet laten om ook nog te zeggen dat ik de tourist information bord aan de gevel misleidend vond, want alle touristen komen dus daar binnen met vragen en ze worden gelokt naar een prachtig resort, gratis, om vervolgens bestookt te worden door verkopers van Time Share Appartementen. Walgelijk. Wij dus weg daar.

Vervolgens zagen we in een folderbak nog wel een foldertje van de bewuste camping die we zochten staan, dus die vlug meegegrist. Toen op de routebeschrijving gekeken en vonden we al snel de camping. Een prachtige camping. Ziet er heel gezellig begroeid uit en de plaatsen staan ook een beetje verdeeld over het grondgebied ipv veldjes. Ook de dames achter de receptie waren erg leuk en al snel babbelden we er weer lustig op los. We kregen het mooiste plekje, vonden wij, want er zat een leuke tuin aan vast en direct vlak naast het kantoor, dus veel mensen die in en uit lopen. Vinden wij wel gezellig.

Ook staat onze camper direct bij een vogelvoederplaats, wat Mirreke natuurlijk geweldig vind, die vrolijke fluiter! Ze zag meteen Kolibri’s en ook schijnen er ’s morgens valken te verschijnen. Mir is dus morgen vroeg op met haar tropenhelm, vangnetje en haar trouwe Canon 350D. Het is zo aandoenlijk om haar zo op te zien gaan in die vogels. Het enige wat ik altijd vraag is: kun je ze eten? Barbaar die ik ben….

 

Nadat we geïnstalleerd waren hebben we een autoverhuurbedrijf gebeld en een auto gehuurd voor morgen. We gaan echt de bergen in, wederom weer rode bergen aangezien deze regio Red Rock State Park heet, en met een auto ben je veel sneller en flexibeler om door de stad en regio heen te rijden. Een Ford Focus voor $ 31,00 per dag. Kunnen we hem niet voor laten staan.

Daarna zijn we de stad ingelopen en hebben lekker langs alle winkels gestruind en redelijk heerlijk Sushi gegeten in het Hyatt Hotel. Daarna weer lekker gestrold en nog even in de Cowboy Club een biertje gepakt. We zijn in de stad blijven hangen tot etenstijd en zijn toen weer naar een restaurant gegaan om lekker te eten. Het bewuste restaurant had al jaren achter elkaar prijzen gewonnen als beste restaurant, maar dat aten wij er niet aan af. De steak was echter wel erg mals en lekker. Met al onze stoere verhalen dat we het laat gingen maken, bleek dat direct na het eten, om 19.45 uur, het licht weer uit ging bij ons. Toch maar terug naar huis en daar nog afzakkertje genomen. Het is heerlijk rustig op de camping dus met de nachtrust zal het wel weer goed komen. We slapen heerlijk in de camper. Welterusten!

 

Maandag 10 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.162

Miles-stand bij aankomst camping: 65.162

Totaal: 86 (kilometertotaal: 137,4 km. Met huurauto!)

 

We zitten op een erg gezellige camping en onze plek zit direct naast het kantoor, dus we waren al vroeg wakker. Om 09.30 uur komt de autoverhuurder ons ophalen om ons naar de auto te brengen bij het vliegveld. Samen met een ander campingbewoner gingen we dus met Debby, de chauffeuse, op pad. Bij het vliegveld aangekomen konden we meteen beginnen met het afhandelen van de papieren en onze auto starten. Vandaag rijden we in een Ford Focus Automatic. Gezamenlijk aan de balie van de verhuurder begon de dame van de camping ook tegen ons allerlei suggesties te geven om dingen te zien, uit eten te gaan en boodschappen te doen. Alles werd op de kaart weergegeven waar we moesten zijn. Bij het noemen van het restaurant waar we moesten gaan lunchen, Entchantment Resort, begon ze spontaan te waterlanden van emoties. Moest dus een bijzondere plek zijn of ze heeft er herinneringen aan een dierbare persoon die is ontvallen. Voordat ik begin te huilen bij het noemen van een restaurant, moet er toch wel wat gebeuren. Stel je voor: Full House en dan gaan janken……ja van de rekening ja!!

Nadat we de dames hadden bedankt voor hun diensten (klinkt wel erg fout dit!), zijn we op pad gegaan. Miriam wilde heel graag Montezuma Castle bekijken; een aantal indianen woningen uitgehakt in een grote bergwand. Ik kon niet wachten om dit te zien. Met alle verwachtingen gingen we naar Montezuma toe. Een dorp ongeveer 50 kilometer van Sedona af. We moesten behoorlijk zoeken, maar na een stukje omrijden hadden we het gevonden. Daar aangekomen waren we niet de eersten die stonden te trappelen om binnen te komen. Het was behoorlijk druk daar. Het pad naar de bezichtigingen toe was ongeveer 500 meter lang via een verhard paadje. Na ongeveer 200 meter kwamen we bij de bewuste rotswand en daar moest dan het wonder der aarde te zien zijn. Ik begon al meteen te lachen, wat enkel lichte irritaties opwekte bij Mir. De reden hiervoor was dat er een prachtig verhaal stond weergegeven dat deze gebouwen in de rotsen het woongebied waren van 35 indianen ongeveer 1100 jaar geleden. Een heel lulverhaal, eigenlijk hetzelfde als die indianentekeningen op de rotswand in Zion NP, ergens vorige week.

Voor mij leek het meer een stucadoor- en metselproject voor werkloze bouwvakkers die hoogtevrees hadden en gereintegreerd moesten worden in het arbeidsproces. Ik zal de foto er zo meteen bijvoegen en denk dan bij jezelf: dit is 1100 jaar geleden gebouwd. Ik dacht zelfs nog streepjescodes op de bouwblokken te zien zitten.

Het mag duidelijk zijn; ik geloof er niet zo in! Volgens mij was het gewoon een stukje land waar ze wat mee moesten, ze zagen een rotswand waar wel wat van te maken viel en zijn toen op een zomeravond lekker gaan stuccen. Een stukje verderop zagen we nog oude funderingen van huisjes op de grond, met afgebrokkelde muren en een klein beekje stromen en…..dat was het! Ik lag helemaal in een deuk en zag Mir haar verwachtingen als een zeepbel uit elkaar klappen. Al maanden riep ze dat ze dit zo graag wilde zien en dat dit!

Wat wel zeer bijzonder was  aan dit bezoek aan Montezuma Castle was dat we al pratende opeens in de muur, vlak voor ons een spinnetje zagen. Niet zomaar een spinnetje hoor, maar een vogelspin cq Tarantula> Was wel even schrikken aangezien we daarvoor vlak voor het muurtje met onze blote benen hebben gestaan. Ik ben dan niet zo bang omdat ik weet dat die spin denkt; dat been krijg ik nooit op! Dan maar dat slanke pootje ernaast. Was ook iets meer doorgebakken aangezien Mir iets bruiner is dan mij.

Na deze deceptie zijn we weer op pad gegaan en nu onderweg naar iets veel belangrijkers. We gingen Outletten in Oak Creek, waar we op de heenweg een Tommy Hilfiger zagen. Daar ben ik dus geslaagd om een nieuwe spijkertent…eeh broek te kopen, een mooie poloshirt en 2 hele  mooie boxershorts. Missie voor nu even geslaagd. In Las Vegas gaan we ook shoppen, maar dan bij een groter outlet.

Bij het verlaten van het outlet wilden we op zoek gaan naar dat huilende mevrouw restaurant. We hebben een tijdje rondgereden en konden het niet vinden. Om te janken was dat!

Toen maar bij de Barking Frog gegeten. Dit zag er veelbelovend uit, maar was het bij lange na niet.

Het weer was werkelijk heerlijk zonnig met een goede temperatuur, dus zijn we eigenlijk direct terug gegaan naar de camping. We zitten op zo’n gezellige en mooie camping, dat we eigenlijk wel 2 weken willen blijven. Het is dat Sedona niet zoveel te bieden heeft om deze tijd te rechtvaardigen, dus dat doen we niet. Morgen gaan we weer verder rijden met de camper. Vanavond hebben we nog even een pizza gegeten bij alternatief 2 van de huilende mevrouw en dit was een prima suggestie. Van deze pizzeria val je heel veel vanaf. Sinds we thuis zijn is Mir al 2 keer moeten “grote boodschap doen”. Wetende dat de toiletten 150 meter zijn, moet je wel afvallen dus. Nu lekker weer in ons hok een afzakkertje en wat lezen. Maar we denken dat het weer niet laat wordt vanavond.

Wat voor mij wel een teleurstelling was, is het feit dat ik morgen geen motor kan huren in Seligmen. Het is te koud en de wind is te hard om op de motor de Classical Route 66 te doen. Ik baal er wel van, maar met 11 graden en veel wind, zonder motorkleding is het gewoon niet prettig om daarin te rijden. We doen nu de route met de camper. Ik zet wel een helm op om toch een beetje het gevoel te hebben. Vervolgens ruk ik ergens een kerel van zijn motor af en ga er op zitten bij een bord met Route 66 en maak vlug een paar foto’s. Maar wel jammer om niet zelf te kunnen rijden. Jullie horen morgen meer van ons. Welterusten voor nu!

 

Dinsdag 11 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.162

Miles-stand bij aankomst camping: 65.413

Totaal: 251 (kilometertotaal: 401,4 km.)

 

Vanmorgen even geen ontbijt. We hebben allebei last gehad van de pizza die we gisteren hebben gegeten. We zitten er nog vol van en hij zit ons in de weg. Mir heeft daar altijd een kordaat antwoord op, maar ik meestal niet. Ik vind het moeilijk om op andere toiletten te zitten dan die van mijn thuis. Dit is een van mijn rare afwijkingen, ik weet het….

Maar keurig op tijd verlieten wij de camping, na eerst de dames van de receptie hartelijk te danken voor de beide fantastische dagen (ze waren niet via Tempo Team hoor!) op deze camping. De plek was erg mooi, maar er was ook iets op deze camping waardoor je je er direct thuis voelt. Het management van deze camping lag dan ook bij de 3 dames van de receptie. Aan alles kon je merken dat er vrouwen aan de macht waren op deze camping. Het varieerde van geurkaarsjes bij de wastafels en douches, ook bij de mannen. Het mooiste vond ik de lectuurbakken in iedere toilet afzonderlijk. Als je daar dus zit te kleien kun je lekker mannelijke magazines bekijken. Veel over auto’s, sport en andere gezondheidsissue’s. Automagazines dus voor mij, dat mag duidelijk zijn. Ook de welkom-matjes voor de deuren van de toiletgebouwen en douches. Allemaal details waar alleen vrouwen op letten. Bij mannen moet je al blij zijn als er überhaupt toiletpapier in de rolautomaten zitten.

We hadden nog even overwogen om nog een dag te blijven omdat motorrijden er toch niet in zit vandaag. Maar aangezien we de route 66 toch gingen rijden, maar dan met de camper, zijn we uiteindelijk om kwart voor 9 op pad gegaan. Even weer wennen na gisteren in een normale auto te hebben gereden.

Na Sedona te zijn uitgereden via scenic route 89a richting Cottonwood en Clarkdale, kwam de gang er al weer goed in. We kiezen er toch maar voor om via mooie wegen te rijden in plaats van snelle wegen. Dit bleek een heel goede keuze te zijn geweest. Nadat we Sedona al zo’n 30 minuten achter ons hadden liggen, begonnen de bergen al weer groter en groter te worden. Via de bergwegen reden we toch weer een andere omgeving binnen dan de rode gebergten rondom Sedona. Eerlijk gezegd hebben we niet veel foto’s gemaakt in en om Sedona. Het voegde niets meer toe, ondanks allerlei mooie namen voor bergen zoals: Snoopy Rock, Cathedral Rock en Castle Rock. Inderdaad waren er kenmerken zoals de namen deden vermoeden, maar na 2 weken rode rotsen zijn het gewoon rode rotsen geworden. Maar deze bergen waarin we nu reden deden ons denken aan de Northern Cascades in Washington State 2006. Veel granieten rotspartijen, heel veel groen, erg veel slingeren en mooie dalen en vergezichten. Het enige wat we nog niet veel gezien hebben zijn wilde dieren. Op een paar herten na dan. Na te zijn doorgeklommen naar een hoogte van ongeveer 2800 meter, doemde ineens een heel erg mooi dorpje op: Jerome. Dit dorpje moet je eigenlijk voor je zien als je met paard en wagen een western stadje inrijdt. Nu was het geen toeristisch dorpje, maar gewoon een dorpje nog gewoon in de dagelijkse running. Jerome is ontstaan in begin 20e eeuw en de hoofdstraat en de daarom liggende straten waren ook allemaal “monumentale” panden. Een saloon, een kruidenierswinkeltje, een gereedschappenwinkel en barbershop. Al die pandjes met daarvoor een overdekte voetpad gemaakt van planken. Alsof je gewoon in het wilde westen rondloopt. Alleen de auto’s verraden de moderne tijd. We werden wel aangekeken toen we met onze camper door het stadje reden. De wegen waren op sommige punten zo smal dat je spiegel aan spiegel elkaar net kon passeren. Na dit stadje, waarvan we erg hebben genoten, daalden we via de weg weer af naar wat lagere hoogten. Even later reden we door Prescott Valley, ook een erg mooie omgeving.  Dit stadje gaat de komende jaren groeien. Er zijn vele ontwikkelingen daar gaande qua huizenbouw en industrie. Maar het audenthieke gedeelte was erg mooi om te zien. Al de dorpjes waar we langs reden, waren allemaal ontstaan ergens begin 20e eeuw.

Na Prescott Valley zijn we route 89, de reguliere route, opgereden richting Ash Fork om daar vervolgens een heel klein stukje snelweg 40 te pakken en dan na een paar kilometer er weer af te gaan bij Seligmen, waar de Classic Route 66 begint. Zoals gezegd zonder motor, maar in alle redelijkheid was het niet mogelijk om in deze omstandigheden te rijden. Windkracht 8 om je kop en een temperatuur van 11 a 12 graden, zonder beschermende kleding en als warmste kledingstuk een fleecevest.

 

Eerst wilden we nog een nacht hier gaan staan in Seligmen, maar mijn hemel wat was ik blij dat we dit niet gedaan hadden. Het was een gehucht in de middle of nowhere, met allemaal armoedige huisjes en de camping was gewoon een zandplaat in de vlakte zonder enige bescherming of iets van sfeer. Allebei dachten we: Gillend naar huis!!

 

Na een paar mijl kwamen we tot de schokkende conclusie dat we ook blij moesten zijn dat we geen motor hadden gehuurd. Tjonge, Tjonge, wat was dit een saai stuk weg zeg. Eigenlijk had je geen stuur nodig op de motorfiets en kon je je wielen fixeren op “recht toe, recht aan” Kilometers lang alleen maar immer gerade aus. Geen motorrijder te zien, sterker nog: geen auto te zien, he-le-maal  niets! Wat een deceptie was dit zeg. Jarenlang hoor je over de mythe Route 66 en daarbij hadden wij beelden (waanbeelden bleek nu!) dat er langs deze weg veel stops te maken zijn bij jaren 50 en 60 koffietentjes, veel motorrijders, veel neonverlichting, etc.

Wel; het was hetzelfde alsof je over de visvijverweg, Rietweg of Elandweg rijdt in de polder. Tja een jongensdroom spatte uit elkaar. Tussen de middag even lekker gelucht. We moesten nog een paar ons Pastrami wegwerken op broodjes. We moesten nog wel lachen, want we konden niet echt makkelijk een parkeerplaats vinden en toen we eindelijk een parkeerplaats vonden op een verlaten en verpauperd bedrijfsterrein en eindelijk gingen zitten om te eten, keken we op en zagen we 200 meter verder een mooie picknickplaats liggen. We kozen er toch voor om onze broodjes op te eten op een bodem van allerlei vervuiling, oude roestige machines, etc.

 

 

 

Het stukje Classic Route 66 wat we gaan rijden is het stuk tussen Seligmen en Kingman.

Dit stukje staat erg bekend van deze route. Tussen de genoemde plaatsen vind je dorpjes als Valentine en Truxton. Hier kun je nog wat historische plekjes opzoeken, maar hier kwamen we pas achter toen ik een boek over Route 66 had gekocht in het meest bekende bikerstop cq General Store in Hackberry. Toen we dit gehucht voorbij raasden, zei Mir opeens; “heey, die General Store van Hacksberry heb ik eerder gezien in een boek of op TV. Die is heel bekend!” Ik dus direct de ankers uitgooien van onze camper en omkeren naar deze plek. Dit was het hoogtepunt van de dag. Deze plek! Een oud pandje met daaromheen allemaal items uit de jaren 30, 40 en 50. Oude auto’s, oude benzinepompen, oud reclamemateriaal uit deze jaren. We liepen de winkel binnen en zagen daar wanden vol met prachtige prullarie wat met de Route 66 te maken had. Foto’s van bekende Amerikaanse mensen. Miss Worlds, acteurs ,etc. Voor de deur stond een helemaal door de eigenaar restaureerde Corvette uit 1957. Helemaal tip top in orde. De eigenaar, John Pritchard gebruikt deze auto nog dagelijks en hij rijdt als nieuw. Hij was echt heel mooi! (de auto dan he!) Het enige wat miste was het geluid van een groep aankomende Harley rijders. Daar nog even rondgelummeld en wat foto’s gemaakt en wat spulletjes voor mijn motor gekocht om hem iets mee te geven van Route 66.

Nogmaals; was erg leuk om dit te hebben gezien en geproefd en ik dankte Mir voor het feit dat ze wist dat dit een bijzondere plek was. Ook wat we dus later lazen in het boek dat ik gekocht heb van Route 66.

 

Nadat we hier ook weer vertrokken waren, gingen we onze laatste etappe voor vandaag aanvangen. Missie was om te eindigen in Kingman en daar een camping te zoeken. Morgen is het dan nog maar zo’n 90 mijl naar Las Vegas.

In Kingman aangekomen konden we de bewuste camping niet vinden en wat andere opties bekeken, maar hier wilden we niet staan. Mijn voorstel was dan ook om even een half uurtje door te rijden en dan ergens een RV Park te vinden. Eerst nog even tanken en wat gereedschap halen in het tankstation. Sinds we vanmorgen uit het indianenreservaat zijn gereden lijkt het wel of er een geest in onze camper rondwaart. Sinds vanochtend vallen tijdens het rijden kastjes uit de sponningen, horen we allerlei geluiden die we de eerste weken nog niet gehoord hebben.  Werkelijk; de kastjes onder de kookplaat vallen uit het niets ineens uit de sponningen. De lades schuiven ineens open, wat eigenlijk niet kan, want er zit een soort kliksysteem op waardoor ze niet open zouden moeten kunnen. Het gebeurt allemaal wel. Wij proberen om met die geest in het reine te komen om te vertellen dat ik alle boeken van Old Shatterhand en Winnitoe heb gelezen, Ik Kluk-Kluk vroeger zo leuk vond en of ie de groeten wilden doen aan hem. Dat ik Hiawatha zo’n lekker ding vond vroeger. En tot slot heb ik nog een een heel positieve referentie gegeven van de film Dances With Wolves.

Dat moet hem gunstig gezind hebben, want daarna hebben we geen last meer gehad van de geest. Het kan ook zijn omdat we de deur een tijdje open hebben laten staan. Geestig verhaal he?

 

Nadat we Kingsman hebben verlaten, zijn we inderdaad een half uur later een dorpje ingereden waar een camping was. Miriam was helemaal lyrisch toen ze het plaatsje zag staan op het bord. Mir houdt van net- en reinheid, dus het bordje “Chloride”, zo heet dit gehucht, viel helemaal in goede aarde. Nou dat kwam goed uit, want we staan ook op een zandplaat, die je zo ook aarde kan noemen. De camping staat vol, zoals Jos dit altijd zegt: sneue mannen. Het is geen passantencamping, maar een bijna permanente woonplaats voor, door de dames uit huis gezette mannen. Het is wel de goedkoopste camping tot nu toe: 18 dollar voor een full hook up plek tussen de losers. Geen internet, das dan wel weer jammer. Maar we plaatsen dit verhaal wel morgen als we in een luxe hotelsuite zitten in Las Vegas. Viva Las Vegas!!

 

Woensdag 12 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.413

Miles-stand bij aankomst camping: 65.515

Totaal: 102 (kilometertotaal: 163 km.)

 

Vanmorgen zijn we gewoon op tijd op pad gegaan en de laatste 100 mijl naar Las Vegas aangesneden. Onderweg was er eigenlijk niet veel te zien. Uitsluitend woestijn en vlaktes. Hoe meer we richting Las Vegas reden hoe drukker het ook op de weg werd. De eerste 35 mijl zijn we denk ik maar 20 auto’s tegen gekomen. Op vlaktes van een paar mijl, zie je maar 3 a 4 auto’s rijden. Ongelofelijk.

Voordat we in de buurt van Las Vegas kwamen, passeerden we eerst nog de Hoover Dam. Deze enorme dam is in 1931 gebouwd en de bouw hiervan heeft geduurd tot 1936. De dam is zo ongelofelijk groot en dik, dat het beton in het centrum van deze dam nog steeds niet droog is. Kun je je voorstellen: even een wandje gestuct in 1936 en het beton is nog niet droog in 2010!! Ik hoop dat het met onze keuken en kapsalonnetje eerder droog is…

Voordat we deze dam op mochten rijden, werden we apart genomen en moest onze hele camper gecontroleerd worden. Een imponerende agent kwam onze camper binnen stappen en controleerde alle ruimten in en onder de camper. De US verwacht dat mogelijk een volgende terroristische aanslag misschien wel op deze dam gemunt zal zijn. De gevolgen van een aanslag als deze is voor het westen van Amerika desastreus. Een groot gedeelte van het Westen zal erdoor onder water komen te staan. We moeten er niet aan denken. En zeker niet nu….

Na de Hoover Dam te zijn gepasseerd, moesten we nog 30 mijl naar Las Vegas. We hebben besloten om eerst naar de Premium Outlets te gaan om lekker even te winkelen. Daar hadden we beiden wel zin in, zeker ook in ogenschouw nemend dat we pas om 16.00 uur pas mogen inchecken in het Flamingo Hotel.

Het vinden van de Outlets was geen probleem voor mijn navigator naast mij. Prima gedaan en dus snel begonnen met winkelen. Het rijden met de camper in Las Vegas is redelijk stressvol. Erg druk en ze passeren je links en rechts en voorrang geven is er niet bij. Dat wordt nog wat als we echt naar The Strip moeten in het centrum van Las Vegas.

Nadat we een paar uur gewinkeld hadden, zijn we gaan lunchen in een japans restaurant. Sushi-Time!! We zijn er dol op! We gingen er goed voor zitten, maar nadat we net binnen waren, kwam de serveerster met de mededeling dat we onbeperkt konden eten van de buffetten en sushi’s voor een vaste prijs per persoon. Voor $15,00 per persoon eten zoveel je maar wilt. Ongelofelijk!! Wij dachten door deze prijsstrategie, dat het voer niet zo goed zou zijn. Mooi niet dus! Het was erg lekker en alles vers gemaakt. Zelfs de sushi’s waren geweldig!

Hierna nog een paar winkels bezocht en de buit is dat ik weer een paar poloshirts en spijkerbroeken heb gescoord. En van mijn lieftallige Mirreke een prachtig horloge gekregen. (ik ben nogal een horloge-liefhebber en geef niets om andere sieraden).

Toen we terug in de camper kwamen, moesten we even onze tas inpakken voor de 2 dagen hotel in Vegas. Nadat we dit gedaan hadden, zijn we aan onze laatste 10 mijl begonnen naar het centrum van Las Vegas om ons hotel te vinden en dan vervolgens nog een parkeerplaats vinden voor onze camper. Hij zou kunnen staan in een parkeergarage van een collegahotel van dezelfde eigenaar waar wij zitten. Al snel vonden we ons hotel en ben ik aan de achterkant van het hotel gaan staan met de camper om eerst binnen bij de receptie naar de locatie te vragen waar de camper mag staan. Miriam bleef in de camper zitten om op mij te wachten. Toen ik binnen in het hotel kwam, wist ik niet wat ik zag! Even naar de receptie lopen in dit hotel betekent dus gewoon 700 meter lopen!! Onderweg kwam ik talloze restaurants, winkels en drukke casinoruimten tegen. Overal lampjes, geluiden, lallende en brallende hilliebillies met al een stuk in hun kraag. Onwerkelijk allemaal om er tussen te lopen. Eerlijk gezegd overviel het mij allemaal. Bij de receptie zaten zo’n 10 receptionistes en daarvoor ongeveer 200 mensen te wachten om in te checken. Na een half uur in de rij te hebben gestaan was ik nog geen stap verder gekomen. Miriam heeft de kamer geboekt met haar credit card en dus moet zij verschijnen en niet ik om in te checken. Of ik effe Miriam kon gaan halen. Parkeerplaats moest ik zelf maar ergens zoeken. Welkom bij de eerste niet vriendelijke Amerikaanse mevrouw dus…..

Toen maar besloten om eerst de auto weg te brengen en dan pas met zijn tweeen in te checken. Ik heb mijn camper gedumpt in de parkeergarage naast ons hotel en toen naar binnen gegaan met Mirreke. Ik had haar nog wel even gewaarschuwd wat ze zou gaan zien. Mir was ook erg onder de indruk en haar eerste woorden, na een paar honderd meter in het hotel te hebben gelopen was: WAT IS DIT ZEG???

Maar: onze kamer is prachtig!! We hebben een suite, met enorm bed, bankstel en sofa, 3 LCD schermen in de kamer, elektrisch bedienbare gordijnen. Het mooiste vinden we het scherm in de spiegel van de badkamer. Geweldig!!

Na het inruimen van onze kleding in de kast even een paar biertjes op de kamer laten komen en rustig een biertje gedronken. Het begon nu donker te worden, dus we zijn de straat op gegaan om Las Vegas op The Strip te gaan bekijken.

Ik kan er heel kort over zijn: we vinden het helemaal niets!! Wat een godverloren stad is dit zeg!! Heel veel, en dan bedoel ik ook heeeel veel mensen op straat. Allemaal met bierflesjes aan de mond lopend over straat te brallen. Je hoort alleen maar harde muziek, geluiden van de gokkasten, rijen dik met proppers. Niet voor discotheken of zo, maar gewoon voor escortgirls op je hotelkamer. Rijen dik!!

Eerst maar even gaan eten in de Outback, een Australisch ketenrestaurant die we kennen vanuit Panama City Beach. Prima keuze weer! Erg lekker gegeten en erg gezellig met elkaar zitten kletsen over de zaken die ons bezig houden. Was erg gezellig!

Daarna zijn we The Venetian Hotel ingegaan en wat we daar zagen was ongelofelijk. Venetie nagebouwd in een hotel. Gondels door grachtjes, terrasjes, piazza, winkeltjes, Caribinieri, alles in de italiaanse stijl. Onze mond viel open van verbazing toen we dus binnen in een hotel liepen en opeens naar boven keken en daar een zonnig wolkendek zagen geschilderd op het plafond, wat niet te onderscheiden was van echt. Je had echt het gevoel dat je buiten liep, terwijl het donker was buiten. Waanzinnig!!

Tja, en toen moesten we alleen nog even rijk worden. Gokken dus!! We hadden besloten om een bepaald bedrag te vergokken en niet meer. Voor Mir is dat soms lastig, want die wil gewoon haar geld terug! Maar die hield zich ook erg goed deze avond!

We hebben lekker op gokkasten gespeeld en aan het einde van de avond bleek dat wat we vergokt hadden ook later weer was terug gewonnen. Iedereen blij! Maar nog niet rijk geworden!! Misschien gaat dat morgen lukken. Nu eerst naar bed, slapen in een enorm bed. Even wat anders dan het kleine lepeltje-lepeltje bed in de camper. Morgen gaan we zeker nog naar het Ceasar Palace, The Paris en The Belagio hotel kijken.

Eindconclusie van deze dag is: Las Vegas: You love it, or Hate it!!

Wij zijn van de categorie: We hate it! But you got to see it!!

 

Foto’s blijven we jullie nog even schuldig. We zijn het kabeltje van de camera vergeten. Sorry!

 

Donderdag 13 mei 2010

Geen kilometer gereden

 

Vanmorgen eerst lekker uitgeslapen en vervolgens bijna 20 minuten onder de douche gestaan. Ook Mir is lekker in bad geweest en heeft alle vrouwelijke freubeldingetjes gedaan die ze wilde doen. Wij mannen scheren en zijn klaar. Maar de vrouwen, die zijn er maar druk mee; poedertjes, zalfjes, crème, ontharingszalf, pluktangen, kleefstrips, mondbitjes, shampoo, crèmespoeling, hairconditioner, tandpasta, flosdraad en ga zo maar door! Wat is het heerlijk om man te zijn.

Mir is absoluut geen poppetje wat de hele dag zit te boetseren of zo. Integendeel, maar nu ze even alle tijd heeft om lekker te tuttelen in plaats van heel snel onder de douche in de camper, anders loopt de douchebak over of is het warm water op, neemt ze het er wel even van. Groot gelijk heeft ze. Ik vermaak me erg goed op de kamer met de 3 LCD schermen verdeeld over alle hoeken van de kamer en badkamer. Geweldig!!

Toen Mir eindelijk klaar was om een uur of 11, zijn we op pad gegaan om Las Vegas overdag eens goed te bekijken. Geen ontbijt voor ons in het hotel, maar we zien wel waar en hoe laat we gaan eten. Het is om te lachen als je ziet hoe vroeg dezelfde mensen al weer aan het bier en aan de gokkast hangen om hun verliezen van gisteren weer goed te maken. Verwilderde ogen kijken naar de fruitsymbooltjes en de frustratie als het een fruitmand vol is van verschillende fruitsoorten. We gaan het hotel uit en zien dat het minder druk is op straat als gistermiddag laat. Het komt dan ook meteen wat prettiger op je over, want gistermiddag overviel het ons heel erg die drukte. Het eerste hotel waar we naar toe moeten van Neil en Yvonne is Ceasar’s Palace. We hebben net met ze geskypt en VS-kenners bij uitstek gaven ze ons aan waar we naar toe moesten in het godverloren Las Vegas. Wij dus naar Ceasar’s Palace. Wat een enorm gebouw en wat prachtig is alles nagemaakt uit de romeinse tijd. Enorme fonteinen,  romeinse pleintjes, Het Colloseum, de Trevi fontein, Romeinse soldaten en natuurlijk Julius! Na eerst te hebben rondgelopen en dezelfde luxe winkels te hebben gezien als in de Venetian, kwamen we bij de Trevi fontein aan, waar een prachtig terras omheen lag van een lekker uitziend restaurant. Aangezien we nog niet ontbeten en geluncht hadden, zijn we hier lekker gaan zitten en de wereld aan ons voorbij zien trekken. Uiteenlopend pluimage loopt hier rond. Vanaf Alexis Carringtons (Dynasty) tot en met de Edith en Archie Bunkers. Van de Amerikaanse Marijke van Helwegens tot en met de Onslows en Hyacinth van Schone Schijn. Ook de cosmetische industrie is hier goed vertegenwoordigd. Opgespoten lippen, opgeblazen borsten, etc. Ze vroegen zelfs aan mij waar ik mijn buik had opgespoten….zag er goed uit, vonden ze!

Als ontbijt hadden Mir en ik: Carpaccio, Bruschetta en Pizzietta. Lekker rustig nog een goede koffie gedronken, want van koffie hebben amerikanen geen verstand. Het is net slootwater.

Al slenterend door de straatjes, waar binnen  nacht is, terwijl het buiten dag is. En ’s avonds is het andersom. Geweldig en apart om mee te maken. Ook hier zijn de plafonds geschilderd als wolken en de lucht. Je waant je echt buiten. Tot slot van het bezoek aan Ceasars Palace, zag Mir haar gewenste GUESS horloge liggen en deze heeft ze vervolgens gekocht. Helemaal blij is ze er mee, want ook hier is het horloge gewoon weer 100 euro goedkoper als in Nederland. Op de weg naar buiten moesten we weer langs de enorme Casino hallen met gokkers. Tjonge, die amerikanen zijn er dol op! Per week komen hier in Vegas 1 miljoen bezoekers. In heel Florida komen ook per week 1 miljoen bezoekers. Bekijk het eens in dit perspectief en je hebt hopelijk beeld bij hoe druk Vegas is.

Tot slot van de middag nog door The Paris, The Mirage, The Belagio en ons eigen hotel Flamingo gelopen en eigenlijk gebeurt in elk hotel hetzelfde kunstje. Gokken, winkelen, vreten en zuipen.

Aan het einde van de middag nog weer even naar de kamer geweest om ons weer op te frissen en een freefight-gevecht te houden. Was erg gezellig en enorm gelachen!!

Omstreeks 8 uur zijn we weer naar de Mirage gegaan om daar in een Japans restaurant heerlijk traditioneel te eten. Het kostte wat, maar dat mocht de pret niet drukken. Terug gekomen in ons hotel zijn we het casino ingegaan en hebben daar uren op een gokkast zitten spelen. We waren er zo van overtuigd dat deze kast ons rijker zou maken, maar na 150 euro te hebben geïnvesteerd in deze droom, werden we wakker en stonden weer met beide benen op de grond. Rijkdom zit hem in andere zaken!! We maken het nu al bijna 3 weken mee!

 

Morgen gaan we weer op pad met ons huis op wielen; dat pas veel beter bij ons en we hebben er nu al weer zin in.

 

Vrijdag 14 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.515

Miles-stand bij aankomst camping: 65.842

Totaal: 327 (kilometertotaal: 523 km.)

 

Vroeg wakker geworden met zijn tweeen en direct onder de douche gegaan en onze spullen gepakt om vroeg uit te checken. We moeten een aardige afstand overbruggen vandaag en willen dus snel wegwezen.

Nadat we uit het hotel liepen, moesten we nog naar de parkeergarage lopen, ongeveer 500 meter verderop. We vroegen ons af of die er nog zou staan. Ondanks dat er vanuit de beveiliging een briefje onder het raam was geplakt met het verzoek om deze camper te verplaatsen, was alles zoals het hoorde te zijn. We hebben de camper direct verplaatst en zijn vol gas Las Vegas uit gereden…..en weer rond gereden (a 60 mijl!!).

Omdat de koelkast van onze camper was uitgegaan in de afgelopen dagen, was al het eten wat er nog in lag, in staat van ontbinding cq niet meer tintelfris. We moesten dus boodschappen doen en wilden dit in Las Vegas nog doen, terwijl we bezig waren met volgassen. Echter, na de boodschappen zijn we ons helemaal verreden en waren we een soort van verdwaald. Nu worden de relaties er meestal niet beter op tijdens dit soort gebeurtenissen, wanneer Mir “links” zegt en ik er volledig en dan ook echt volledig overtuigd ben dat het rechts moet zijn. Daarnaast nog in ogenschouw nemend dat we allebei zo eigenwijs en flexibel als een eiken houten deur zijn, kunnen jullie denk ik wel een beeld vormen van de sfeer in de camper op dat moment.

En om de sfeer zo goed mogelijk te houden zegt ze dan tegen je: geeft niet hoor, we hebben de tijd!

Wat ze uiteindelijk bedoelt is: klootzak, ik zei toch dat je daar links moest!!!

Maar goed, na weer terecht te zijn gekomen op de rondweg van Las Vegas hebben we een rondje van de zaak gedaan en konden toen de goede weg weer vinden. Op naar Death Valley!

Via de secundaire weg 160 zijn we richting Pahrump gereden, om vervolgens via een zijweg naar Death Valley Junction te rijden; de 190 die door Death Valley heen loopt.

Om nu te zeggen dat Death Valley een hoogtepunt van mijn vakantie is geworden? Nee!

Het was een dooie, dorre vlakte met een paar zoutvlaktes erop. Daar omheen een keten van kale granieten bergen die de vlakte omsluiten. Aangezien deze bergen rondom de Valley staan en het hoogtepeil hier 86 meter onder zeeniveau bevindt is het er bloedheet. Vandaag was het 38 graden met continu die koperen ploert boven je. Campers mogen er maar 3 a 4 maanden per jaar doorheen rijden. Mei is de laatste maand dat dit kan, daarna lopen de temperaturen nog verder op en is de kans op oververhitte motoren te groot. Als je er paar uur moet staan in die woestijn en je hebt geen water bij je, dan ben je in “Deep Shit”! Onze camper houdt zich voortreffelijk en onderweg zien we niet veel auto’s ons passeren. Ongelofelijk dat zo’n bekende vlakte zo rustig is vandaag. Ik denk dat we over 100 mijl niet meer dat 30 auto’s zijn tegen gekomen. Mir vindt het wel een apart gebied door het verhaal erachter en de dode uitstraling; er groeit helemaal niets daar. Ik zou er geen aardappelboerderij beginnen. Ja misschien gepofte aardappelboerderij……

Ook maakt Mir wel een aantal foto’s en videomomenten, maar eerlijk gezegd vond ik dit het minst interessante park dat we hebben gezocht.

Later in de Valley kwamen er weer wat bergen en stegen we weer boven zeeniveau naar een hoogte van 5000 feet. Meteen een stuk koeler en groener. Toen we Death Valley uitkwamen rijden, wilden we eigenlijk snel een camping vinden om ons kamp op te slaan, maar al wat kwam, geen campings. De camping die we nog in Death Valley tegenkwamen heette Panamint Springs, maar daar zagen we ons niet staan. Doorrijden maar. Via dorpjes en gehuchten als Darwin, Lone Pine, Independence en Big Pine, waar we uiteindelijk een gemeentelijke camping hebben gevonden. Kost geen drol, maar wel een prachtig uitzicht over de bergenkam van de Sierra Nevada. Heelijk buiten ge-BBQd, zonder wind en met een heerlijke temperatuur. Lekker zitten kletsen met onze buurman, die duidelijk verlegen zat om een praatje. Was wederom erg gezellig. De enthousiaste reactie van de man wat we nu allemaal hadden gezien, was wel erg mooi. Hij vond het prachtig wat we allemaal gedaan hadden en zei: jullie hebben ook wel een erg mooie vakantie gepland. Ik zou hem ook wel willen doen zo! Miriam glunderen natuurlijk, want die meid heeft echt alles goed voorbereidt en zich overal in verdiept. Ben supertrots op haar! Ook details waar campings zitten en bezienswaardigheden; alles weet ze al of heeft ze over gehoord. Ik hoef alleen maar te rijden en te genieten. Wel; nu weer in de camper, doen we dat zeker. Het voelt zo thuis en knus dit hok! Heerlijk!

Morgen gaan we richting Bodie en Mono Lake bij Lee Vining om vervolgens overmorgen richting Yosemite NP te gaan.   

 

Zaterdag 15 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.842

Miles-stand bij aankomst camping: 65.940

Totaal: 98 (kilometertotaal: 156 km.)

 

Vandaag wordt een rustige dag, hebben we besloten. Ik heb vannacht erg slecht geslapen en heb tot 3uur vannacht zitten lezen in een prachtig boek wat ik van mijn schoonzus en zwager heb meegekregen. Het heet De Courtney Trilogie van Wilbur Smith. Het gaat over een Zuid Afrikaanse boerenfamilie die uiteen valt door allerlei tegenslagen en de Boerenoorlog aldaar. Een beetje The Patriot en North and South achtige verhalen, om maar in de Amerikaanse geschiedenis te blijven. Maar we dwalen af; ik kon niet slapen en stond dus vanmorgen met maximaal 4 uur slaap op. Brak dus! Mir sliep gisteren om half 10 al en ik kon goed horen dat ze lekker sliep.

Jaloers dat ik was…..

Daarom hebben we besloten om vandaag alleen maar tot en met Mono Lake te rijden en morgen pas naar Bodie en Yosemite. Geeft mij een erg lekker gevoel. Om eerlijk te zijn, zijn de laatste weken erg inspannend geweest, ondanks dat we niet eens zoveel gewandeld hebben. Doordat we eigenlijk al 3 weken op een hoogte van 6000-8000 Feet leven, merk je dat je lomer en futlozer wordt. Ook is het ademhalen op deze hoogte steeds meer een probleem aan het worden. Mir is standaard al heel benauwd van haar hartmedicijnen en hier dus helemaal. Ik heb zoals al eerder gememoreerd een gewichtsprobleem en daardoor ook niet de meest vitale man van het westelijk halfrond. En dat terwijl mijn uiterlijk kenmerken meer dan halfrond zijn.

Maar goed, vandaag een heerlijk rustig dagje. Las Vegas zou ook een paar rustige dagen moeten zijn geworden, maar als we maar 1x in ons leven zijn, moeten we ook zoveel mogelijk zien is het credo van Mir. En Martin, de lobbes met zijn retriever achtige uitstraling hobbezakt er maar weer achter aan. Was wel de moeite waard, dat wel, maar de vermoeidheid speelt ons beiden parten momenteel.

Nadat we de camping zijn afgereden, zijn we richting  Lee Vening gereden om daar het Mono Lake te gaan bekijken.

Echter na een half uurtje rijden kwamen we in Mammoth Lakes terecht om daar een Outlet te bezoeken. Het outlet was zo groot dat op elke winkel een letter van het woord Outlet stond geschreven. Niet zo groot dus! Maar de maten wel!! Wederom een paar polo’s gescoord en 2 prachtige spijkerbroeken. Hup en weer verder de camper in. Deze stop heeft een half uurtje geduurd.

Na een ritje van ongeveer anderhalf uur, na  in een prachtige omgeving te zijn aangekomen, zagen we de borden van Mono Lake. De omgeving is hier weer zo anders als gisteren. Toen reden we door Death Valley met een temperatuur van 38 graden en nu, nog geen 150 mijl verder, rijden we weer door pakken sneeuw van 1 meter hoog. Niet overal ligt deze laag, maar tussen de bomen in de bossen liggen grote hopen met sneeuw. Op de weilanden ligt echt nog een laag van 5 centimeter sneeuw, met op de achtergrond de bergwanden met daarvoor grote houten loghouses met grote verandas, uitkijkend over de vallei en het prachtig blauwe meer Mono Lake. Op 28 april (3 weken geleden) lag hier overal 1,5 meter sneeuw en moesten de sneeuwmassas uitgezaagd worden boven de wegendekken. Foto’s laten zien dat mensen echt met motorzagen, strak langs de kanten van de weg het sneeuw wegzagen en dat shovels het sneeuw laden en wegrijden. Prachtig gezicht en ook een goede indruk van hoe een winter er hier uitziet. Kerstmis is altijd White hier!

Het grote wildleven moeten we hier ook gaan tegenkomen. We rijden nu aan de achterkant van het Yosemite NP, welke vanuit hier alleen maar te bereiken is via de Tioga Pass. Deze is nog gesloten ivm de nog steeds aanwezige sneeuw beneden en de enorme hoeveelheid sneeuw boven op de top van deze pas, die 10000 feet hoog is. Dat is ruim 3300 meter hoog. Het bijzondere is wel dat andere passen die ook naar Yosemite leiden, wel open zijn en dat deze maar 300 feet lager zijn dan de Tioga. We zijn er nog niet achtergekomen hoe dit zit.

Tijdens het rijden worden we gewaarschuwd voor overstekende herten. We hebben ze nog niet gezien. Beren ook nog niet en deze staan wel weer op ons lijstje om weer gespot te worden. We zullen zien.

Maar nu eerst naar Mono Lake. Vanaf de afslag is het nog 5 mijl rijden naar het meer. Via een onverharde weg, dus onze vullingen trillen uit onze kiezen. De camper heeft nu niet echt subtiele veringen, zullen we maar zeggen.

Bij het meer aangekomen konden we een trail lopen naar het meer toe. “Wat moet je nu bij een meer op je vakantie?” zien we jullie denken. Ook ik dacht dat! Zelfs nog toen ik het meer al zag, dacht ik “wat moet ik hier?”. Maar mijn Miriam Attenborough heeft zich er wederom in verdiept en wilde mij dit laten zien. En eerlijk gezegd moet ik zeggen dat het een bijzondere ervaring was om dit te zien. Mono Lake is een zoutmeer met een 2,5 zo hoog zoutconcentratie als welke andere zee ook. Mark Twain noemde dit The Dead Sea of California.

Doordat er allerlei zout-, mineralen en carbonades (schouder of rib; ik weet het niet) met elkaar vermengd worden door het water, komt er een onderlinge chemische reactie. Deze reactie zorgt ervoor dat er soort pilaren worden gevormd van deze bestanddelen. Door het zakken van de waterspiegel in dit meer, komen deze pilaren dus boven het water uit en vormen dus een prachtig schouwspel van allerlei koraalachtige opstaande pilaren in de meest vreemde vormen. Lopende door de stranden langs het meer, waan je jezelf op een soort maanlandschap door de tufa’s, zoals ze genoemd worden. Daar waar wij liepen, onze camper geparkeerd hadden, was 50 jaar geleden nog water met een diepte van meters en meters. Nu is de spiegel dusdanig gedaald dat je dus het landschap van de Tufa’s kunt zien boven het water. Over 50 jaar is het meer volledig opgedroogd en loop je over een valley met alleen maar tufa’s, met daaromheen een enorme besneeuwde bergketen met granieten steensoorten in allerlei kleuren door de eeuwenlange evolutie van de aarde. Prachtig om te zien.

Na een aantal videoshots en foto’s te hebben gemaakt, zijn we weer doorgelopen door de zandvlakte om naar onze camper te lopen. Toen we het meer verlieten hoefden we nog maar een paar mijl naar Lee Vening om daar onze volgende camping op te rijden. Mir wilde  vanmiddag vroeg op de camping zijn om de was te kunnen doen en lekker te rusten. Het was wederom weer een mooie camping: Mono Vista RV Park in Lee Vening. Erg aardige mensen, die ons nog even geholpen hebben met het opzetten van internet verbinding. Deze missen we wel als we een paar dagen niet met het thuisfront kunnen communiceren.

Vanavond hebben we simpel gegeten, een tonijnsaladetje, aangezien we geen honger hadden.

Tijdens onze maaltijd hebben  we een nieuw plan de campagne opgemaakt wat we de komende dagen gaan doen. Het weer in deze regio slaat om naar regen, kou en veel wind. Om in deze natuurelementen nu gezellig door de bossen van Yosemite te lopen hebben we beiden geen zin in. We hebben al zoveel mooie dingen gezien, dat we echt verzadigd raken. We willen wel een paar dagen echt vegeteren en rusten om zo ook uitgerust weer in Nederland te komen. In 3 weken hebben we 14 natuurparken gezien en inmiddels al 2800 mijl gereden. Deze afstanden zijn niet over gladde snelwegen gegaan, maar over bergpassen, secondaire wegen, sneeuw en gladheid over de weg. We zijn er nog niet helemaal uit wat we gaan doen en welke richting, maar wel beloven om jullie tijdig te informeren!! Fijn weekend allemaal!!

 

Zondag 16 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 65.940

Miles-stand bij aankomst camping: 66.093

Totaal: 153 (kilometertotaal: 245 km.)

 

Vanmorgen lekker rustig wakker geworden en zitten keuvelen in bed over onze opties die we hebben om onze laatste dagen in te vullen. Zowieso staat Bodie op de nominatie om door ons bezocht te worden. Het is een oud Western stadje, waarin de 19e eeuw veel pioniers op af trokken om daar goud te gaan zoeken. Op het hoogtepunt van dit stadje waren er 25 saloons, een hotel en vele straatjes. Tot het moment dat het goud op was en daardoor dit stadje geen economisch bestaansrecht meer had. Binnen een paar dagen was de stad verlaten en heeft iedereen huis en haard achter gelaten. Het staat er nog zo bij als destijds en is een nationaal beschermd gebied geworden.

 

Maar wat we na Bodie gingen doen wisten we nog niet. Zoals gezegd zijn we een beetje natuurmoe en hebben we na 23 parken een dusdanig verzadigd gevoel dat we bang zijn dat Yosemite niets meer toevoegt of in ieder geval niet de waardering krijgt die hij verdient. Na een paar mensen hebben gesproken over Yosemite kwam eigenlijk al snel een helder beeld over wat we moesten doen. De komende dagen zou het daar zwaar gaan regenen, koudefront langstrekken, sneeuw en de wegen zijn slecht door de strenge vorst in de winter. Toen maar besloten dat we niet naar Yosemite gaan, maar een ander alternatief gaan zoeken na ons bezoek aan Bodie.

 

Na ongeveer een half uur te hebben gereden kwam de afslag Bodie. Wij reden direct de bergen in via verharde wegen, maar wel zo slecht door de winters en het weinige gebruik. Beetje rommelig. Hoe verder we de weg volgden hoe slechter hij werd. Ons Wedgewood servies stuiterde door de kastjes en het was een lawaai van jewelste in de camper.

Na ongeveer 8 mijl te hebben gereden moesten we door een hek rijden met daarnaast een bord met:

Very rough road! Unpaved over the next 4 miles!

Aangezien wij van de camperverhuurder een verbod hebben om over onverharde wegen te rijden, besluiten we om niet verder te gaan. De afgelopen kilometers klapperden je tanden bijna uit de kaak, dus het wordt alleen maar erger. Over de eerste paar honderd meter konden we de staat van de weg zien en deze zat dus vol met grote diepe kuilen.

Mir had de pest er goed in zitten, want Bodie had ze graag willen zien. Ik ook trouwens.

Vervolgens zijn we dus omgedraaid en teruggereden naar de afslag naast de 395 om deze weg weer te volgen tot het volgende stadje Bridgeport. Ik had de hele ochtend al geprobeerd om mijn moeder te bellen in verband met haar verjaardag, maar zowel mijn mobiele telefoon had geen bereik als ook de publieke telefoons waren buiten bedrijf. In Bridgeport maar even bellen via een vaste telefoon bij een tankstation of zo. Ook dat was nog niet zo eenvoudig. Deze belpoging van de dag was gewoon bijna een Mission Impossible gebleken. Maar eindelijk bij een tankstation kon ik belkaarten kopen voor de publieke telefoons. Alleen….er was er geen! Totdat de man een helder moment kreeg en wist te vertellen dat naast een hotel in een steegje nog een telefoon moest hangen. Wij ernaar toe en inderdaad; er hing er nog 1!

Voor $ 5,00 had ik een belkaart gekocht en kon er 105 minuten mee naar Nederland bellen. Moedertje en vadertje uiteindelijk te spreken gehad en zowel met hun als met ons was alles goed. Dan ga je toch weer prettiger de dag verder in; om even de stem van mijn oude moedertje en vadertje te horen.

 

Onderweg van Bridgeport naar Coleville en Topaz in de Antelope Valley over de route  395 zagen we erg mooie dorpjes en prachtige valleien. Onderweg zeiden we tegelijk tegen elkaar: wat een vredige vallei is dit! Hier zou ik wel kunnen aarden, denk ik.

Het was echt zo! Nette dorpjes van ongeveer 500 inwoners die zuinig zijn op hun huis en omgeving. Grasgroene velden en weilanden, wit kerkje met torentje, omheiningen, paarden, paardenwagens, groene naaldbomen, vriendelijk groetende mensen, ranches en altijd de Sierra Nevada Mountains op de achtergrond. Prachtig.

 

 

Daarna moesten we snel een beslissing nemen wat we gingen doen de komende dagen. Na met elkaar de kaart te hebben bekeken, hebben we besloten om naar Lake Tahoe te gaan om daar 1 nachtje te blijven. Maar eerst moesten we nog over de Monitor Pass. Een pas van ongeveer 9000 feet hoog. Aangezien de Tioga Pass en ook zojuist de sonara Pass nog steeds dicht zijn, hoopten we wel dat deze open zou zijn. Deze bleek godzijdank wel open te zijn, anders moesten we 200 mijl omrijden om op hetzelfde punt te komen waar we uiteindelijk wilden uitkomen.

Deze pas was werkelijk adembedemend mooi om te zien. Het natuurbeeld dat we kregen was zo anders als de rode rotsen van de eerste 2 weken. Het deed ons denken aan Canada, British Columbia. Enorme velden van naaldbomen, rotsachtige bergen en veelal tussen de weg en de naaldbomen en bergen, woeste rivieren en beekjes. Op de oevers van deze riviertjes stonden mannen te Vliegvissen, even later een groep kayakkende mannen, tentenkampen langs de wegen met kamperende vrienden. De amerikanen zijn echter buitenmensen. Outdoor life is hier booming business!

Nadat we weer over hoge bergen en diepe dalen zijn gereden, zagen we de eerste glimp van Lake Tahoe. Een oude vriendin van Miriam (Petra uit de USA) wist ons te vertellen dat dit meer in een prachtige omgeving ligt en dat er genoeg mooie campings zijn te vinden. Ook Jim, vriend van Neil en Yvonne, gaat hier regelmatig heen om te jagen en adviseerde ons ook al om naar Lake Tahoe te gaan. We zijn begonnen met een stuk rondom het enorme meer te rijden en ook hier weer met klimmen en dalen en prachtige uitzichten over het meer en de bergen van de Sierra Nevada.

Na een tijdje te hebben gereden komen we uit bij Meeks Bay Resort & Marina. Een mooie camping met direct uitzicht op het strand en het meer. Je hebt hier geen idee dat je ook hoog in de bergen bent door de aanwezigheid van dit meer. Maar dit meer ligt dus gewoon op 2300 meter hoogte. Nadat we de camper hadden aangekoppeld zijn we naar het eettentje gegaan op het strand (!!)  en daar lekker geluncht. Mir lekker een goddelijke hamburger (want dat kunnen zie hier; goede broodjes hamburger maken!) en ik een hete hond! Nog even lekker gekletst met een man die meteen vroeg hoe we in godsnaam deze camping hadden gevonden als Nederlanders. Toen bleek dat hij de manager was van het hele resort, zei ik: hoe kun je dit nu zeggen terwijl jezelf verantwoordelijk bent voor het feit dat mensen je WEL weten te vinden. Allebei lachen en lekker aan de praat gegaan. Ook later weer met Mir op het strand toen we met zijn tweeen romantisch een biertje dronken met een weids uitzicht over het meer. Liefde kan zo mooi zijn!!

Tijdens ons biertje hebben we de laatste dagen van onze reis definitief ingevuld. Morgenochtend rijden we via de snelweg 80 direct door naar de wijngebieden van California, Napa Valley. Mir als wijnkenner en genieter vond dit wel een goede bestemming. Gaan we dus doen. In Napa Valley gaan we 2 nachten staan en bezoeken een wijnfarm op een van deze dagen. Daarna rijden we door naar San Fransisco, maar dan komen we die stad in via de noordkant, over de Golden Gate Brug. Woensdag nacht is onze laatste nacht in de camper en dan nog 2 dagen San Fransisco.

Beiden zijn tevreden met de invulling van de komende dagen, dus we genieten nog even!! 

 

 Maandag 17 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 66.093

Miles-stand bij aankomst camping: 66.337

Totaal: 244 (kilometertotaal: 390 km.)

 

Nog 9 mijl en onze 3000 mijl zitten erop. We hebben de camper geboekt met een maximaal 3000 mijl pakket, dus we zullen iets moeten bijbetalen. We hoeven niet zoveel mijlen meer naar San Francisco, dus het kan nooit veel zijn. Vanmorgen tijdens het wakker worden, zagen we dat we vandaag in een hele kleine wereld leven. Zwaar bewolkt, laag hangende bewolking en fleece-temperaturen.

Vanuit Meeks Bay Resort volgden we de oevers van Lake Tahoe naar het noorden richting Tahoe City. Langs de oevers van dit meer heb je constant prachtig uitzicht. De sfeer die hier hangt is wederom erg aangenaam. Ook de type dorpjes en huizen zien er gezellig uit. Zwaar bebosde wouden rondom het meer en tussen al die bomen allemaal verschillende type huizen met verandas en kleine dakkappeletjes. Huizen in verschillende kleuren en veel activiteiten op en rondom het water. Verbazingwekkend is de hoeveelheid sneeuw die er nog ligt langs de wegen. Echt metershoge sneeuwwanden en daarnaast lopen mensen met korte broeken en poloshirts. Niet lang meer denk ik, aangezien het wolkendek nu echt aanstalten maakt om te geen sproeien. Aan het einde van Lake Tahoe, voordat we de snelweg op gaan, nog even getankt en zodoende dus klaar om de geschatte 200 mijl naar Napa te gaan rijden. Onderweg op de snelweg zien we ook niet veel. We zitten weer op een behoorlijke hoogte in de bergen en dus met ons hoofd in de wolken. Maar dan echt! Miriam zit met haar camera’s in de aanslag, maar het is geen fotogeniek weer. Dan maar lekker kletsen en lachen met elkaar onderweg. Het is erg prettig om te bedenken dat we al ruim 3 weken binnen 2 meter van elkaar af leven. Geen onvertogen woord (behalve toen ik gelijk had over een bepaalde afslag, maar deze niet kreeg…;-) is er tussen ons gevallen en dat is bijzonder als je weet hoe redelijk klein onze camper, maar vooral ons bed is.

Hoe meer we richting Napa rijden, hoe drukker het ook wordt om ons heen. Met de camper moeten we goed uitkijken waar we rijden, want ze knallen je links en rechts aan alle kanten voorbij. Ook vrachtwagens.

Binnenkomend in Napa gaan we direct op zoek naar een mooie camping. Het liefst tussen de wijnranken, waar Mir zich goed thuis voelt. We kozen ervoor om dwars door de stad te rijden, in alle drukte is dat niet altijd even eenvoudig, maar we slaan ons er zonder schade doorheen. Maar geen camping te vinden. Totdat we de stad echt helemaal hebben doorkruist, zien we opeens aan de overkant van de weg een mooi weggetje lopen waarvan we beiden denken; als daar geen camping zit, dan zit ie nergens meer! Inderdaad we kwamen op de route 121 en deze leidde ons naar een prachtig wijngebied in de bergen. Aangezien we vroeg waren en nog tijd zat hadden om een camping te vinden, besloten we om deze route gewoon te volgen en te kijken of we onderweg buiten Napa nog iets leuks tegen kwamen om te slapen. Wel; dat dus niet, maar wel een hele mooie route gereden. Jammer genoeg niet zoveel bochten…..het waren er maar 19200!! Ik heb versleten ellepijpen van het sturen over de kleine weggetjes en laaghangende bomen en wolken. Jammer genoeg konden we geen foto’s maken ivm het slechte zicht. Vooral jammer omdat het beetje wat we zien er erg mooi uit ziet allemaal. Bergen met hellingen vol met groene wijnranken, bomen eromheen en toscaanse stijl boerderijen. Alleen de zon ontbrak. Als die er was geweest en geen wolken, dan was het plaatje prachtig geweest. Doordat foto’s maken niet kon, zaten we wel meer te genieten van dat wat we wel konden zien. Het gaf een vorm van rust. Alleen toen we bij de zuidkant van Lake Berryessa kwamen, een meer dat naar het noorden nog doorliep en erg groot en azuurblauw was om te zien, konden we een foto maken.

Na nog eens 2800 bochten te hebben gemaakt kwamen we weer uit bij het Outlet Center waar we vanochtend nog even hebben geshopt, toen het zo regende (sorry, was ik vergeten te melden!). In het Outlet nog een paar shirts gescoord en Mir een paar flip-flops, zo heten slippers hier.

Nog geen 3 mijl verder vonden we via internet een camping. Vineyards RV Park. Mir helemaal in haar nopjes: in een wijngaard! Daar aangekomen was het gewoon een camping op de vlakte en het enige wat maar wees op iets met wijn was de fles die Mir op het aanrecht had staan. Viel een beetje tegen. Maar wel een gezellige avond gehad met ons beiden. Morgen gaan we richting San Rafael. Dit plaatsje moet heel gezellig zijn, aangezien onze buurman Gavin ons daarop heeft gewezen. Hij vliegt zeer regelmatig naar San Francisco en verblijft dan met zijn collega’s het liefst in San Rafael. Effe  kijken wat daar te beleven is. Tot morgen! 

 

Dinsdag 18 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 66.337

Miles-stand bij aankomst camping: 66.398

Totaal: 97 (kilometertotaal: 390 km.)

 

De weblogs zullen vandaag en morgen wat aan de korte kant zijn. We maken niet zoveel mee deze dagen. Het heilige vuur is er uit en we willen deze dagen gebruiken om veel te slapen en rusten, beetje vegeteren en dit ritueel nog eens. De omgeving is ook niet zo sprankelend, eerlijk gezegd. Gisteren in Napa was de omgeving prachtig, maar konden we hem niet zien. Hier kunnen we goed zien, maar is de omgeving niet om opwindend. Just an ordinary suburb!

We zijn vanmorgen na het wegrijden uit de camping richting San Rafael gereden, zonder echt een duidelijk doel te hebben waar we een RV park zouden gaan treffen. Er zijn er namelijk niet zoveel in San Rafael. Sterker nog; later bleek dat ie er gewoon niet was. Lekker dan! Wij bij een voorstadje van San Rafael even naar binnen gestapt bij een Tourist Info. De laatste keer dat we dit deden in Sedona, bleek het om time-sharing te gaan bij het bordje Tourist Info. Nu dus godzijdank niet. We werden erg enthousiast ontvangen door de medewerkers daar en ze vroegen dan ook meteen waar we vandaan kwamen en welke trip we gemaakt hadden. Toen we zeiden dat we in 3 weken ruim 3000 mijl erop hadden zitten, steeg ons aanzien. Ze waren diep onder de indruk van de 3000 mijl, maar ook de reis die we gemaakt hebben. Amerikanen doen er een paar jaar over in de vakanties om datgene te zien wat wij gezien hebben. Al pratend met deze mensen hierover beginnen we zelf eigenlijk ook wel een beetje te beseffen wat we allemaal gezien hebben in de afgelopen 3 weken. Na even gezellig gebabbeld te hebben, kregen we het advies om niet naar San Rafael te gaan met de camper. Parkeren is er een ramp, er zijn alleen RV’s parks buiten de stad en zo bijzonder vonden ze het ook niet. Er was een dame die enorm enthousiast over haar eigen stadje begon te praten al was ze de oprichter en burgermeester van dit stadje. Ik zou zo op haar stemmen als ze zich verkiesbaar zou stellen. Alleen paste ze nooit op een poster langs de weg denk ik…..mensen zouden omdraaien en wegrijden…

We zijn dus beland in Novato, een voorstadje van San Rafael in de Marin County. Volgens de dame zat er een mooie camping en was het stadje ook op loopafstand van de camping. Er was genoeg te winkelen en er waren voldoende restaurants en kroegjes aldaar. Op basis van haar inspanningen om ons te lokken naar Novato, zijn we dus daar aangewaaid. Aangekomen op de camping moesten we nog tijdens het inchecken geholpen worden door een nieuwe medewerker, die de eerste dag daar begon te werken. Moet je net ons treffen. De arme man werd steeds zenuwachtiger en moest zelfs het wisselgeld 2x op de calculator uitrekenen om te kijken of hij geen fout maakte. Duidelijk gevalletje van faalangst….En de som: 100 dollar betaald krijgen en 55 dollar waren de kosten, is ook niet meteen het gemakkelijkste sommetje. We hebben er 5 minuten bij staan kijken hoe de man worstelde, toen de eigenaar van de camping ingreep en de man hielp. Erg aandoenlijk, aangezien de man een erg hoog knuffelgehalte had. Zelfs voor mij!

Na het inchecken eerst even blog van gisteren op het net geplaatst en toen naar de stad gegaan. De afstand was toch wel ruim 2 mijl lopen. We hebben het nog gehad over een taxi nemen, maar bikkels zoals we zijn, hebben we onze loopschoenen aangetrokken, rugzakje met noodrantsoen en water meegenomen en zijn gaan wandelen. Appeltje, eitje die heenweg, bergafwaarts. Aangekomen in het stadje eerst de winkelstraat doorgelopen en wilde ik mijzelf laten scheren. Het struikelen over je eigen baard, begint toch wel wat vervelend te worden en al die voedselresten die erin blijven hangen gaan zo stinken. Mir vindt mijn baardje geweldig en heeft constant de neiging om mij te bespringen. Met het gewicht van Mir 10 jaar geleden was het geen probleem geweest, maar nu Mir ook weet wat calorieën zijn, begin ik er niet meer aan.

De Barber had geen tijd voor mij, dus ik moet mij maar zelf gaan scheren. Tegenover de barber zat een Ierse pub waar het er erg gezellig uitzag tijdens de net begonnen lunchdrukte. Aangezien wij ook wel in waren voor een lekkere snack, zijn we daar naar binnen gegaan. De serveerster kwam uit Schotland, Edinburgh om precies te zijn. Ook even lekker zitten kletsen over Schotland en toen aan onze lunch begonnen met een biertje en wijntje erbij. Erg gezellig gezeten en ook erg lekker gegeten. Na de lunch wilden wij verder het winkelwalhalla van Novato gaan verkennen, maar er viel niet veel meer te verkennen. We hadden vooraf bedacht dat we de hele dag in de stad bleven om daar ook ’s avonds te blijven eten en dan met taxi terug te gaan, zodat ik ook een paar biertjes kon drinken. Met de camper rijden en biertjes drinken is niet verstandig. Maar we konden nooit de tijd breken om te overbruggen tot dinertijd. Toen maar besloten om terug te lopen naar camping en een siesta te gaan houden en muziek te luisteren op de Ipod. De terugweg was wat zwaarder als de heen weg en Mir had eigenlijk het meeste last met ademhaling en conditie. Haar hartmedicijnen blijven voor ongemakken zorgen. Hopelijk is ze over een paar maanden, na de operatie er vanaf. We duimen voor haar!

Terug  bij de camper ben ik gaan computeren en Mir is als een blok in slaap gevallen in haar bedje. Aan het einde van de middag besloten dat we niet meer terug gaan om uit eten te gaan. Bij de camping zit een Delicatesse shop van een koreaans stel. Daar kunnen we wel wat lekkere sandwiches bestellen, aangezien we tussen de middag warm hebben gegeten. Doen we!

Toen de man hoorde dat we Guus Hiddink konden uit Nederland begon ie bijna te buigen en ons te verheerlijken. Tjonge wat is onze Guus nog steeds populair bij de koreanen. Het land is Guus zo dankbaar voor het succes op het WK in 2002. Een halve finaleplaats voor Korea, nog nooit gebeurd!! Wij konden niet meer stuk. Hij dacht volgens mij dat we Guus met kerst altijd aan tafel hadden of zo…

Was wel leuk om even mee te maken. Nu weer naar de camper en lekker keuvelen en de dag van morgen even voorbereiden. Morgenavond is onze laatste nacht in de camper en moeten we hem donderdagmorgen inleveren. Morgen dus alleen de rit naar Oakland, bij San Francisco. Tot slot nog 2 dagen San Francisco. Daar hebben we wel weer zin in.

Voor het feit dat er vandaag niet veel is gebeurd, weet ik met mijn woorden toch weer een paginaatje te vullen. De verhalen zullen niet meer zo spannend zijn als de eerste weken, maar we genieten nog steeds.

 

Woensdag 19 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 66.398

Miles-stand bij aankomst camping: 66.436

Totaal: 38 (kilometertotaal: 61 km.)

 

Om maar met de deur in huis te vallen; we hebben de camper vanochtend ingeleverd en daarmee dus een dag te vroeg!

De reden om dit te doen was het feit dat het weer niet best is en dat we anders in de buurt van de camperverhuurder een camping moeten zoeken in een niet-inspirerende omgeving en daardoor dus of gaan winkelen of in de camper blijven om te lezen of zo.

Dat kun je beter een extra dag in San Francisco verblijven, was onze gedachte.

Na het ontbijt dus eerst even met het hotel contact opgenomen en gevraagd of er nog een kamer vrij was voor vanavond. Dat was het geval, dus meteen geboekt. Vanmiddag kunnen we in de kamer.

Maar toen daarna, gebeurde er iets bovennatuurlijks: Mir begon voor te gloeien, te stralen en haar pupillen van haar ogen verwijdden enorm. Ze begon te trillen en toen was het hek van de dam!

Als een echte Ajax-tornado begon ze de camper schoon te maken, beddengoed af te nemen, koffers in te pakken, te stoffen, de keuken uit te ruimen, etc. Je kunt er maar beter mee klaar zijn, was het credo!

Wel deze massa moest dus ook in beweging komen en dus deed ik de buitenboel van de camper en moest ik het vuil en de overtollige voorraad boodschappen aan de man te brengen. Op een camping zijn altijd wel mensen die wat extra’s kunnen gebruiken.

Na een uurtje onze werkzaamheden te hebben afgewerkt, konden we op pad. Eerst nog even het LPG aanvullen, de schoonwatertank vullen en de vuilwatertanks legen. All set! En dus omstreeks 10.00 uur konden we beginnen aan onze laatste etappe naar de camperverhuurder in Aokland, ook een grote stad net buiten S.F.

Met mijn excellente navigatiesysteem van Mir-Mir reden we er in 1x heen. Prima gedaan dus!

Alle formaliteiten afgehandeld met de camperverhuurder en we hadden dus 100 mijl meer gereden dan was afgesproken. Maar omdat ik mijn ijsje met de dame wilde delen, zei ze dat er geen extra kosten zouden zijn.

Was dus echt een ijsbrekertje…

En nu op pad naar ons hotel. Via een shuttlebusje met erg aardige aziatische chauffeur zijn we snel in het centrum van S.F. Onderweg al de eerste glimpen opgevangen van de Golden Gate Bridge. We hebben er zin in!

Na het probleemloos inchecken zijn we de stad ingelopen en eerst wat geluncht bij de Sushi Boat. Erg lekker was dat. Mir vond het de lekkerste sushi die ze ooit gegeten had. Ze zat dan ook bom en bomvol en riep dat ze de rest van de dag niets meer wilde eten. Na de lunch zijn we met de cablecar, het bekendste transportmiddel van S.F. door de straten gereden. We hebben een 3 daags paspoort hiervoor gekocht, dus we kunnen opstappen waar en wanneer we maar willen. Prima geregeld!

We zijn onderweg naar Pier 39, om daarna door te gaan naar Fisherman’s Wharf. Bij Pier 39 zijn allerlei winkeltjes en restaurants en het ziet er erg gezellig uit allemaal. Wat het ook was trouwens! Bij Pier 39 liggen ook sinds 1989 honderden zeeleeuwen op pontons te zeugen, zonnen en vooral slapen. Prachtig gezicht was dat! Deze leeuwen zijn in 1989 hier aangekomen na de aardbeving van S.F. in dat jaar. Een groot aantal is in de volgende jaren blijven hangen, terwijl anderen wel zijn weggegaan. Het is nu een enorme attractie bij Pier 39, waar ze worden beschermd door de wet en de ondernemers van Pier 39.  Aan het einde van de middag vonden we dat we wel een drankje hadden verdiend. Mir een lekkere cocktail en ik een biertje in een erg gezellig restaurant met een terras buiten, zodat je de hele wereld aan je voorbij ziet gaan. En zoals het in een grote stad altijd het geval is, is dat hier ook: je ziet bijzondere types voorbij strollen. Geweldig.

Even later kwamen 2 donkere mannen en een donkere vrouw vrolijk voorbij mijn stoel lopen en 1 van de mannen zei tegen mij: heeey, je zit op mijn stoel, wegwezen! Om vervolgens direct daarna een werkelijk fantastische lach te laten horen. Mir en ik meteen in gesprek en slap lopen ouwehoeren met ze. Het is een prachtige middag met dit gezelschap geworden. Ze kwamen uit Kenia en woonden al jaren in de VS, hoewel ze nog wel vaak in Kenia waren. Het waren nette mensen met goede opleidingen en we hebben erg gelachen. Miriam maakte haarzelf onsterfelijk om een keniaans liedje letterlijk mee te zingen en nog goed ook. Ze gingen helemaal uit de plaat en vroegen ons hoe we dat liedje konden. Wij uitleggen dat we in Kenia zijn geweest en dat ik daar 11 dagen in het Mombassa Hospital heb gelegen. Ja, we waren vrienden voor het leven geworden, dat was duidelijk. Ze zeiden: we are your black family! Erg gezellig. Als ze na de zomer in Amsterdam zijn voor zaken, nemen ze contact op om een avondje af te spreken. Gaan we zeker doen, maar ik moet het nog maar zien allemaal.

Na afscheid te hebben genomen, zijn Mir en ik doorgelopen en rondgekeken. Morgen staat Lombard Street op het programma en besluiten we met de cable car terug te gaan richting hotel om daar het avondeten te nuttigen. Terechtgekomen in een Ierse Pub en daar gegeten, met live muziek om ons heen. Wederom gezellige avond gehad. Nu weer naar ons bed in ons hotel. We zijn er qua ruimte op achteruit gegaan. De camper was groter als onze hotelkamer. Het bed past erin, maar dan passen onze koffers niet meer in de kamer. Godzijdank vonden we nog een diepe kast waar de koffers wel in kunnen. Welterusten!

 

Donderdag 20 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 006 (wandelend totaal van gisteren)

Miles-stand bij aankomst hotel einde van de dag: 32

Totaal: 26 (nieuw paar zolen nodig)

 

Vanmorgen erg lang uitgeslapen. Voor het eerst in de vakantie waren we later wakker dan 7.15 uur.

De luiken gingen om 8.45 uur pas open. Heerlijk. Eerst een beetje TV gekeken op bed en ik mijn blog schrijven. Daarna rustig douchen en vervolgens meteen de stad ingegaan. Na een paar blokken te hebben gelopen, zijn we in China Town aangekomen en hebben daar eerst bij Starbucks een heerlijke koffie gedronken op het terrasje. Het weer is zonnig en warm, dus de terrassen zitten vol. Door China Town lopen is een belevenis. Je stapt zo Azie naar binnen met alle reclameborden, de kleine mensjes, de tempels en kerken. Maar iedereen is er vriendelijk. We lopen de hele straat door tot het einde waar ook Chinatown ophoudt. Vervolgens lopen we richting  Fishermans Wharf. Daar gebeurt toch wel het meest op straat, veel straatartiesten en muziek. Erg gezellig. Maar eerst nog door North Beach, een meer italiaanse wijk met de lekkere pizzaria’s maar ook de hoerententen en stripclubs. Er hangt een iets minder sprankelende sfeer en besluiten om door te lopen en onze lunch in de Fishermens Wharf te nuttigen. Al lopende kom je de meest uiteenlopende en dubieuze types tegen. Erg veel zwervers valt ons ook op. We zijn al een paar keer gezwicht om met ze in gesprek te gaan wanneer ze ons iets vragen met een lulsmoes om vervolgens om geld te vragen. Ik kan er niet zo goed tegen en het liefst negeer ik ze ook. Ook Mir loopt inmiddels strak langs ze heen zonder een blik te gunnen. We moeten soms wel lachen om de bordjes die ze voor hun neerzetten om om geld te vragen: “Why lie, I desperate need weed” of “Need money for Alhocol Research”. Tussen de middag zijn we bij een Italiaans restaurant gaan zitten in de Wharf. Gisteren liepen we er langs en rook het erg lekker daar. Wel; de praktijk viel erg tegen. Wel erg gezellig zitten kletsen met een Canadees stel die op huwelijksreis waren. Hij leek erg op Eddie Irvine, de voormalig Formule 1 coureur.  Leuk stel was het!

Na de lunch besloten we om met een boot mee te varen om onder de Golden Gate Bridge en om de Alcatraz gevangenis te varen. Was eveneens een erg mooie ervaring om onder de brug te varen. Deze heeft iets magisch en is het symbool van San Francisco. Dat wordt wel duidelijk als je alle duizenden T-shirts in de winkels bekijkt. Overal zie je de brug.

Na anderhalf uur varen kwamen we weer terug in  de haven en zijn we nog even bij Pier 39 langs gegaan om een neut te pakken. Daar schoven we aan bij 3 vriendinnen, die op “onze stoelen” zaten bij de pub waar we gisteren zaten. Aangezien ons accent engels meteen vragen oproept bij hun, zijn we weer direct in gesprek met de dames.

Na de paar neuten zijn we even terug naar ons hotel gegaan om op te frissen om ’s avonds weer lekker uit eten te gaan. Dit eten viel uiteindelijk erg tegen en zeker in relatie voor wat het kostte. Zonde van het geld. Nog even een paar blokken gelopen en toen weer naar hotel om in een diepe coma te vallen.

Vandaag echt de laatste dag van onze vakantie. Ik denk dat het wederom een sight-seeing dag gaat worden met wat culinaire uitspattingen. Spannender wordt het niet denk ik…..

Tot morgen!

 

Vrijdag 21 mei 2010

Miles-stand bij aanvang: 032 (wandelend)

Miles-stand bij aankomst hotel einde van de dag: 84

Totaal: 52 (wederom nieuw paar zolen nodig)

 

Vandaag dan echt de laatste dag in het gezellige San Francisco. Morgen is een reisdag dus daarover ga ik niets meer schrijven. Het is al erg genoeg dat we 10 ½ uur moeten zitten in een te krappe stoel met voedsel van vliegtuigmaatschappijen. Daarom moet vandaag nog maar even een lekkere dag worden.

 Het weer is qua temperatuur redelijk te doen, wel veel te fris voor de tijd van het jaar voor California. Vandaag moeten we nog naar Lombard Street, het bekendste straatje van San Francisco. Crookedest Street is het precieze stukje in Lombard Street waar de missie vandaag in het teken van staat. Het kronkelende, hele steile straatje in de Lombard Street. Maar eerst lopen we naar de halte van de cable cars om daar in te stappen om alvast een eindje op weg te zijn. Aangekomen bij Telegraph Hill stapten we uit en liepen zo de Lombard Street in. Echter; deze straat is nogal lang en steil voordat je bij Crookedest Street komt. Wij beginnen met lopen en gewoon gaan met die banaan. Na een tijdje in deze straat te hebben gelopen, konden we niet verder voordat we over een hele steile strap met ongeveer 100 treden te zijn gelopen. We voelen onze beenspieren tenminste weer een keer. Vervolgens moesten we even lunchen bij een lunchtentje in deze straat. De sfeer die hier hing was werkelijk niet te beschrijven. Een enorme terminaal depressieve sfeer die ik nog nooit ergens anders in een horecazaak heb mogen meemaken. Het personeel sprak niet met elkaar, lege ogen, vlakke stemmen als ze überhaupt al iets zeiden, gasten die als zombie’s voor hun uit keken met dezelfde lege ogen. Er zaten ongeveer 15 personen en niemand sprak. Onwerkelijk.

Wel lekkere sandwiches, dat dan wel weer!

Na te zijn opgestaan om verder te gaan zagen we het bewuste straatje voor ons op doemen. Errrrrruuugg steil en uitdagend om daar naar toe te moeten lopen.

Maar: Mir en ik kunnen gewoon de Zevenheuvelendag van de Nijmeegse Vierdaagse lachend meelopen. Tjonge wat een strijd vandaag. San Francisco is gebouwd op 43 heuvels en ik denk dat we na een paar dagen ze allemaal gehad hebben. Ik voel mij een klimgeit met enorme ballonkuiten. Wat mij goed doet is dat ik als koddige dikkerd niet de enige ben die naar adem hapt, maar dat iedereen om mij heen moet stoppen om even op adem te komen. Mir, die toch altijd een fruitige wandelaar is, worstelt ook om boven te komen. Maar toen we dan ook boven kwamen, werden we dan ook wel beloond!

Laat ik het maar gewoon benoemen als cultuurbarbaar, maar het straatje wat we MOESTEN zien en vooral niet mochten missen was een straatje met heggen! Heggen!! Het straatje staat bekend om dat ie dus heel steil is en via een heel smal weggetje zigzaggend naar beneden moet rijden, anders kuukelt je wagen om en is ie niet meer te houden. En om het uitzicht van het zigzaggend straatje maar een beetje dragelijk te maken hebben ze aan beide kanten van de weg heggen geplaatst met een prachtig strak snoeiwerk…..werkelijk mooier als de Mona Lisa en de Nachtwacht bij elkaar. Hier heb ik dan 23 liter vocht op verloren, rugpijn aan over gehouden en alles.

Hoogtepunt van mijn vakantie dit! Maar Mir was alweer om haar heen aan het schieten met de camera’s, dus moest ik de teleurstelling delen met mijzelf. Het wandelingetje daarna was gewoon de zwaartekracht het werk laten doen. Mijn massa begon in beweging te komen en het was net een lawine dat naar beneden kwam. Iedereen aan de kant!

Beneden aangekomen zijn we maar weer bij Pier 39 op ons favoriete plekje gaan zitten en daar ons bezat. Mir met haar Maverick Mai Tai cocktail en ik met flesje Heineken. Weer leuke mensen ontmoet en ’s avonds ons laatste avondmaal genuttigd bij een heerlijke italiaan. We hebben hier het lekkerst gegeten van de hele vakantie. Toen daarna lekker gaan manden.

Morgen koffers inpakken en om 12.00 uur locale tijd gaan we vanuit hotel naar vliegveld.

 

Dat brengt mij tot de laatste woorden van dit reisverslag. Het reisverslag was voornamelijk bedoeld voor onszelf als naslagwerk voor de toekomst. Maar aangezien we onze belevingen via het weblog hebben kunnen delen met iedereen die het wilde lezen, hebben we wel erg leuke reacties hierop gekregen. Ook van mensen die we totaal niet kennen, maar die nu hun eigen reis aan het uitstippelen zijn en ons tegen kwamen via het weglob. We willen dan ook iedereen hartelijk danken voor hun lieve en leuke reacties. Wij vonden het erg leuk om het verslag te maken (niet altijd zin in, maar wel consequent blijven doen).

Ik zie nu dat ik in de afgelopen weken 36 paginas, 27.455 woorden en 126.000 tekens aan het papier heb toevertrouwd. En dat noemen ze vakantie! Als je dan ook nog in ogenschouw neemt dat we ruim 3200 mijl a 5.126 km hebben gereden over niet de beste wegen door bergen en parken, was het best druk allemaal.

We hebben de volgende staten bezocht: Colorado, Utah, Nevada en California. Denk dat we in Nederland eerst maar even een paar dagen moeten uitrusten om dinsdag weer aan het werk te gaan.

Maar allebei hebben ook wel weer zin in ons dagelijkse leven. De mensen weer zien waar we om geven, de omgeving waarvan we houden en ons werk natuurlijk. Over een paar maanden gaan we wel weer eens bedenken wat we volgend jaar gaan doen als we 20 jaar getrouwd zijn.

Mensen, nogmaals bedankt voor jullie warme reacties gedurende de afgelopen weken! We hopen jullie snel weer te zien en mochten mensen de foto’s willen zien: altijd welkom!!

 

TERUG NAAR PRIKBORD

 

Vondu het een interessant verhaal,

Van de zelfde schrijver nog een reis (klik hierop, Canada USA 2006)